«Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες!
Να νιώθετε πάντα την αγάπη και να τη μοιράζεστε.
Δεν υπάρχουν αυτονόητες μέρες, ούτε στιγμές»
Η Ομάδα της Αμαρυσίας
Για την Ημέρα του Πατέρα, λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν να μιλήσουν με τόση αγάπη για το τι σημαίνει να είσαι μπαμπάς.
Γιάννης Τοπαλούδης, ο πατέρας της Ελένης και του Πέτρου. Τον κύριο Γιάννη τον ένιωσα από το πρώτο λεπτό δικό μου άνθρωπο. Όπως συνέβη και με όλη την ελληνική κοινωνία, μέσα από την αδιανόητη απώλεια της κόρης του, Ελένης Τοπαλούδη.
Λύπη και οργή που άγγιξε τους πάντες, όσο λίγες υποθέσεις στυγνής αφαίρεσης ζωής.
Γνήσιος Εβρίτης, ανοιχτόκαρδος και βαθιά ευγενής, θέλησε να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας με ένα ευχαριστώ.
Συνέντευξη
BIBIAN ΜΑΡΓΕΛΛΟΥ
Γ.Τ.: Θα με λες Γιάννη και πες μου για τα παιδιά σου!
Βίβιαν, θέλω να ευχαριστήσω και εσένα προσωπικά και την ΑΜΑΡΥΣΙΑ και όλους όσους ενδιαφέρεστε για την οικογένειά μας. Όλους σας ευχαριστώ!
Θέλω πρώτα, με αφορμή την Ημέρα του Πατέρα, να ευχηθώ μέσα από την ψυχή μου να μην υπάρξει ποτέ και κανείς πατέρας, καμία οικογένεια να μη βιώσει ποτέ τον πόνο να χάνει το παιδί του.
Ξέρεις ο γονιός μας, όταν φύγει από τη ζωή, γίνεται στάχτη. Το παιδί σου όμως γίνεται κάρβουνο και σε καίει κάθε μέρα για το υπόλοιπο της δικής σου ζωής…
Να είμαστε κατάλληλοι για γονείς! Αλλά άλλαξε το θαυμαστικό σε παρακαλώ και βάλε ένα ερωτηματικό. Είμαστε κατάλληλοι για γονείς;
Και επειδή με ρώτησες για κλασικούς μπαμπάδες, εμείς οι παλαιότεροι έναν πατέρα ξέραμε. Αυτόν που αγαπούσε τη σύζυγο, τα παιδιά του, τους γονείς της συζύγου του, έβαζε την οικογένεια πάνω από τα πάντα, αυτός ήταν ο μπαμπάς! Και αυτός πρέπει να είναι.
Αγάπη, το πιο σημαντικό, κατανόηση και αλληλοκατανόηση με τη μάνα, αλλά και υπομονή. Ένα ενιαίο σύνολο, ένα ενιαίο dna που δεν διασπάται.
Μοιάζετε καθόλου με τον δικό σας πατέρα κύριε Γιάννη;
Δεν μοιάζω ιδιαίτερα, νομίζω σχεδόν κανείς δεν μοιάζει με αυτές τις γενιές των πατεράδων του ’50, του ’60, του ’70. Θεωρώ προς το καλύτερο, κάποιες περιπτώσεις εκείνων των εποχών καλύτερα να εξαφανίζονται με το πέρασμα των χρόνων.
Σήμερα οι ρόλοι στην οικογένεια είναι ισότιμοι. Έτσι πρέπει να είναι· είναι όμως; Από αυτά που βλέπουμε και ακούμε καθημερινά για την έμφυλη και την ενδοοικογενειακή βία, την πατριαρχία και τα κατάλοιπά της, δεν συμβαίνει. Και κάνω τον συσχετισμό με την ερώτηση που σου έκανα πριν, είμαστε κατάλληλοι για γονείς; Η ανατροφή του «νταή» είναι επιλογή. Έχουμε όλοι υποχρέωση να το περιορίσουμε, να το εξαφανίσουμε. Το μεγάλο θέμα είναι τι εκπέμπουμε στην κοινωνία. Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών, είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Τους βλέπουν από το απέναντι σπίτι και σιωπούν, τους ακούνε και πάλι σιωπούν, άρα είναι έμμεσα συνένοχοι σε ότι κακό συμβεί.
