Γράφει ο
Φοίβος Ιωσήφ
Ηταν µια πολύ άτυχη ηµέρα η Παρασκευή 16 Ιανουαρίου του 1998. Είχα πάει να δω µια θεατρική παράσταση στο Δηµοτικό θέατρο Λαµίας. ∆ιευθυντής του θεάτρου ήταν τότε ο εξαίρετος ηθοποιός Πάνος Σκουρολιάκος.
Πριν αρχίσει η παράσταση, βγήκε στο µπροστινό µέρος της σκηνής και αφού ζήτησε την προσοχή και την ησυχία του κοινού ανήγγειλε το θλιβερό άγγελµα: Κυρίες και κύριοι είπε, σας αναγγέλω πως από σήµερα δεν θα βρίσκεται πλέον µαζί µας ο µεγάλος µας ηθοποιός ∆ηµήτρης Χορν. Βρισκόµουνα στον εξώστη του θεάτρου και προς στιγµήν ένιωσα να φεύγει από µπροστά το στηθαίο και να βρίσκοµαι σε επικίνδυνη πτώση προς την πλατεία του θεάτρου. Λάτρευα τον αξεπέραστο αυτόν ηθοποιό και θυµήθηκα πως λίγα χρόνια πριν, όντας µαθητής του Λυκείου, το είχα σκάσει από το σπίτι µου και είχα πάει µε άγνωστο αυτοκίνητο ωτοστόπ στην Αθήνα µε την πρόθεση να εγγραφώ σε δραµατική σχολή. Τα πράγµατα ήρθαν αλλιώς και ξαναγύρισα στη γενέτειρα πόλη άπρακτος τελικά.
Είχα δει τότε τον Χορν στην κάλπικη λίρα µε τον Μίµη Φωτόπουλο και τη µεγάλη του παρτενέρ Έλλη Λαµπέτη και µε είχε εντυπωσιάσει η απλότητα του προσώπου του Χορν και οι µη επιτηδευµένες κινήσεις των χεριών του και του σώµατός του. Το κάθε χιλιοστό από την κίνησή του ήταν πιο απλή από την προηγούµενη και την επόµενη. Σε έπειθε χωρίς να υπερβάλλει και χωρίς να εντυπωσιάζει. Έβλεπε ο θεατής την ακριβή θέση και πρόθεση του ηθοποιού. Τίποτα υπερβολικό και τίποτα ελλειπές, το έβλεπες και ήξερες πως ο ηθοποιός δεν χρειαζόταν να υποδυθεί τον ρόλο, γιατί ηθοποιός και πραγµατικότητα ταυτίζονταν.
Πολύ αργότερα, είδα τον ίδιον τον µεγάλο Χορν ολοζώντανο στο θέατρο. Είχα ήδη τελειώσει από στρατιώτης και τον απόλαυσα µε τον επίσης µεγάλο ηθοποιό Αλέκο Αλεξανδράκη στο έργο Sluth του Άγγλου συγγραφέα Anthony Shaffer). Ένα έργο που στη σκηνή ανέβηκαν από την αρχή µέχρι το τέλος δύο ηθοποιοί, ο Χορν και ο Αλεξανδράκης, κανένας άλλος ηθοποιός ή κοµπάρσος. Καθόµουνα στα πρώτα καθίσµατα και ο εντυπωσιασµός µου ανέβαινε λεπτό προς λεπτό, δεν πίστευα πως εγώ ο απλούστατος επαρχιώτης έβλεπα από τόσο κοντά τον τεράστιο στα µάτια µου ∆ηµήτρη Χορν, θεωρούσα τον εαυτό µου πως προσβάλλω τον µεγάλο καλλιτέχνη και µόνον µε την παρουσία µου.
Αργότερα και µετά λίγα χρόνια ξαναείδα τον τεράστιο Χορν στην ίδια αίθουσα στην οδό Αµερικής στο Κολωνάκι, στο αριστούργηµα του Χένρικ Ίψεν «Ο αρχιµάστορας Σόλνες». Μαζί µε τον µάγο της κοινωνικής ψυχολογίας Ίψεν συµµετείχε και ο δικός µας µάγος του σανιδιού ∆ηµήτρης Χορν. Ήταν ευτυχία για µένα και µεγάλη τύχη. Ακριβώς όπως η ατυχία να ακούσω την είδηση του θανάτου του την ηµέρα ακριβώς που πέθανε ο υπέροχος ∆ηµήτρης Χορν.
Ο Χορν ταξίδεψε κάποτε στο Λονδίνο και οι βρετανικές εφηµερίδες το ανέφεραν ως πρώτη είδηση. «Έφθασε χθές το απόγευµα στην αγγλική πρωτεύουσα ο µεγάλος Έλληνας ηθοποιός ∆ηµήτρης Χορν». Αν ήταν κάποια µετριότητα δεν θα τον ανέφεραν στην πρώτη τους σελίδα οι αγγλικές εφηµερίδες!!
Οι παρέες του Χορν ήταν τα βράδια στις ταβέρνες µε τον Κωνσταντίνο Καραµανλή, τον Μάνο Χατζιδάκη, τον Κάρολο Κουν και τον Νίκο Γκάτσο. Από αφρόκρεµα σε αφρόκρεµα. Σύζυγος του Χορν ήταν η Αννα Γουλανδρή από τη γνωστή εφοπλιστική οικογένεια µε µεγάλη οικονοµική επιφάνεια και γι’ αυτό όταν σε κάποια παράσταση έµενε κενή η τελευταία σειρά για τους θεατές, το έργο κατέβαινε αυτοµάτως την επόµενη µέρα.
