Με θλίψη και υπερηφάνεια, η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ) είπε το «τελευταίο αντίο» στον σύντροφο της, Νίκο Μαρμαρινό, την Τρίτη 24 Ιουνίου, από το Νεκροταφείο Καισαριανής όπου και πραγματοποιήθηκε η πολιτική κηδεία του.
Παρακάτω η ανάρτηση της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ:
«ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ: Ύστατο «αντίο» στον σύντροφο Νίκο Μαρμαρινό.
Σύντροφοι, συγγενείς και φίλοι, με θλίψη και περηφάνια απεύθηναν το ύστατο «αντίο» στον σύντροφο Νίκο Μαρμαρινό, στο Νεκροταφείο Καισαριανής, όπου έγινε η πολιτική του κηδεία.
Μεταξύ όσων αποχαιρέτισαν τον σύντροφο, ήταν αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Θέμη Γκιώνη, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ, η Μαρία Κομνηνάκα, βουλευτής Λέσβου του Κόμματος και ο Ηλίας Σταμέλος, δήμαρχος Καισαριανής.
Παίρνουμε τη σκυτάλη αντλώντας δύναμη από το παράδειγμα του. Ο Μανώλης Ραπανάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ στον επικήδειο λόγο σημείωσε:
«Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, αποχαιρετάμε με θλίψη και σεβασμό τον κομμουνιστή, μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού, σύντροφο Νίκο Μαρμαρινό. Έναν από τους τελευταίους της δρακογεννιάς της εθνικής αντίστασης και της ένοπλης ταξικής αναμέτρησης της δεκαετίας του 1940.
Εκφράζουμε τα βαθύτατα συλλυπητήρια μας στην σύζυγό σου, τα παιδιά και τα εγγόνια σου, σε όλη την οικογένεια και τους οικείους σου.
Ο σύντροφος μας έφυγε από τη ζωή έχοντας εκπληρώσει το μεγάλο του καθήκον απέναντι στο Κόμμα και την υπόθεση της εργατικής τάξης. Καθήκον το οποίο ανέλαβε από μικρός μέχρι και την τελευταία του πνοή, τιμώντας τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ!
Γεννήθηκε το 1929 στη Νάπη Λέσβου, σε μια λαϊκή αγωνιστική οικογένεια, και συνδέθηκε από μικρός με τους αγώνες του λαού μας.
Ανδρώθηκε ως αγωνιστής και κομμουνιστής στα χρόνια της θύελλας, τη δεκαετία του 1940.
Γνώρισε και έμαθε για τους σκοπούς και τον αγώνα του ΕΑΜ δίπλα στον πατέρα του, αφού εκείνος δεν ήξερε γράμματα και τον έβαζε από μικρό παιδί να του διαβάζει τα διάφορα έντυπα του ΕΑΜ. Αυτά σημάδεψαν το μυαλό και τη καρδιά του.
Όπως και το γεγονός ότι είδε από κοντά την αγριότητα της αστικής τάξης απέναντι στον λαό που σηκώνει το ανάστημά του. Οι εικόνες των βασανιστηρίων από τους Χίτες και τους ΜΑΥδες, σε αγωνιστές που πάλευαν για την απελευθέρωση του τόπου, μεγάλωσε το πείσμα του να πάρει από μικρός μέρος στον αγώνα.
Έγινε “αετόπουλο”, και φύλαγε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά τον κεντρικό δρόμο. Μετά ΕΠΟΝίτης και βοηθούσε στην τροφοδοσία και το ρουχισμό των ανταρτών.
Στις αρχές Απρίλη του 1948 σε μια εκκαθαριστική επιχείρηση, εκατοντάδες στρατιώτες και χωροφύλακες χτένισαν όλη την περιοχή και έφτασαν και στο μαντρί της οικογένειάς του, που ήταν το στέκι συνάντησης καταδιωκόμενων αγωνιστών. Αφού έβαλαν φωτιά για να το κάψουν και ξυλοκόπησαν τον ίδιο, ο σύντροφός μας κατάφερε να ξεφύγει της σύλληψης και να συνεχίσει τον αγώνα.
Με αυτές τις εμπειρίες παίρνει τον δρόμο για το βουνό. Εκεί συνδέθηκε με την αντάρτικη ομάδα του βόρειου τμήματος του νησιού.
Σε ηλικία 18 χρονών γίνεται μαχητής του ΔΣΕ. Στο ΔΣΕ είχε χαρτογραφήσει όλα τα μονοπάτια του βόρειου τμήματος του νησιού και πήρε μέρος σε πολλές, σχεδόν όλες τις αποστολές, στα σαμποτάζ και σε μικροσυμπλοκές. Για μήνες είχε τον ρόλο του διανομέα των δελτίων τύπου του ΔΣΕ.
Στις 6 Ιούνη του 1949 συλλαμβάνεται μετά από μεγάλη ενέδρα που τους είχαν στημένη.
Από εκείνη την ημέρα ο σύντροφος Νίκος θα βρεθεί για χρόνια σε φυλακές και εξορίες.