Σε τι μοιάζω με τον δικό μου πατέρα; Στην αγάπη!
Έζησε με αγάπη και λίγο μετά την πρωτόδικη απόφαση, την πρόλαβε ευτυχώς, έφυγε τον Ιούνιο του 2020. Αυτό που έβλεπα εγώ στον πατέρα μου ήταν η αγάπη. Να περάσουμε και ένα σημαντικό μήνυμα για τους μεγάλους ανθρώπους: Να μην τους χαλάμε τα χατήρια! Προσωπικά, το έκανα και με τον πατέρα μου και με τα πεθερικά μου. Δεν πειράζει αν φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουν μερικές φορές, σου λέω αλήθεια το εκτιμάνε, το βλέπεις στα μάτια τους. Να μην τους στερούμε αυτές τις τελευταίες μικρές χαρές…
Νιώσατε το κύμα συμπαράστασης, την αγάπη του κόσμου;
Να είναι όλοι καλά, ευχαριστώ όλους τους συνανθρώπους μας. Πολλοί κακοχαρακτηρίζουν τους δημοσιογράφους, τους οπερατέρ, τους ανθρώπους του Τύπου. Εγώ ένιωσα συμπόνοια, συμπαράσταση και μεγάλη συγκίνηση από όλους. Στέκονταν κοντά μας σχεδόν με ευλάβεια! Με σεβασμό. Ειδικά τις πρώτες μέρες, τους έβλεπα να κλαίνε, μας συγκλόνισαν. Ο κόσμος, παντού, στο δρόμο που περπατούσαμε, δυστυχώς γίναμε γνωστοί, μας σταματούσαν συνέχεια, ακόμη και σήμερα έξω από το εξεταστικό κέντρο στις πανελλήνιες! Χωρίς να πουν κάτι τις περισσότερες φορές. Μόνο με το βλέμμα τα έλεγαν όλα.
Πήγαμε παντού, όπου μπορούσαμε, ειδικά σε εκδηλώσεις για μαθητές να μιλήσουμε στους αυριανούς γονείς. Να σέβονται την ανθρώπινη ζωή, το άλλο φύλο, να δείχνουν έμπρακτα την αγάπη τους και φυσικά να σέβονται το ΟΧΙ. Όσοι δεν σέβονται το όχι, δεν έχουν πάρει και δεν παίρνουν εμπράκτως αγάπη από την οικογένεια, όλα εκεί γυρίζουν. Δίπλα στο παιδί είναι το κλειδί. Όχι στην ανατροφή νταήδων. Δεν είναι πατρική αγάπη αν η συμπεριφορά σου «φτιάχνει» ένα νταή. Και επανέρχομαι, είμαστε κατάλληλοι για γονείς;
Θεωρώ ότι πρέπει ΟΛΟΙ, υποχρεωτικά, να περνάμε από σχολές γονέων. Και οι ήδη γονείς και οι εν δυνάμει. Εμείς οι ενσυνείδητοι γονείς, εμείς χάνουμε τα παιδιά μας! Όχι αυτοί που αδιαφορούν. Αυτός που αδιαφορεί, πώς θα μπει στη θέση του άλλου, πώς θα διδάξει το παιδί του, πώς θα αναπτύξει ενσυναίσθηση;
Σας έχουν πει κάτι τα παιδιά σας, που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Ότι και να μου έχουν πει, τα θυμάμαι όλα. Όταν ήταν φοιτήτρια η Ελένη μας, μου ζητούσε όπως όλα τα παιδιά, να πάρει κάτι, λίγα χρήματα παραπάνω κλπ. Πάντα, πάντα μου έλεγε «σε ευχαριστώ καλέ μου πατέρα», με πραγματική ευγνωμοσύνη. Ήθελε, προσπαθούσε πάντα να βοηθήσει, όπου και όπως μπορούσε. Τα λόγια της μένουν και θα μένουν στα αυτιά μου μέχρι το τέλος μου.
