Γράφει η
Κωνσταντίνα Στεφανάκου
Φοιτήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης – ΕΚΠΑ
«Σας τα λέω όλα αυτά γιατί εδώ στο νησί μας, όπως και αλλού, οι γάτες ξεχνάνε κι οι άνθρωποι ξεχνάνε, και η τρέλα δεν θέλει πολύ να φουντώσει πάλι φτου ξανά κι από την αρχή.»
Ευτυχώς όπως φαίνεται, εμείς δεν ξεχάσαμε.
Είμαστε ακόμη εδώ, δύο χρόνια μετά, απαιτώντας τα αυτονόητα – μάλλον θα είμαστε εδώ για πολύ καιρό ακόμη βέβαια.
Δεν μας αφήνουν και οι εξελίξεις να ξεχάσουμε.
Ήμασταν εδώ το 2023, όταν η κυβέρνηση μας διαβεβαίωνε πως δεν υπήρχε εύφλεκτο φορτίο στα βαγόνια.
Ήμασταν εδώ και στις 2 Φεβρουαρίου 2025 όταν επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Γάνδης έπειτα από έρευνα κατέληξαν στην εκτίμηση πως για να δημιουργηθεί τόσο ισχυρή έκρηξη, στο πρώτο βαγόνι υπήρχαν τουλάχιστον 3,5 τόνοι εύφλεκτων υλικών.
Ήμασταν εδώ όταν αποδείχθηκε πως τα παιδιά πέθαναν λόγω της έκρηξης.
Ήμασταν εδώ όταν «δεν είχαν οξυγόνο».
Ήμασταν εκεί στις 26 Ιανουαρίου. Στη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Στη συγκέντρωση που έκανε την κυβέρνηση να καταλάβει πως ο κόσμος ασχολείται ακόμη με τα Τέμπη, και δεν είναι «μπαγιάτικο» θέμα. Στη συγκέντρωση που ανάγκασε τον πρωθυπουργό στις 29 Ιανουαρίου να προχωρήσει σε δηλώσεις για το έγκλημα των Τεμπών σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων.
Και θα είμαστε εκεί και στις 28 Φεβρουαρίου.
Γιατί όλοι μας εν δυνάμει δεν έχουμε οξυγόνο σ’ αυτή τη χώρα.
Το θέμα των Τεμπών λοιπόν, απασχολεί, και κάθε άλλο παρά «μπαγιάτικο» είναι. Είναι η καθημερινότητά πολλών· από αυτούς τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, από τα παιδιά που συνεχίζουν να μπαίνουν στα τρένα, από τους γονείς που νιώθουν τύψεις που έστελναν τα παιδιά τους να ταξιδεύουν με το «ασφαλέστερο μέσο», το τρένο.
Το θέμα των Τεμπών θα συνεχίσει να ακούγεται, όσο έστω και ένας άνθρωπος δεν νιώθει ασφάλεια στα τρένα της Ελλάδας. Όσο ακόμη τα τρένα μας θα υπολειτουργούν, όπως και όλα τα υπόλοιπα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Ελλάδα του 2025. Το θέμα δεν θα είναι ποτέ λήξαν, διότι στην Ελλάδα επικρατεί η ίδια νοοτροπία που δολοφόνησε τα παιδιά, και οι ίδιοι άνθρωποι που κυβερνούσαν και μας κυβερνούν, οι οποίοι θα συνεχίσουν να κυβερνούν για πολλά χρόνια ακόμη.
Το θέμα στα Τέμπη δεν είναι λήξαν γιατί δεν γνωρίζουμε πόσες ακόμη φορές «έχει τύχει» κάποια εμπορική αμαξοστοιχία να είναι φορτωμένη με εύφλεκτα υλικά, και άρα εν δυνάμει να μπορεί να εκραγεί, και πολύ απλά «από τύχη» να μην πέρασε στην ίδια γραμμή με επιβατική αμαξοστοιχία, και να μην έγινε μετωπική σύγκρουση.
Πόσα ακόμη Τέμπη θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει;
Πόσα ακόμη παιδιά θα γίνονταν «θυσία» για να καλυτερέψει το δίκτυο;
Και επιτέλους, τι ακόμη πρέπει να συμβεί για να καλυτερεύσει όντως το δίκτυο, και να σταματήσουμε να βλέπουμε καθημερινά κάποια δυσλειτουργία του προαστιακού σιδηρόδρομου;
Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον αν διεξαγόταν μια έρευνα για να φανεί αν κάτι παρόμοιο έχει ξανασυμβεί. Να βρεθούν όλα τα επίσημα έγγραφα, όλο το υλικό από τις κάμερες, ώστε να δούμε αν τις υπόλοιπες ημέρες του 2023 όλα έγιναν σωστά, και απολύτως νόμιμα. Ενδιαφέρον θα είχε βέβαια καθαρά και για να δούμε κατά πόσο θα υπήρχε πράγματι το υλικό των καμερών, ή αν θα το έβρισκε κάποιος υπάλληλος τυχαία 2 χρόνια μετά, σε κάδο ανακύκλωσης του σκληρού του δίσκου (!)
Η ασφάλεια λοιπόν ποτέ δεν ήταν «μπαγιάτικο» θέμα. Απλώς, αφορά όσους μπαίνουν στα τρένα και όσους ζουν στην καθημερινότητα ενός Έλληνα πολίτη. Κάτι το οποίο η πλειονότητα όσων μας κουνάνε το δάχτυλο στους οπτικούς μας δέκτες και στο twitter, δεν το κάνουν.
Τις τελευταίες ημέρες η τηλεόραση παραμένει κλειστή. Γιατί αν ανοίξει, θα υπάρχει σε κάθε εκπομπή, κάθε ώρα, μια δυνατή φωνή. Μια δυνατή, εριστική, αλαζονική φωνή και προσπάθεια επιβολής, η οποία διαχωρίζει τους ανθρώπους σε ψηφοφόρους της κυβέρνησης, και σε όλους τους άλλου· μόνο έτσι μάλλον τους αντιλαμβάνεται, ως ψηφοφόρους κι όχι ως ανθρώπους.
Αν πράγματι δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό, μπορεί η κυβέρνηση να μαζέψει τους υπουργούς που κάνουν περιοδεία σε όλες τις ενημερωτικές εκπομπές, φωνασκώντας και διαιρώντας τον λαό σε ψηφοφόρους «δικούς μας» και μη.
Μπορούν επιτέλους να σιωπήσουν, αφού δεν έχουν να πουν κάτι άλλο. Κι αφού τόσο πολύ πιστεύουν στη Δικαιοσύνη αυτής της χώρας, ας την αφήσουν να τους κρίνει.
Ας αφήσουν όμως και εμάς τους υπόλοιπους να έχουμε τη δική μας άποψη, χωρίς να χωριζόμαστε σε ψηφοφόρους της κυβέρνησης ή ψηφοφόρους της Πλεύσης Ελευθερίας, βάσει πάντα γνωστού υπουργού της Κυβέρνησης.
Κόντρα σε όσα προσπαθούν να μας πείσουν, ήταν ένα έγκλημα.
Εγκληματική ήταν η αμέλεια, εγκληματική ήταν η άγνοια, εγκληματική ήταν και είναι η προσπάθεια μείωσης του συμβάντος.
Εγκληματική είναι η συμπεριφορά συγκεκριμένων υπουργών που χρησιμοποιούν την τακτική του διχασμού από όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές, αντί δύο χρόνια μετά από το συμβάν να σκύβουν το κεφάλι απέναντι σε γονείς που έχασαν τα παιδιά τους εξαιτίας του κράτους.
2 χρόνια συμπληρώνονται την Παρασκευή.
2 χρόνια που σφίγγεται η καρδιά μου όποτε περνάω από σταθμό.
2 χρόνια που πονάμε συλλογικά.
2 χρόνια που νιώθουν τύψεις επιζώντες της έκρηξης.
2 χρόνια που η Ντίνα Μαγδαλιανίδη βλέπει ακόμη εφιάλτες το βράδυ.
2 χρόνια που ακόμη η ασφάλεια των τρένων δεν είναι δεδομένη.