Τον Νοέμβρη του 1949 περνά από στρατοδικείο στη Μυτιλήνη. Τον δικάζουν έξι φορές σε θάνατο και τον βάζουν στον “Αράπη”, στον θάλαμο μελλοθανάτων.
Αρχές του 1951 τον μεταφέρουν στη Μυτιλήνη για νέα δίκη όπου δικάστηκε δύο φορές σε θάνατο. Μέτα από λίγο καιρό τον στέλνουν στις φυλακές της Κέρκυρας ως μελλοθάνατο μέχρι το 1952, όπου μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη ψηφίζεται νόμος όπου μετατρέπει τις θανατικές ποινές σε ισόβια δεσμά.
Το 1953 μεταφέρεται στις φυλακές Κεφαλονιάς, όπου έζησε και τον μεγάλο σεισμό. Από εκεί μεταφέρεται σε διάφορες φυλακές. Στην Αλικαρνασσό, στα Τρίκαλα, στην Χαλκίδα από όπου έφυγε στις 8 Δεκέμβρη του 1962 για να μεταφερθεί στην Αίγινα όπου κρατήθηκε μέχρι τις 30 Απρίλη του 1964.
Παρότι συμπλήρωσε 15 συνεχή χρόνια σε φυλακές δε λύγισε. Συνέχισε ακάθεκτος στο δρόμο του αγώνα.
Μετά την αποφυλάκιση του πήρε ενεργό μέρος στους αγώνες του λαϊκού κινήματος που αναπτύχθηκαν την περίοδο της ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων, μέχρι την χούντα.
Με την επιβολή της δικτατορίας διέφυγε τη σύλληψη μέχρι τις 9 Δεκέμβρη 1967 όπου συλλαμβάνεται στην Αθήνα. Κρατήθηκε στην ασφάλεια για δυόμιση μήνες και μετά στέλνεται εξορία στο Λακκί Λέρου μέχρι το 1971.
Τα χρόνια που ακολούθησαν πάλεψε με σταθερότητα ως κομμουνιστής. Και όταν χρειάστηκε υπερασπίστηκε τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος ενάντια στις προσπάθειες μετάλλαξης και διάλυσης του.
Ο σύντροφος Νίκος, εργάστηκε σε διάφορες δουλειές μεταξύ των οποίων και στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ, προσφέροντας και από αυτήν τη θέση στο Κόμμα.
Πρότυπο κομμουνιστή και επαναστάτη που έθεσε όλη του τη ζωή στην υπόθεση του Κόμματος και της εργατικής τάξης. Σε όλη του τη ζωή τίμησε τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ.
Η μεγάλη προσφορά του αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για εμάς, τις επόμενες γενιές κομμουνιστών και κομμουνιστριών. Γιατί έδειξε με το προσωπικό του παράδειγμα και τη στάση ζωής, ότι δεν υπάρχουν άπαρτα κάστρα για τους κομμουνιστές. Οτι οι επαναστατικές ιδέες του Κόμματος, το πραγματικά νέο, και ελπιδοφόρο, είναι που τροφοδοτεί με δύναμη, αισιοδοξία, πείσμα και αντοχή ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Σύντροφε Νίκο, μαζί με άλλους χιλιάδες συντρόφους μας, ανοίξατε το δρόμο και κρατήσατε ψηλά την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. Ξεκουράσου τώρα, ήσυχος, αφού εσύ το καθήκον σου το έκανες. Και να είσαι σίγουρος πως οι επόμενοι που ακολουθούμε και παίρνουμε τη σκυτάλη, αντλώντας δύναμη από το παράδειγμα σου, θα συνεχίσουμε στο δρόμο που περπάτησες μέχρι το τέλος, μέχρι την οριστική νίκη του λαού μας».
Επιπλέον, η Κατερίνα Βασιλάκη εκ μέρους των ΚΟ Καισαριανής στάθηκε στην απλόχερη και ανιδιοτελή προσφορά τονίζοντας, μεταξύ άλλων: «Είμαστε περήφανοι που δράσαμε στο πλάι σου, που σε είχαμε σύντροφο στις οργανώσεις της Καισαριανής. Ήσουν ακούραστος και σεμνός. Αγαπημένε μας σύντροφε ήσουν αλύγιστος σε όλες τις συνθήκες».
Ο Κώστας Γαβριλάκης εκ μέρους του παραρτήματος Καισαριανής της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ ανέφερε, μεταξύ άλλων: «Σε ευχαριστούμε που κράτησες ψηλά την σημαία του αγώνα σου υποσχόμαστε θα συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος» ενώ έκλεισε με τους στίχους του «Λεβέντη» που έχει «μες την καρδιά του σίδερο».
Διαβάστε επίσης: Δ.Σ. Καισαριανής: Ομόφωνη καταδίκη της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού
Ειδήσεις από την Καισαριανή στο amarysianotia.gr
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολουθήστε μας στο Twitter
