Γράφει ο
Φώτης Αλεξόπουλος
Οικονομολόγος – Μέλος του ΣΕΠ (Σύνδεσμος Ελλήνων Περιφερειολόγων)
Απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου στην Σχολή Επιστημών Οικονομίας
και Διοίκησης του Τμήματος Τοπικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης
Η καθημερινότητα πλέον δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αυταπάτες. Εγκληματικότητα χωρίς φρένα, λαθρομετανάστευση εκτός ελέγχου, πολιτικές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, έξαρση αντισημιτικών φαινομένων και οργανωμένη καταλήστευση δημοσίου χρήματος. Οι πολίτες βιώνουν μια συνθήκη διάλυσης – θεσμικής, κοινωνικής και ηθικής.
Συμμορίες παντού – Ασφάλεια πουθενά
Η αστυνομία μετρά περιστατικά, η κοινωνία μετρά πληγές. Από τις μαφιόζικες εκτελέσεις μέχρι τις καθημερινές ληστείες σε σπίτια, οι πολίτες νιώθουν ότι είναι μόνοι τους. Εγκληματικές ομάδες ξεφυτρώνουν σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, κατατρώγοντας το υστέρημα και την ψυχική αντοχή του λαού.
Το μεταναστευτικό δεν είναι «προσφυγικό» – Είναι μηχανισμός αποσταθεροποίησης
Χρόνια τώρα, με την ευρωπαϊκή αφέλεια και την κρατική ανικανότητα ως προμετωπίδα, η Ελλάδα έχει γίνει πέρασμα και τελικά μόνιμος προορισμός για χιλιάδες παράνομους μετανάστες. Σε πολλές περιοχές, οι τοπικές κοινωνίες έχουν ήδη αλλοιωθεί. Η πολιτεία απλώς παρακολουθεί.
Η Δικαιοσύνη υπό πολιορκία
Ποιος ελέγχει ποιον; Όταν κυβερνητικοί παράγοντες δείχνουν με το δάχτυλο αποφάσεις της Δικαιοσύνης, όταν εισαγγελείς στοχοποιούνται και δικαστικές κρίσεις γίνονται αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, το πολίτευμα τρίζει. Οι θεσμοί δεν είναι πλέον «ανεξάρτητοι». Είναι στο έλεος της εξουσίας.
Αντισημιτισμός στο προσκήνιο – Σιωπή από την πολιτεία
Επικίνδυνα αυξάνονται οι φωνές που επενδύουν στο μίσος. Από αναρτήσεις στελεχών της Αυτοδιοίκησης μέχρι δηλώσεις δημοσίων προσώπων, ο αντισημιτισμός αναβιώνει σε σκοτεινά, αλλά όχι περιθωριακά, σημεία του δημόσιου λόγου. Αντί για καταδίκη, πολλές φορές παρατηρείται ανοχή. Αν αυτό δεν είναι ολίσθηση, τότε τι είναι;
ΟΠΕΚΕΠΕ – Η απάτη συνεχίζεται, η ντροπή επαναλαμβάνεται
Μία ακόμη αποκάλυψη: εικονικοί βοσκότοποι, ανύπαρκτα ζώα, επιδοτήσεις σε «καναπέδες» και όχι σε αγρότες. Ολόκληροι μηχανισμοί πλουτισμού λειτουργούν κάτω από τη μύτη – ή με την ανοχή – των αρμοδίων. Οι επιτήδειοι πλουτίζουν. Οι πραγματικοί παραγωγοί απελπίζονται. Και ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει.
Το συμπέρασμα είναι πλέον ανατριχιαστικά σαφές: Δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι εικόνα γενικευμένης εκτροπής.
Η ελληνική κοινωνία βυθίζεται σε έναν κύκλο αστάθειας, ανομίας και ηθικής φθοράς. Η σιωπή των πολιτών είναι εύθραυστη. Η αντοχή τους έχει όρια. Το ερώτημα, επίκαιρο όσο ποτέ:
Ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε. Και μάλλον, στραβά αρμενίζουμε.
Ίσως ακόμη να προλαβαίνουμε να αλλάξουμε ρότα. Αρκεί να μην περιμένουμε σωτήρες και να απαιτήσουμε θεσμική επανεκκίνηση – με διαφάνεια, ευθύνη και δημοκρατική τόλμη.
