Γράφει ο
Γιώργος Στιβαχτής
Εντεταλμένος Σύμβουλος Λυκόβρυσης – Πεύκης
Στις 24 Ιουλίου 1974, η Ελλάδα βγήκε από τον εφιάλτη της δικτατορίας. Η επιστροφή στη δημοκρατία δεν ήταν απλώς μια πολιτική αλλαγή, ήταν μια νίκη του λαού απέναντι στον αυταρχισμό και τον σκοταδισμό. Ήταν η αρχή μιας νέας εποχής, που θεμελίωσε την ελευθερία, τη συμμετοχή και την αξιοπρέπεια.
Σήμερα, 51 χρόνια μετά, οφείλουμε να αναρωτηθούμε: Τι σημαίνει πραγματικά η λέξη “Δημοκρατία”; Πού στεκόμαστε απέναντι σε όσα μας κληροδότησε η Μεταπολίτευση; Και κυρίως, πώς απαντούμε στα κακώς κείμενα του παρόντος που απειλούν τη δημοκρατική μας συνείδηση;
Ζούμε σε μια εποχή όπου:
• Η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, αλλά υποτάσσεται στις επιθυμίες της εκτελεστικής εξουσίας, με υποθέσεις να “θάβονται” ή να επισπεύδονται κατά το δοκούν.
• Η ενημέρωση έχει γίνει προϊόν προς πώληση, με “λίστες Πέτσα”, πληρωμένα τρολ και μέσα μαζικής επικοινωνίας που λειτουργούν περισσότερο ως εργαλεία προπαγάνδας παρά ως πυλώνες δημοκρατίας.
• Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται ραγδαία: οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και η μεσαία τάξη εξοντώνεται με φόρους, ακρίβεια και ανασφάλεια.
• Τα παιδιά μας σκοτώνονται σε τρένα που δεν είχαν τηλεδιοίκηση, αλλά η ευθύνη “αναζητείται” ακόμα σε αποδιοπομπαίους τράγους και όχι στους πραγματικούς υπαίτιους.
• Οι νέοι μας φεύγουν στο εξωτερικό, όχι από επιλογή, αλλά γιατί νιώθουν ότι η χώρα τους δεν τους δίνει καμία ευκαιρία να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
• Η βία, η αστυνομοκρατία και ο αυταρχισμός εντείνονται, ενώ η Πολιτεία αντί να ακούει τους πολίτες, τους παρακολουθεί.
• Η δημόσια Υγεία και Παιδεία καταρρέουν, παραδομένες σε ένα καθεστώς υποστελέχωσης, απαξίωσης και ιδιωτικοποίησης.
• Ο πολιτικός διάλογος έχει υποκατασταθεί από επικοινωνιακά σόου, hashtags και φανατισμό, όπου κάθε φωνή διαφωνίας φιμώνεται ή λοιδορείται.
Κι όμως, όλα αυτά δεν πρέπει να μας οδηγήσουν στην παραίτηση. Αντίθετα, είναι ένας ακόμα λόγος για να θυμόμαστε τι πραγματικά σημαίνει Δημοκρατία. Συμμετοχή, λογοδοσία, αντίσταση στην αυθαιρεσία. Σημαίνει να μην ξεχνάμε πως η δημοκρατία δεν είναι απλώς το πολίτευμα της χώρας, αλλά το καθημερινό δικαίωμα και καθήκον μας. Να ονειρευόμαστε, να απαιτούμε, να παλεύουμε για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Το χρέος μας δεν είναι απλώς να τιμήσουμε όσους αγωνίστηκαν το 1974 για την ελευθερία. Είναι να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα, απέναντι στα νέα πρόσωπα της αυθαιρεσίας και του αυταρχισμού.
Ας μην συμβιβαστούμε με την παρακμή.
Ας μην αποδεχθούμε τη σιωπή ως κανονικότητα.
Ας ξανακάνουμε τη Δημοκρατία υπόθεση όλων μας.
Για να μπορούμε, κάποια στιγμή, να πούμε ξανά με περηφάνια: Ζήτω η Δημοκρατία…
