Γράφει ο
Νικόλαος Ναούμ
Αντιστράτηγος ε.α
Σε τούτο τον αιώνα της ταχύτητας, των συνόρων που αλλάζουν και των ταυτοτήτων που ξεριζώνονται, η Ελλάδα στέκει ακίνητη, σαν βράχος στο κύμα, μα ταυτόχρονα εύθραυστη – σαν αρχαίο άγαλμα σε σεισμικό τόπο. Δεν είναι το έδαφός της που κινδυνεύει. Είναι η ψυχή της. Κάτω απ’ τον ήλιο του Αιγαίου, δεν φυτρώνουν μόνο ελιές και φως. Φυτρώνει κι ο φόβος: ότι ο τόπος αυτός, μικρός αλλά πυκνός σε μνήμη και αγώνα, θα αλλοιωθεί, θα χαθεί, όχι με πόλεμο, αλλά με την ανοχή και την αδιαφορία. Η Πατρίδα δεν είναι ξενώνας. Είναι το σπίτι μας. Η Ελλάδα δεν γεννήθηκε για να είναι σιωπηλός διάδρομος πληθυσμών, ούτε να λειτουργεί σαν προθάλαμος μιας άλλης ηπείρου. Δεν είναι φυλάκιο της Ευρώπης, είναι το δικό μας σπίτι, το δικό μας αίμα, ο δικός μας ήλιος.
Το κράτος οφείλει να θυμηθεί τον σκοπό του: να φυλάττει, να προστατεύει και να σέβεται τους πολίτες του. Δεν είναι φιλανθρωπικό Ίδρυμα. Είναι θεσμική έκφραση της βούλησης ενός λαού που θέλει να ζήσει ελεύθερος και ειρηνικός, αλλά όχι αφελής ή απροστάτευτος .Ο Νόμος είναι έλεος, μα και φραγμός. Ο πολιτισμός μας δεν γεννήθηκε από το μίσος, μα από τη Δικαιοσύνη. Και η δικαιοσύνη λέει: ξεχώρισε τον διωκόμενο από τον διακινούμενο, τον πρόσφυγα από τον μεθοδευμένο εποικισμό, το δίκαιο αίτημα από τη συστηματική κατάχρηση του φιλότιμου. Το να υψώνεις φωνή υπέρ του Νόμου δεν είναι σκληρότητα, είναι σοφία. Το να θέτεις όρια, δεν είναι μισαλλοδοξία, είναι σεβασμός στο μέτρο. Διότι χωρίς τάξη δεν υπάρχει ειρήνη και χωρίς ειρήνη, δεν υπάρχει φιλοξενία.
Φιλόξενος ο Λαός μας, αλλά όχι αφελής ή απροστάτευτος. Η ιστορία μας είναι γεμάτη προσφορά σε όσους πονούσαν, αλλά δεν είμαστε υποχρεωμένοι να γίνουμε ξένοι στον ίδιο μας τον τόπο. Δεν είναι απανθρωπιά. να προστατεύεις την ταυτότητά σου, είναι ανθρώπινο ένστικτο επιβίωσης. Δεν μπορούμε να δεχτούμε αδιακρίτως όποιον φτάνει χωρίς χαρτιά, χωρίς πρόθεση ένταξης, χωρίς σεβασμό στους κανόνες αυτής της χώρας που δεν είναι απλώς έδαφος – είναι πολιτισμός. Η Ευρώπη οφείλει και να μοιράζεται, όχι να αποσύρεται. Η Ελλάδα δεν θα δεχτεί να γίνει αποθήκη των προβλημάτων μιας Ευρώπης που κουράστηκε να είναι Ένωση. Δεν μπορεί να περιφρουρεί τα σύνορα της ηπείρου μόνη της, να φυλά τα περάσματα, να δέχεται το βάρος, ενώ οι ισχυροί σιωπούν πίσω από τεχνοκρατικά πρωτόκολλα. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, αν δεν μεταφράζεται σε μοιρασιά του βάρους, είναι κενή λέξη. Η Ελλάδα δικαιούται –και απαιτεί– ισομερισμό, δικαιοσύνη και σεβασμό στην Ιδιοπροσωπία της. Η πατριωτική ευγένεια είναι ανώτερη της ακρότητας. Ο γνήσιος πατριώτης δεν φωνάζει από μίσος, αλλά από αγάπη. Δεν απειλεί, δεν υποτιμά, δεν ακρωτηριάζει την ανθρωπιά, τη συνταιριάζει με την ευνομία. Δεν θέλει σιωπηλό λαό, θέλει ξύπνιο λαό, με φωνή που να φτάνει στα αυτιά της εξουσίας. Ας απορρίψουμε τη βία του μίσους, αλλά και τη βία της αδιαφορίας. Ας φωνάξουμε με τη φωνή του μέτρου: “Η πατρίδα μας δεν θα γίνει ξέφραγο αμπέλι, αλλά ούτε και φρούριο μίσους. Θα γίνει τόπος που σέβεται, προστατεύει και επιλέγει”.
Η σωτηρία της Πατρίδας είναι πράξη αγάπης. Αν είναι ένας υπέρτατος νόμος που προηγείται όλων, είναι ο εξής: Η πατρίδα προηγείται, γιατί μας γέννησε, μας πόνεσε και μας χρειάζεται. Όχι για να απορρίψουμε τον ξένο, αλλά για να μη γίνουμε και εμείς ξένοι στον ίδιο μας τον τόπο. Η Ελλάδα δεν είναι μια λέξη στο χάρτη. Είναι το σώμα και το βλέμμα των προγόνων μας, το δικαίωμα των παιδιών μας να μεγαλώσουν σε μια χώρα που έχει πρόσωπο, λόγο, σύνορα και καρδιά. Καιρός είναι να σταθούμε στο ύψος των καιρών. Όχι με φανατισμό. Με φρόνηση. Όχι με φόβο. Με σταθερή απόφαση. Όχι με σιωπή. Με φωνή.
