Η 21η Σεπτεµβρίου έχει καθιερωθεί, από τον Οργανισµό Ηνωµένων Εθνών, ως Παγκόσµια Ηµέρα Ειρήνης, για να διαδώσει και για να δυναµώσει τα ιδανικά της ειρήνης και της µη βίας ανάµεσα στα έθνη. Η δική µου συµβολική συνεισφορά για την ηµέρα το ποίηµα που ακολουθεί.
ΕΙΡΗΝΗ – ΑΠΑΥΓΑΣΜΑ ΣΟΦΙΑΣ
Στον τρόµο και στο έρεβος, στο χάος της αβύσσου
είσαι το νάµα της ζωής, του ήλιου το φιλί
στο γνόφο της παντερηµιάς, το φως που σου οµιλεί
στο ζόφο της κολάσεως, πουλί του παραδείσου·
απ’ τον Θεό οι καρποί σου· φωτός φεγγοβολή.
Χωρίς εσέ, δεν κελαηδούν στα κλώνια τα αηδόνια
κι ο φλοίσβος δεν ακούγεται στον έρηµο γιαλό
παντού απλωµένη καταχνιά, τοπίο πού ’ν’ θολό
τα σκιάζει όλα, τα πονά, ο αχός απ’ τα κανόνια·
φεύγουν τα χελιδόνια· το φως είν’ σιωπηλό.
Σαν έρθεις µέσα στη νυχτιά, ως ιλασµός του χρόνου
βαθύψυχη σταλαγµατιά, µια ’χτίδα του φωτός
θε νά ’σαι συ ο πλοηγός, του ήλιου ο µαστός
πεντάλευκη µαρµαρυγή µες στις ριπές του πόνου·
κοιτάσµατα οξυγόνου· της πλάσης κιβωτός.
Μ’ αν η καλόηχη σιωπή του πόλεµου σιωπήσει
µες στις εκρήξεις των βοµβών, των ήχων των πυρών
την οµορφιά θα σβήσουµε µε µνήµατα νεκρών
το µέλλον, αν αφήσουµε, να κυβερνούν τα µίση·
το τέλος δε θ’ αργήσει· τί ηµών, τί των «εχθρών»!
Γι’ αυτό, ευχή µου είσαι εσύ, φτερώνεις τα όνειρά µου
ελπίδα µε το άγανο, αργασµένη, της ψυχής
σε τρέφω µε την ευωδιά της θείας προσευχής
είσαι στο λίκνο της ψυχής, νότα του πενταγράµµου·
ας γίνεις η σκιά µου· µε φως να γαλουχείς.
Μ’ αλλοίµονο· ο λόγος µας δεν είν’ πάντα πηγαίος
µόν’ είν’ ανύπαρκτος, πλαστός, θολά ελκυστικός·
δεν βγαίνει µέσα απ’ την ψυχή, µα είναι δανεικός
µε υποκρισία κελαηδεί, επίπλαστος, λαθραίος·
κι ας µας καλεί το χρέος· παιδ’ είναι της σαρκός.
Έτσι, σκαρώνουνε γιορτές, µεθάνε µε τραγούδια
που όλα εσέ, αστέρι µου, επίπλαστα υµνούν
και µόλις πάψει η γιορτή, αµέσως σε ξεχνούν
µε µίσος άλλους πολεµούν, σαν νά ’ν’ ζωής τα φλούδια
πάνε και τα λουλούδια· κι εσέ δολοφονούν.
Αν, όµως, µέσα στην ψυχή σταλάξει η παιδεία
αγάπη, ήθος κι αρετή, βαθιά να ριζωθούν
φίλους να κάνουµ’ όχι εχθρούς – τα άνθη τότε ανθούν·
δεν θά ’ν’ παιδιά στα µνήµατα, θα είναι στα θρανία
αυτό έχει αξία· βαθιά να µορφωθούν.
Αυτό είσαι, ειρήνη µου, στων ιδεών την πόλη
η αγάπη και ο σεβασµός στο θαύµα της ζωής
µε τον παλµό του σύµπαντος, της θεϊκής πνοής
των ισχυρών η δύναµη να γίνετ’ ανθοβόλι·
παράδεισου περβόλι· παντού· και όπου γης.
Μονάχα τέτοιο απαύγασµα σοφίας, αν µαςδένει,
και ψυχικό εκτόπισµα αν έχουµε αρκετό
η εσώτερη παιδεία µας θα είν’ το φυλακτό
κι ο λόγος του πολιτισµού στη σκέψη θα βαθαίνει·
στο φως γιατ’ είν’ λουσµένη, µε βήµα συνετό.
Ιωάννης Παναγάκος
Πρώτο Βραβείο στον 13ο Παγκόσµιο Λογοτεχνικό και Καλλιτεχνικό Διαγωνισµό του Ε.Π.Ο.Κ. (2022-23).
