Γράφει ο
Χρίστος Αλεξόπουλος
Οικονομολόγος (Harvard)
Συγγραφέας των βιβλίων
GOODBYΕ GREECE – HELLO HELLAS & ΟΡΑΜΑ HELLAS
(Εκδόσεις Παπαζήση )
Θα ήθελα να δώσω συνέχεια, σχολιάζοντας το άρθρο του φίλου καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Πέτρου Γρουμπού, για τη Δύση και την Τουρκία, που δημοσιεύτηκε στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ την 1/2/25.
Οι ιστορικές αναφορές του για την ελληνικότητα του Αιγαίου πείθουν και τον πιο κακόπιστο Τούρκο. Διαφωνώ όμως στον τίτλο περί «παραπλάνησης της Δύσης από την παμπόνηρη Τουρκία».
Νομίζω ότι η Δύση επιλέγει ορθολογικά την υποστήριξη της Τουρκίας, ανεξαρτήτως διεθνούς δικαίου, ηθικής, ελληνικών ιστορικών δικαίων και συμφερόντων, για δικούς της οικονομικούς και γεωπολικούς λόγους. Από την Επανάσταση του 1821 και τη δημιουργία -εξαιτίας της- του μικρού μας κράτους, η δυτική πολιτική ήταν συνήθως φιλοτουρκική. Όχι απαραιτήτως πάντα ανθελληνική, αλλά οπωσδήποτε αντιρωσική. Από την εποχή του «Ανατολικου Ζητήματος», του «Μεγάλου Ασθενούς» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον 19ο αιώνα και του «Επιτήδειου Ουδέτερου» της Τουρκίας τον 20ό, η Δύση προτιμούσε μια ισχυρή,ακέραιη μουσουλμανική χώρα ως ανάχωμα στην κάθοδο της ηπειρωτικής Ρωσίας στη Μεσόγειο Θάλασσα, ώστε να μην καταστεί ναυτική δύναμη, ανταγωνιστική της παγκόσμιας θαλάσσιας κυριαρχίας των Αγγλοσαξόνων. Πληρώνουμε το τίμημα της Δυτικής ρωσοφοβίας με μια ανάλογη και παράλογη τουρκολαγνεία εις βάρος μας. Ας το έχουμε υπόψη κατά την εξελισσόμενη ουκρανική κρίση.
Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι στις διεθνείς σχέσεις επικρατούν τα συμφέροντα παρά οι φιλίες, η ισχύς και όχι το δίκαιο ή η ηθική,όπως μας έχει διδάξει ο μεγάλος ρεαλιστής ιστορικός του Πελοποννησιακού Πολέμου Θουκυδίδης που λησμονούμε,θα πάψει κανείς να αυταπατάται για τον φιλελληνισμό της Δύσης, στη βάση της πολιτισμικής και θρησκευτικής συγγένειάς μας. Σφάλλουμε, ως συναισθηματικός λαός, συγχέοντας τα δυτικά φιλοτουρκικά κρατικά συμφέροντα με τα φιλελληνικά ανθρώπινα αισθήματα κάποιων ρομαντικών Ευρωπαίων καλλιτεχνών και ποιητών, όπως του αυθεντικού Λόρδου Βύρωνα.
Δυστυχώς, είμαστε και εμείς θύματα της αποικιοκρατικής Δύσης από την εποχή ακόμη της Ρωμαιοκρατίας. Μπορεί να πιστεύουμε ότι «Ανήκομεν εις την Δύσιν και στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», αλλά αμφιβάλλω αν οι Δυτικοί πιστεύουν το ίδιο. Αν ανήκουν δηλαδή και αυτοί σε μας.
Η Ελλάδα, κυνηγημένη από τον Οθωμανό δυνάστη, δεν είχε άλλη επιλογή από το να προσανατολιστεί και συνταχθεί με τη χριστιανική και πολιτισμένη Δύση. Παραδόξως, μετά από 200 χρόνια ελεύθερου βίου, δεν έχουμε λύσει το υπαρξιακό πρόβλημα ασφάλειας του Ελληνισμού, παρά τη συμμαχία με το ΝΑΤΟ και την ένταξή μας στην ΕΕ. Τουναντίον, σύμμαχοι και εταίροι ,ακόμη και σήμερα, μας προωθούν στην αγκαλιά πάλι του γενοκτόνου Τούρκου.
Σε σημείο που να διερωτώμαι, μήπως έχουμε παγιδευτεί σε αυτή τη λανθασμένη αντίληψη και πρέπει να επανεξετάσουμε την ταυτότητα και τον προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής μας. Να εξισορροπήσουμε την πραγματικά διττή γεωγραφική θέση του Ελληνισμού στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, κατά την παρούσα μεταβατική φάση της διεθνούς τάξης, από έναν μονοπολικό δυτικοκεντρικό κόσμο στον αναδυόμενο πολυπολικό του Νότου και της Ασίας;
