Γράφει ο
Σάββας Ιακωβίδης
Το δίληµµα που τίθεται ενώπιον των Ελλήνων είναι ξεκάθαρο, ωµό και σκληρό: Ή θα αντισταθούν µε όλα τα µέσα στην τουρκοποίησή τους και θα διεκδικήσουν την απελευθέρωσή τους ή θα γίνουν υποτελή γιουσουφάκια στον σουλτάνο. Με τις σηµερινές πολιτικές µετριότητες, υποµετριότητες και ανθυποµετριότητες, η Κύπρος δεν έχει µέλλον…
Ζούµε ιστορικά δραµατικές και πρωτοφανείς ηµέρες ως Ελληνισµός και ως παγκόσµια κοινότητα. Πόλεµοι, συγκρούσεις. Άναρχο διεθνές σύστηµα. Ισοπέδωση αρχών και αξιών. Τραγική ανεπάρκεια ηγετικών αναστηµάτων. Εγκληµατικές παραβιάσεις θεµελιωδών ανθρωπίνων δικαιωµάτων και ελευθεριών. Συνεχής υπονόµευση του κράτους δικαίου και της ∆ηµοκρατίας. Ένας νέος αυταρχισµός και µια νέα τυραννία ανέτειλαν στον κόσµο όπου το συµφέρον, η ιδιοτέλεια, η αρπαγή και η λεηλασία, συνταιριαγµένα µε την εντεύθεν παγκόσµια και περιφερειακή παρακµή, προαναγγέλλουν ήδη ένα απείρως χειρότερο «1984».
Ειδικά όσον αφορά τον Ελληνισµό, ένα θλιβερό κριτήριο της κατάπτωσης και της παρακµής του πολιτικού συστήµατος στην Ελλάδα και στην Κύπρο δεν είναι µόνο η συµφεροντολαγνεία όσων διαχειρίζονται τον δηµόσιο βίο. Ούτε η συντριπτική και κατακόρυφη πτώση «της κατά κεφαλήν καλλιέργειας», όπως πικρά υπεδείκνυε ο Χρήστος Γιανναράς. Ούτε ακόµα ο απεχθής πρωτογονισµός τηλεοπτικών κυµβάλων, η ανυπαρξία Παιδείας, η καλπάζουσα διαφθορά της κοινωνίας που έχει εγκυστωθεί στο DNA πολλών πολιτών.
∆εν είναι η ωρυόµενη άρνηση της πατρίδας, ο άθλιος «δικαιωµατισµός», ο χαµερπής ραγιαδισµός, ο προκλητικός αρχοντοχωριατισµός. Ειδικά στην Κύπρο αυτό που µατώνει οδυνηρά είναι η ανέµελη κατάποση, χώνεψη και αποδοχή της τουρκικής κατοχής. Οι εκπρόσωποι του πολιτικού και κοµµατικού συστήµατος µηρυκάζουν γελοιωδώς το δηλητηριώδες ποιηµατάκι της τουρκοδιζωνικής. Ανιστόρητοι, θλιβεροί κατευναστές του τουρκικού θηρίου, σύρουν τον κυπριακό Ελληνισµό προς τον διζωνικό όλεθρο: Στην κατάλυση και διάλυση της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας ως υποκείµενο του ∆ιεθνούς ∆ικαίου, κράτους-µέλους της ΕΕ, του ΟΗΕ και ∆ιεθνών Οργανισµών, και στην τουρκοποίηση.
Στην Αθήνα και στη Λευκωσία το πολιτικό και κοµµατικό σύστηµα αρνείται να βάλει φρένο στον κατήφορο και ν’ αλλάξει στρατηγική για να διασωθεί ξανά η Κυπριακή Δηµοκρατία. Η κατάσταση στην Κύπρο είναι απείρως και πολλαπλασίως χειρότερη από το 2004, όταν, υπό καταιγισµό απειλών, «Μικρασιατικών» καταστροφών και ψευδολογιών, πολιτικοί και κόµµατα, µε τη συνέργεια και Ελλαδιτών, εκβίαζαν ξεδιάντροπα τους Έλληνες της Κύπρου να συναινέσουν ώστε να παραδοθεί αύτανδρη σε µια νέα τουρκοκρατία. Το βροντερό ΟΧΙ του 76% των πολιτών διέσωσε την Κυπριακή ∆ηµοκρατία. Έκτοτε τέσσερεις Πρόεδροι και το σύνολο σχεδόν του πολιτικού και κοµµατικού συστήµατος βυσσοδοµούν να επιβάλουν την τουρκοδιζωνική ως «λύση».
Τρεµαλέοι, τουρκοφοβικοί, σπιθαµιαίοι πολιτικοί και κόµµατα νοµίζουν ότι απευθύνονται σε αγελαίον εσµόν. Ασεβούντες στις αντιδράσεις των πολιτών, υλοποιούν αδίστακτα πρόνοιες του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν και, δι’ αυτού, προάγουν την εξίσου βροντερά απορριφθείσα διζωνική οµοσπονδία. Ελλαδίτες και Κύπριοι πολιτικοί δεν µελέτησαν τον Τούρκο εχθρό. Τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι, έρποντες και λείχοντες, εκλιπαρώντας και ικετεύοντας, θα τον… κατευνάσουν ώστε να συναινέσει σε λειτουργική και βιώσιµη λύση. Αβαθείς και αφελείς, πλανώνται εγκληµατικά! Αδυνατούν ν’ αντιληφθούν ότι η Κύπρος είναι το τελευταίο φυλάκιο ενός διαρκώς συρρικνούµενου και υπό αφανισµόν Ελληνισµού. Αν πέσει και τουρκέψει, θα πέσει και η Ελλάδα: Στο Αιγαίο, στον Έβρο, στη Θράκη.
Αθήνα και Λευκωσία στρουθοκαµηλίζουν! Αρνούνται να δουν το προδιαγραφόµενο ιστορικό τέλος ακόµα ενός ατόφιου τµήµατος του Ελληνικού Έθνους, όπως έγραφε ο Σεφέρης: Της Κύπρου. Πόσες προειδοποιήσεις από βαθυστόχαστους αναλυτές και διανοούµενους για το επερχόµενο τέλος. Και πόσες καθηµερινές βαρβαρικές υποµνήσεις από τους Τούρκους, από τη δεκαετία του ’30 µέχρι σήµερα, ότι µεθοδεύουν επανάκτηση της Κύπρου. Έφτασαν στο παρά ένα της επίτευξης του στόχου τους! Ποιος, π.χ., µελέτησε τον οξύνουν και κορυφαίο Παναγιώτη Κονδύλη που, από το 1997, προειδοποιούσε δραµατικά µε το βιβλίο του: «Θεωρία του Πολέµου» και ειδικά στο: «Επίµετρο: Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράµετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέµου»;
Έγραφε: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση, µη µπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα όσα επιθυµεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει µε ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο… Θα δούµε µιαν ακόµη από τις τραγικές ειρωνείες, τις οποίες τόσο συνηθίζει η Ιστορία: Ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίστηκε ψυχή τε και σώµατι στην Ευρώπη για να διασφαλισθεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός της προσανατολισµός θα µεταβληθεί σε όργανο de facto µετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας. ∆εν αποκλείεται η ελληνική πλευρά… ν’ αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο µέρος και καθήκον του “εξευρωπαϊσµού” της – αφού µάλιστα οι “πολιτισµένοι άνθρωποι”, που έχουν ξεπεράσει τους “εθνικιστικούς αταβισµούς”, δεν ξεκινούν πολέµους για κυριαρχικά δικαιώµατα»!
Και προειδοποιούσε: «Η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοήσει έµπρακτα ότι οι σύµµαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς. Καµιά συµµαχία και καµιά προστασία δεν κατασφαλίζει όποιον βρίσκεται µαζί της σε σχέση µονοµερούς εξάρτησης. Σε ορισµένους κρίσιµους τοµείς, όπως ο δηµογραφικός, το παιχνίδι, ξέρουµε από τώρα ότι είναι χαµένο (η πρόσφατη εισβολή Λιβύων, µε υποκίνηση της Τουρκίας, το επιβεβαιώνει). Η Ελλάδα µεταβάλλεται σταθερά σε χώρα µε περιορισµένα κυριαρχικά δικαιώµατα, αποδεικνύοντας πόσο είναι πιθανό να µετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας, ακριβώς µέσω του “ευρωπαϊκού δρόµου”.
»Στον βαθµό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται, ανεπαίσθητα, γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέµου θα αποµακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόµα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αµείβεται µε αµερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόµενος Βαλκάνιος – αρκεί να χρηµατοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισµός. Την κάµψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναµικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να την ονοµάζουν “πολιτισµένη συµπεριφορά”, “υπέρβαση του εθνικισµού”, “εξευρωπαϊσµό”.
»Το σηµερινό δίληµµα», έγραφε προφητικά πριν από 30 σχεδόν χρόνια ο Κονδύλης, «είναι αντικειµενικά τροµακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: Η ειρήνη σηµαίνει για την Ελλάδα δορυφοριοποίηση και ο πόλεµος σηµαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήµµατος αυτού απαιτεί την επιτέλεση ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι µετριότητες, υποµετριότητες και ανθυποµετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσµο, δεν έχουν το ανάστηµα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήµατα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους. Βρισκόµαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας».
Αυτόν τον εφιάλτη αντιµετωπίζει σήµερα και η κατεχόµενη και απειλούµενη µε τουρκοποίηση, Κύπρος. Το δίληµµα που τίθεται ενώπιον των Ελλήνων είναι ξεκάθαρο, ωµό και σκληρό: Ή θα αντισταθούν µε όλα τα µέσα στην τουρκοποίησή τους και θα διεκδικήσουν την απελευθέρωσή τους ή θα γίνουν υποτελή γιουσουφάκια στον σουλτάνο. Με τις σηµερινές πολιτικές µετριότητες, υποµετριότητες και ανθυποµετριότητες, η Κύπρος δεν έχει µέλλον…
