Γράφει ο
Φώτης Αλεξόπουλος
Οικονοµολόγος
Μέλος του ΙΝΚΑ/Γενική Οµοσπονδία Καταναλωτών Ελλάδος
Τρόπο τινά, όταν µιλούσαµε για την 4η βιοµηχανική επανάσταση, το αφήγηµα ήταν σαφές: η Ελλάδα έπρεπε να µετασχηµατίσει την οικονοµία της γρήγορα, να δηµιουργήσει τις ψηφιακές υποδοµές του µέλλοντος, να επενδύσει στις δεξιότητες του ανθρώπινου δυναµικού της και να προσφέρει ένα φιλικό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις και την καινοτοµία. Στόχος ήταν η χώρα να µην χάσει το τρένο της νέας εποχής.
Αλλά σήµερα, χρόνια µετά, πρέπει να αναρωτηθούµε: τα καταφέραµε ή ακόµα προσπαθούµε;
Είναι γεγονός ότι έγιναν βήµατα. Το gov.gr απλοποίησε αρκετές διαδικασίες, οι ψηφιακές υπηρεσίες του κράτους επεκτάθηκαν, ξένες επενδύσεις σε data centers ήρθαν στη χώρα, ενώ το οικοσύστηµα των startups απέκτησε δυναµική. Αυτές οι εξελίξεις προβάλλονται έντονα ως «εθνικές επιτυχίες».
Όµως, ας είµαστε ειλικρινείς: αυτή είναι η βιτρίνα. Στην πραγµατικότητα, η Ελλάδα παραµένει ουραγός σε κρίσιµους δείκτες ψηφιακής µετάβασης. Οι µικροµεσαίες επιχειρήσεις, που αποτελούν το 95% της οικονοµίας µας, δεν έχουν τα µέσα ούτε την τεχνογνωσία να κάνουν τον ψηφιακό µετασχηµατισµό. Στην περιφέρεια, η πρόσβαση σε γρήγορο ίντερνετ και ψηφιακές υπηρεσίες παραµένει προβληµατική. Η εκπαίδευση και η κατάρτιση στις νέες τεχνολογίες δεν έχουν γίνει ποτέ εθνική στρατηγική προτεραιότητα.
Η ευθύνη του πολιτικού συστήµατος
Το πρόβληµα δεν είναι η έλλειψη πόρων· τα ευρωπαϊκά κονδύλια ρέουν άφθονα. Το πρόβληµα είναι η έλλειψη στρατηγικής και συνέπειας. Κάθε κυβέρνηση µιλά για «ψηφιακή Ελλάδα», αλλά το αφήγηµα συχνά εξαντλείται σε επικοινωνιακές φιέστες και έργα-βιτρίνα.
Η 4η βιοµηχανική επανάσταση δεν µπορεί να προχωρά µε ηµίµετρα. Δεν γίνεται να αντιµετωπίζεται ως ένα ακόµα project απορρόφησης ΕΣΠΑ. Χρειάζεται πολιτική βούληση, σχέδιο και κυρίως συνέπεια στην εφαρµογή.
Η µεγάλη πρόκληση
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να µένει θεατής. Αν δεν επενδύσουµε σοβαρά στην τεχνολογική εκπαίδευση, στην υποστήριξη των µικροµεσαίων επιχειρήσεων και στην αποκέντρωση των ψηφιακών υποδοµών, κινδυνεύουµε να βρεθούµε στην επόµενη δεκαετία ως µια χώρα που καταναλώνει τεχνολογία αντί να την παράγει.
Η 4η βιοµηχανική επανάσταση είναι εδώ και δεν περιµένει. Το ερώτηµα είναι αν η Ελλάδα θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ή αν θα αρκεστεί σε επιφανειακές επιτυχίες που κρύβουν µια βαθιά υστέρηση.
Η ώρα για αποφάσεις είναι τώρα. Γιατί κάθε καθυστέρηση δεν είναι απλώς χαµένη ευκαιρία· είναι χαµένη γενιά.
