Γράφει ο
Γιώργος Στιβαχτής
Η υπόθεση του θανάτου των 4 παιδιών από την Μουρτζούκου δεν ανέδειξε µόνο ένα αποτρόπαιο έγκληµα. Ανέδειξε ίσως την πιο σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας µας. Είδαµε όλοι µας τον τρόπο µε τον οποίο η τραγωδία µετατρέπεται σε θέαµα, σε αντικείµενο κατανάλωσης, σε τηλεοπτικό προϊόν.
Τηλεοπτικοί παρουσιαστές, δικηγόροι, απόστρατοι και από όλα έχει ο µπαξές παρατρεχάµενοι έγιναν ξαφνικά τηλεσχολιαστές. Άνθρωποι που άλλοτε είχαν ρόλο θεσµικό ή εξειδικευµένο, σήµερα έγιναν αναλυτές παντός καιρού, «χτίζοντας» καριέρες πάνω στις πλάτες νεκρών παιδιών. Με κάθε νέο στοιχείο, µε κάθε δάκρυ, µε κάθε σοκαριστική αποστροφή, τα νούµερα τηλεθέασης ανέβαιναν. Εκποµπές και κανάλια πανηγύριζαν αθόρυβα για τις «κορυφές» που κατέκτησαν, λες και τα νούµερα είναι πιο σηµαντικά από τα ίδια τα θύµατα.
Κι όλα αυτά συµβαίνουν υπό το βλέµµα µιας κοινωνίας που, δυστυχώς, έχει εξοικειωθεί µε την εικόνα του πόνου. Που δεν σοκάρεται πια όταν η ζωή κάποιου γίνεται δηµόσια. Που παρακολουθεί τη δικαστική πορεία µιας υπόθεσης σαν να ήταν σήριαλ ή εκποµπή reality.
Η υπόθεση Μουρτζούκου µας έδειξε πως, εκτός από την ανάγκη για δικαιοσύνη, υπάρχει και επιτακτική ανάγκη για αυτοσυγκράτηση, ανάγκη για µέτρο. Για σεβασµό στις οικογένειες, στα παιδιά, στους ανθρώπους που χάθηκαν. Και κυρίως, για αναστοχασµό. Να δούµε κατάµατα τον καθρέφτη µας ως πολίτες, ως θεατές, ως άνθρωποι.
Γιατί αν συνεχίσουµε να επιβραβεύουµε τη φθηνή εκµετάλλευση της ανθρώπινης οδύνης, τότε το µόνο σίγουρο είναι ότι έχουµε πάρει λάθος δρόµο.
Όταν δεν θα µπορούµε να κάνουµε τίποτα άλλο, τότε θα συνηθίσουµε το τέρας. Και µόλις το συνηθίσουµε, θα αρχίσουµε να του µοιάζουµε…
