Γράφει η Τάνια Αναγνωστοπούλου
Κλινική Ψυχολόγος, Ινστιτούτο Ψυχολογίας και Υγείας
Η Δρ. Τάνια Αναγνωστοπούλου µάς συστήνει το νέο βιβλίο της Μαρίας Καµπάνταη*
Στο νέο της βιβλίο η Μαρία Καµπάνταη διεισδύει τρυφερά, µε την ιδιαίτερη ψυχολογική µατιά της, στη ζωή των ανθρώπων γύρω µας. Βασικό µοτίβο των ιστοριών της αυτή τη φορά είναι ο καφές, αυτή η απλή συνήθεια που µας συντροφεύει στην καθηµερινότητα βάζοντας σηµεία στίξης στον ρυθµό της µέρας, αλλά και φωτίζοντας τις σηµαδιακές ώρες της ζωής µας. Ο καφές στις πολλαπλές µορφές του -ελληνικός, εσπρέσο, αµερικάνο, γαλλικός- αλλά και το χάρτινο κυπελλάκι του µε τα slogan είναι το στηµόνι πάνω στο οποίο υφαίνονται οι ιστορίες. Ιστορίες µε επίκεντρο τις σχέσεις των ανθρώπων που αναδεικνύουν τις καθηµερινές, αλλά και τις τραγικές εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής.
Μια απλή µοδίστρα της επαρχίας που παρατηρεί από το στέκι της το απέναντι καφέ και τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονται κάθε ώρα της µέρας, η σαραντάρα που βλέπει έναν ακόµη χρόνο να προστίθεται στη ζωή της, ο οικογενειάρχης που προσπαθεί να συνειδητοποιήσει ότι απολύθηκε, ο ζητιάνος που κρατά το χάρτινο κυπελλάκι του καφέ έξω από την εκκλησία είναι µερικοί µόνο από τους ήρωες στις ιστορίες της. Από τις παραδοσιακές αυλές της γειτονιάς µέχρι τα πολυτελή σαλέ, από τις καθηµερινές µας διαδροµές µέχρι τα µακρινά ταξίδια, ο καφές µας συνοδεύει, «υγρός και ευάλωτος αλλά και τόσο σκληρός όταν είναι σε κόκκους, ψηµένος από τις δυσκολίες της ζωής του. Γίνεται λιώµα, υγρή σκούρα λάβα µόλις ενωθεί µε τη ζέστη και το νερό και διατρέχει τα σωθικά µας σαν νόηµα, σαν ποίηµα».
Κάθε φλιτζάνι καφέ έχει τον δικό του χαρακτήρα: «Ο γλυκός καφές έχει µια αυτάρκεια, δεν χρειάζεται συµπλήρωµα, σαν να του περισσεύει και το κουλουράκι. Ο µέτριος µετρά συνεχώς τα «ναι» και τα «όχι», ανασφαλής και ανήσυχος και κατσουφιάζει όταν δεν του πετυχαίνουν οι φουσκάλες. Ο σκέτος, κοφτός αλλά και πικρός, σε πληγώνει αν δεν τον έχεις συνηθίσει».
Στις ιστορίες που ξεδιπλώνονται µπροστά µας ο καφές είναι µοίρασµα, είτε µοναχικό είτε µε άλλους.
«Ψυχολογία είναι ο καφές που µοιραζόµασταν στις πλακόστρωτες γειτονιές, όταν το καθηµερινό σµίξιµο έµοιαζε µε γιορτή. Ο ένας µιλούσε για τα παιδιά του, ο άλλος για τη δουλειά του, και όλοι ήξεραν τι συνέβαινε στη ζωή του γείτονα, χωρίς να πουν πολλά… Μήπως, τελικά, δεν έχει σηµασία πώς πίνουµε τον καφέ µας, αλλά πώς τον µοιραζόµαστε; Πώς µοιραζόµαστε τη ζωή µας, τις ανησυχίες, τις µικρές νίκες και αποτυχίες;»
Το ταλέντο της Μαρίας Καµπάνταη να παίζει µε τις λέξεις, να δηµιουργεί γέφυρες ανάµεσα στις αισθήσεις και την ψυχή, απλώνεται τώρα σε ιστορίες του καφέ: «η ελπίδα µοιάζει µε ολίγη ζάχαρη σε καφέ σκέτο. Μικρή, αλλά αρκετή για να τον γλυκάνει όσο πρέπει». Παράλληλα, αναδύεται και ένα ακόµη µοτίβο στις ιστορίες του βιβλίου, «το ράψιµο που µόνο ένα γράµµα το χωρίζει από το γράψιµο». «Πώς ράβεται µια ζωή; ή µια σχέση;» αναρωτιέται η συγγραφέας. «Ίσως όπως φέρνεις κοντά τις όχθες µιας απόστασης. Ενώνοντας τα χάσµατα, βελονιά τη βελονιά. Όπως και ο θεραπευόµενος, που δουλεύει µαζί µε τον ψυχοθεραπευτή του -προσεκτικά, µεθοδικά-για να γεφυρώσει τα ρήγµατα και να ενσωµατώσει τις πληγές του». Και συνεχίζει τη σκέψη της λέγοντας: «Ο καθηµερινός καφές µας, τελετουργία µοιάζει, όπως η βελόνα και η κλωστή.
Ίσως επειδή µας βοηθά να συνδέσουµε τον εαυτό µας µε τη µέρα, να κάνουµε µια παύση και να δούµε την απόσταση που θέλουµε να διανύσουµε».
Μέσα από τις ιστορίες του βιβλίου συναντάµε τον εαυτό µας. Συνειδητοποιούµε πόσο πολλά κρύβονται σε απλές καθηµερινές συνήθειες όπως ο καφές. Η Μαρία Καµπάνταη µε τις ιστορίες της αναδεικνύει τη συνθετότητα της καθηµερινότητας που χάνεται στον διεκπεραιωτικό τρόπο ζωής µας: «Μήπως και ο καφές -µε στρώµατα, αντιθέσεις, αρώµατα και µείξεις- µε τη ζωή δεν µοιάζει; Περίπλοκη, γεµάτη στιγµές που πρέπει να απολαύσεις, µε ένταση αλλά και γλύκα».
Ένα βιβλίο που συντροφεύει, όπως ο καφές, όλες τις στιγµές της ζωής µας.
*Η Μαρία Καµπάνταη είναι κλινική ψυχολόγος και συγγραφέας τριών βιβλίων που αγγίζουν καίρια ζητήµατα της ανθρώπινης ψυχής. Στον «Ανελκυστήρα» εξετάζει την έννοια της ψυχικής ανθεκτικότητας, προσφέροντας σκέψεις και πρακτικά εργαλεία για την αντιµετώπιση των δυσκολιών της ζωής. Στο «Μαµά» προσεγγίζει µε τρυφερότητα και επιστηµονική µατιά τη βαθιά και πολύπλοκη σχέση µητέρας και παιδιού. Τέλος, στο «Οι καλές µέρες ξεκινούν µε καφέ» αναδεικνύει τη δύναµη των µικρών, καθηµερινών στιγµών που φέρνουν ισορροπία, χαρά και ελπίδα στην καθηµερινότητά µας.
Μπορείς να έρθεις σε επαφή µαζί της στο Instagram: @maria_kabadai
