Κυριακή, 8 Ιουνίου, 2025

Για μια ανεξάρτητη, πατριωτική, εξωτερική πολιτική του Ελληνισμού

Γράφει ο

Χρίστος Αλεξόπουλος

Οικονομολόγος (Harvard)
Συγγραφέας των βιβλίων GOODBYΕ GREECE – HELLO HELLAS & ΟΡΑΜΑ HELLAS
(Εκδόσεις Παπαζήση)

Oι ιστορικοί υποστηρίζουν, ότι η πρώτη προσωρινή Άλωση της Πόλης από τους δυτικούς καθολικούς με την τέταρτη Σταυροφορία το 1204, ήταν χειρότερη από τη δεύτερη και τελική του Μωάμεθ, που ακολούθησε το 1453 από τους μουσουλμάνους Οθωμανούς της Ανατολής. Έτσι εξηγείται η ανάδυση ενός σημαντικού ανθενωτικού φιλοτουρκικού κόμματος κατά τον 15ο αιώνα γύρω από το Πατριαρχείο, που αντιμετώπισε στωικά την επερχόμενη υποδούλωση, σύμφωνα με τη διαβόητη ρήση του Έλληνα αξιωματούχου Νοταρά: «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν τη μέση τη πόλει φακίολον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν Λατινικήν».

Παρά την τυπική, αντιδημοφιλή, ένωση των εκκλησιών από τους τελευταίους Παλαιολόγους για τη διάσωση της ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας μας, η Δύση ουσιαστικά μας εγκατέλειψε. Έτσι υποστήκαμε τον μακραίωνο βάρβαρο τουρκικό ζυγό.

Με την ηρωική Επανάσταση του 1821 κατακτήσαμε την ελευθερία αλλά όχι και την πραγματική ανεξαρτησία μας. Λόγω αντικειμενικής εξωτερικής αδυναμίας κι υπερβολικής εσωτερικής διχόνοιας, αναγκαστήκαμε, να ζητήσουμε την προστασία των παλιών θρησκευτικών ιμπεριαλιστών αντιπάλων μας. Το αποτέλεσμα ήταν, να βρεθούμε εξαρτημένοι μετά τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827, στις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις -Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία- υποτίθεται στους «φιλέλληνες ευεργέτες» μας. Ιδίως στην θαλασσοκράτειρα Αλβιώνα, χάρις στον ραδιούργο Μαυροκορδάτο. Με τα λόγια του κοσμοκαλόγερου Παπαδιαμάντη όμως, τον 19ο αιώνα απλώς αλλάξαμε αφέντη. Με τη διαφορά, ότι ο νέος ήταν χριστιανός, ανεπτυγμένος και πιο πολιτισμένος.

Μετά από δύο αιώνες ελεύθερου βίου του πρώτου ενιαίου κεντρικού κράτους μας, μαζί με τα αρχικά τρία γνωστά ξένα πολιτικά κόμματα των προστατών μας, επανεμφανίζεται εν μέσω της παρούσας κρίσης και παρακμής, ένα τέταρτο φιλοτουρκικό – κυβέρνηση, ΕΛΙΑΜΕΠ, ΜΜΕ & Αθλητισμός. Δεν καταφέραμε δυστυχώς, να μείνουμε μόνοι κι όρθιοι στα πόδια μας για αρκετό διάστημα προκειμένου να λειτουργήσουμε αυτόνομα, κυρίαρχα κι ανεξάρτητα.

Πριν απαλλαγούμε απο τη δυτική αποικιοκρατική εξάρτηση χρέους («φίλια» τιμωρητικά μνημόνια), η πολιτική ελίτ συμφιλιώνεται σταδιακά δουλοπρεπώς με τη δορυφοροποίηση της Ελλάδας εκ νέου από την Τουρκία, η οποία επεκτείνεται επιθετικά εις βάρος μας ως νεοθωμανική ναυτική αυτοκρατορία, καταλαμβάνοντας τον δικό μας ιστορικό ζωτικό χώρο.

Συμπιεζόμαστε και συρρικνωνόμαστε σαν σάντουιτς στο αρχαίο ελληνικό Αρχιπέλαγος της ενδιάμεσης περιοχής, που μας έχει απομείνει τόσο από τη Δύση οικονομικά όσο κι από την Ανατολή γεωπολιτικά. Φορώντας παραδόξως παρακμιακά και δίχως αξιόλογη αντίσταση, για πρώτη φορά στην ιστορία μας ταυτόχρονα την παπική τιάρα και το τουρκικό σαρίκι. Με την έμμεση συναίνεση του δικού μας κράτους, το οποίο αδιαφορεί όχι μόνον για την αδελφή Κύπρο και την υπόλοιπη ελληνική Διασπορά αλλά και για τους ίδιους τους Έλληνες πολίτες!

Η πολιτική ηγεσία μας, απέτυχε αφενός να απεξαρτηθεί από την καταπιεστική προστασία της ιμπεριαλιστικής Δύσης κι αφετέρου να περιορίσει τη διεκδικητική ισχυροποίηση της Τουρκίας, «του χαϊδεμένου παιδιού της», πότε με τη δικαιολογία των υπέρτερων συμμαχικών (ΝΑΤΟ) κι εταιρικών υποχρεώσεων (ΕΕ), πότε με το πρόσχημα του Διεθνούς Δικαίου και πότε υπό τον φόβο του τουρκικού CASUS BELLI.

Προτίμησε τον εύκολο μεταπρατικό δρόμο της εξάρτησης, του κατευνασμού και της υποτέλειας, αντί της ενεργητικής, τολμηρής, πατριωτικής προάσπισης των ιστορικών δικαίων κι εθνικών συμφερόντων. Στη βάση του Θουκυδίδειου δικαίου της ισχύος αντί της ισχύος του δικαίου, έχοντας μετατρέψει την ευχάριστη τουριστική φιλοξενία σε δουλοπρεπή κι αναξιοπρεπή διεθνή συμπεριφορά στον στίβο των κυνικών ανταγωνιστικών κρατικών σχέσεων.

Δεν είναι τυχαίο, ότι όλοι μικροί και μεγάλοι, ισχυροί κι αδύναμοι, όπως οι Σκοπιανοί, Αλβανοί, Λίβυοι και Σύροι, δεν μας παίρνουν στα σοβαρά. Μας εκμεταλλεύονται ως χρήσιμους ηλίθιους, ακριβώς διότι δεν εμπνέουμε εμπιστοσύνη, υπερηφάνεια, αυτοπεποίθηση, γενναιότητα κι αξιοπιστία.

Είμαστε ένα ανάδελφο έθνος, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Σαρτζετάκης, που μας επιβουλεύονται οι ξένοι από φθόνο για την απαράμιλλη πολιτισμική κληρονομιά μας ή άξιοι της μοίρας μας;

Το πρόβλημα εντοπίζεται εκτός ή εντός των τειχών, στους ξένους ή στην κατώτερη των περιστάσεων ηγεσία μας; Γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη και να λησμονούμε τις προδοσίες της «φιλελληνικής Ευρώπης», στην οποία αφελώς εναποθέτουμε την ασφάλειά μας; Δεν μάθαμε τίποτα από την τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922; Πού οφείλονται οι συνεχείς ήττες, οι ταπεινώσεις, οι εξευτελισμοί, οι υποχωρήσεις, οι παραχωρήσεις κι όλος ο φοβικός ενδοτισμός της εξωτερικής πολιτικής μας;

Είναι δυνατόν, να προοδεύσουμε με τέτοια ανασφάλεια στο μέλλον κάτω από μια διαρκή απειλή πολέμου; Δεν υπάρχει άλλη χώρα απ’ ό,τι γνωρίζω, που να μην έχει λύσει αυτό το βασικό υπαρξιακό θέμα ασφάλειας, κυριαρχίας κι ανεξαρτησίας! Καιρός να το αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά, ύστερα από 200 χρόνια νεοελληνικής ιστορίας.

Αλλά η ανεξαρτησία απαιτεί αρετή και τόλμη, όπως μας υπενθυμίζει ο Επιτάφιος του Περικλή ενώ τώρα κυριαρχεί η διαφθορά κι η φοβία πίσω από το βολικό άλλοθι του τουρκικού παράνομου CASUS BELLI.

Για παράδειγμα, πώς εξηγείται ο πόλεμος που έχει κηρύξει ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης εναντίον της φίλης Ρωσίας κι η εγκάρδια φιλία με την εχθρό Τουρκία; Πόσο παρανοϊκό είναι, να περιμένουμε την «ανταμοιβή του υποτακτικού παιδιού» από τους συμμάχους κι εταίρους μας που διακατέχονται από αντιρωσική υστερία και τουρκολαγνεία; Λυπάμαι!

Υπάρχει Έλληνας, που να αισθάνεται υπερήφανος από τις υποκλίσεις του σεβαστού υπουργού εξωτερικών Γεραπετρίτη προς τον νέο σουλτάνο Ερντογάν; Πιστεύει κανείς, ότι είμαστε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, συγκριτικά και σχετικά με την Τουρκία; Δεν έχω πειστεί αν όλα τα παραπάνω προκαλούνται από λανθασμένες αντιλήψεις και πεποιθήσεις, αν είναι δηλαδή απόρροια ρεαλισμού, φοβίας, αφέλειας, ξενοδουλείας ή ιδιοτέλειας. Λογικά, η εξωτερική πολιτική μας ετεροπροσδιορίζεται. Φοβάμαι δε, ότι υποκρύπτονται δυστυχώς ενδιαφέροντα και συμφέροντα της πολιτικής κι οικονομικής ηγεσίας μας ενάντια στη γνώμη του ελληνικού λαού, της χώρας και του έθνους.

Αναμφίβολα, είμαστε ένα μικρό σχετικά κράτος, που χρειάζεται άξια κι εμπνευσμένη πολιτική ηγεσία για να αντισταθεί στις πιέσεις των μεγάλων.

Με αυτοπροσδιοριζόμενη, πολυδιάστατη, ουδέτερη εξωτερική πολιτική ένεκα της επίζηλης γεωγραφικής θέσης στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων και θαλασσών, την οποία δυστυχώς σπάνια διαθέτουμε παρά το αναγνωρισμένο πολιτικό μας πάθος, σίγουρα όχι σήμερα, που την έχουμε υπαρξιακή ανάγκη.

Εδώ έρχεται στη μνήμη μου η αθάνατη ρήση του πρώτου ανιδιοτελούς κυβερνήτη Καποδίστρια, απαντώντας στον μετέπειτα δολοφόνο του Μαυρομιχάλη το 1828 στην Αίγινα, είπε μεταξύ άλλων: «Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασίζεται στην καρδία μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».

Επείγει μια νέα ανεξάρτητη, πατριωτική, ΕΛΛΗΝΙΚΗ εξωτερική πολιτική, διότι κινδυνεύει δημογραφικά και γεωπολιτικά η υπόστασή μας.Βαδίζουμε δίχως όραμα και στρατηγική όπου τύχει, σαν τα τραίνα των Τεμπών. Κι επειδή το πολιτικό σύστημα φαίνεται ανίκανο κι απρόθυμο να υλοποιήσει αυτή την αλλαγή πορείας, εναπόκειται στην ίδια την υγιή κοινωνία να το επιβάλει με ένα Εθνικό Συμβούλιο Άμυνας κι Ασφάλειας. Στον αντίποδα του φιλοτουρκικού ΕΛΙΑΜΕΠ!

ΕΜΠΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΓΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΙ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ, ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!

Καλύτερα να μας σέβονται και να μας φοβούνται, παρά να μας αγαπούν και να μας λυπούνται.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

spot_img
spot_img

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