Αυτό όμως που είπε η Ελένη μας, και είναι αξέχαστο, πιστέψτε με, ειπώθηκε μέσα στο δικαστήριο από τους ίδιους τους δολοφόνους της. Τα τελευταία της λόγια «Θα σας βρει ο μπαμπάς μου». Μπορεί αυτό να βγει ποτέ από το μυαλό ενός γονιού; Έτσι και έγινε, τους βρήκαμε.
Διαφέρει η στάση και το μπράβο του μπαμπά από της μαμάς;
Την ίδια βαρύτητα έχει! Ίσως καμιά φορά, τα παιδιά να προσκολλώνται λίγο παραπάνω σε έναν από τους δύο γονείς, και τα κορίτσια και τα αγόρια, η στάση όμως των γονιών πρέπει να είναι ΕΝΙΑΙΑ, ει δυνατόν να ταυτίζονται. Μόνο έτσι εμπιστεύονται τα παιδιά τους γονείς τους. Και για τους νέους μπαμπάδες, αγάπη, αγάπη, αγάπη! Να τη μεταδίδετε στα παιδιά σας, αγάπη από εδώ ως τον ουρανό.
Ποια συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο πατέρα, στους νέους γονείς;
Δύο λέξεις μόνο, αυτές που κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Συγγνώμη και Ευχαριστώ! Αυτές οι λέξεις μπορούν να ξεκινήσουν και να σταματήσουν τα πάντα, όλες τις καταστάσεις. Και εμείς πρέπει να τις λέμε στα παιδιά μας και τα παιδιά μας σε εμάς. Και όλοι σε όλους.
Εμείς ως οικογένεια, μέσα από τον πόνο μας προσπαθήσαμε και πάντα θα προσπαθούμε εκτός από συμβουλές, να κάνουμε και προτάσεις, χρήσιμες προς τους αρμόδιους. Για να συνδράμουν τις οικογένειες που ανεβαίνουμε καθημερινά το δικό μας γολγοθά.
Τρεις είναι οι σημαντικότερες προτάσεις μας, επί της ουσίας, προς την Πολιτεία:
Πρώτον, να συμπεριληφθούν οι όροι γυναικοκτονία και οικογενειοκτονία στον Ποινικό Κώδικα. Είναι όροι ηθικής, οι δράστες δεν δολοφονούν μόνο τα παιδιά μας αλλά και όλη την οικογένεια. Έχουμε μεταφέρει παντού την πρότασή μας ακόμη και στον ίδιο τον πρωθυπουργό αλλά και στην π. Πρόεδρο της Δημοκρατίας που μας επισκέφθηκαν.
Δεύτερον, να υπάρξει οικονομική υποστήριξη για τις ατελείωτες δίκες, τα τεράστια δικαστικά έξοδα, τις μετακινήσεις, τις πραγματογνωμοσύνες. Η γιαγιά της Ελένης μας, διέθεσε όλο το κομπόδεμα που μάζευε για το γάμο της… Είναι απαραίτητη η αλληλοβοήθεια για τα θύματα τέτοιων εγκληματικών ενεργειών, για τις οικογένειες που παλεύουν να δικαιώσουν τις ψυχές των ανθρώπων τους. Ταμείο διακομματικό, που να λογοδοτεί στον κρατικό προϋπολογισμό.
Τέλος καλώ την Πολιτεία να πάρει επιτέλους την απόφαση, τα ισόβια να είναι ισόβια. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΙΣΟΒΙΑ. Έτσι θα προστατέψουμε λίγο περισσότερο τα παιδιά μας, την ελληνική νεολαία, σε συνδυασμό φυσικά και με κατάλληλα μέτρα κοινωνικής ευαισθητοποίησης και προστασίας της ελληνικής οικογένειας.
