Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Τον είδα για πρώτη φορά σε ταινία, γύρω στο 1966. Ήταν πρωταγωνιστής σε ένα θρίλερ με τον αγγλικό τίτλο «The collector» του Γουίλιαμ Γουάιλερ και μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση. Έκανα αμέσως τη σύγκριση μεταξύ του χαρακτήρα που υποδυόταν και του χαρακτήρα που ενσάρκωνε ο Άντονι Πέρκινς στο «Ψυχώ» του Χίτσκοκ. Τοποθέτησα τους δυο ηθοποιούς, λόγω των χαρακτήρων που υποδύονταν στο ίδιο «κουτάκι» των εσωστρεφών ηρώων σε κλειστοφοβικές ταινίες. Τόσο με είχε τρομάξει ο Τέρενς Σταμπ στο ρόλο ενός τύπου που είχε απαγάγει και κρατούσε κλειδωμένη στο υπόγειο του σπιτιού του (αν θυμάμαι καλά) μια κοπέλα, έτσι, για την πλάκα του. Είναι πραγματικά τρομακτικό και μάλιστα για τη δεκαετία του ’60.
Δεν θα το πιστέψετε, αλλά όποτε διάβαζα το όνομά του στη συνέχεια, το μυαλό μου πήγαινε πάντα σ’ αυτή την ταινία και ας είχε αφήσει «πίσω του πλούτο κινηματογραφικών, τηλεοπτικών και λογοτεχνικών έργων», όπως ανέφεραν τα δελτία τύπου στις 17 Αυγούστου 2025 με την αναγγελία του θανάτου του.
Ο Τέρενς Χένρι Σταμπ, που έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 87 ετών, ήταν πραγματικά ένας σπουδαίος ηθοποιός με πολυσχιδείς ρόλους στον κινηματογράφο, την τηλεόραση αλλά και τη φωνητική τέχνη.
Είχε γεννηθεί στις 22 Ιουλίου 1938 στο Στέπνεϊ του Λονδίνου και πέρασε τα πρώτα του χρόνια βλέποντας αμερικανικές ταινίες και ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός. Αφού δούλεψε στον τομέα της διαφήμισης, κέρδισε υποτροφία και σπούδασε υποκριτική στη Webber Douglas Academy of Dramatic Art. Αυτό ήταν. Στο δεύτερο έτος, κατά τη διάρκεια μιας οντισιόν, ο Πίτερ Ουστίνοφ τον πήρε για τον ομώνυμο ρόλο στην ταινία Billy Budd (1962). Αυτό όμως δεν ήταν το μόνο αξιοσημείωτο ντεμπούτο του στον κινηματογράφο, αλλά η ερμηνεία του, που τού χάρισε την πρώτη και μοναδική υποψηφιότητα για Όσκαρ το 1962 και σηματοδότησε την έναρξη της διεθνούς φήμης του.
Εδραίωσε την καριέρα του δουλεύοντας με μερικούς από τους κορυφαίους σκηνοθέτες όπως οι Γουίλιαμ Γουάιλερ (που προανέφερα με το Συλλέκτη, 1965), Τζόζεφ Λόουζι (Modesty Blaise, 1966), Τζον Σλέσινγκερ (Μακρυά από το αγριεμένο πλήθος, το 1967 δίπλα στη Τζούλι Κρίστι), Κεν Λόουτς (Όχι δάκρυα για την Τζόυ, 1967) και Πιέρ Πάολο Παζολίνι (Θεώρημα, 1968).
Στη συνέχεια, έκανε ένα διάλειμμα από τις ταινίες και ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο επιστρέφοντας στον κινηματογράφο σε μια ποικιλία ταινιών, όπως, μεταξύ άλλων, Superman (1978), Meetings with Remarkable Men (1979), Σούπερμαν No 2 (1980), Συμβόλαιο με το θάνατο (1984) (για την οποία βραβεύτηκε με το Grand Medaille de Vermeil), Τρείς και μοναδικοί (1986), Ο Σικελός (1987), Wall Street (1987), Νέα πιστόλια (1988), Alien Nation (1988), Οι περιπέτειες της Πρισίλα, βασίλισσας της ερήμου (1994), The Limey (1999) Star Wars: Episode I – The Phantom Menace (1999), The Haunted Mansion (2003), Elektra (2005), Get Smart (2008), Yes Man (2008), Επιχείρηση Βαλκυρία (2008), Το τραγούδι της καρδιάς μου (2012). Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children (2016) και Last Night in Soho (2021).
Ο Τέρενς Σταμπ ήταν ένας μοναδικός ηθοποιός με μια καριέρα αξιόλογων πρώτων ρόλων, αλλά και εμβληματικών χαρακτήρων σε mainstream επιτυχίες, που μας χάρισαν ένα πλούσιο ταξίδι στο παγκόσμιο σινεμά.
(ΜΟRΕ INFO: Imdb & Wikipedia)
