Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών
Ρεπορτάζ: Κατερίνα Φραγκουλάκη
«Mερικοί ζωγράφοι μεταμορφώνουν τον ήλιο σε μια κίτρινη κηλίδα. Κάποιοι άλλοι μεταμορφώνουν μια κίτρινη κηλίδα σε ήλιο», είχε κάποτε ο σπουδαίος Πάμπλο Πικάσο.
Σάββατο. Η ώρα έντεκα το πρωί. Μια μέρα ζεστή και γεμάτη από ξεγνοιασιά. Περπατώ με βήμα αργό, στους δρόμους της Αθήνας. Αντικρύζω ματιές χαμογελαστές και ανθρώπους να συνομιλούν. Μικρές παρέες να περπατούν μαζί.
Μισή ώρα μετά, θα φτάσω στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, σε ένα χώρο λατρεμένο για μένα.
Στον αύλειο χώρο του μια εξαιρετική σε ποιότητα έκθεση γλυπτικής αγκάλιαζε με μεράκι το κάθε του σημείο. Έργα που μιλούν, άλλα που στέκονται δυναμικά μέσα στον χώρο. Έργα που σε προσκαλούν να τα αγγίξεις και άλλα που σου φανερώνουν αλήθειες. Πόση δύναμη έχει η τέχνη, σκέφτομαι κοιτάζοντας τα έργα και ψάχνοντας συγχρόνως να εισβάλω με τρόπο «μυστικό», σαν από variation κινήσεων στην καρδιά, στο μυαλό και στην ψυχή των δημιουργών τους.
Έκθαμβη και φανερά γοητευμένη, αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί μέσα στον χώρο, στον χρόνο. Στη μυστική συνάντηση, σε εκείνο το ραντεβού που δόθηκε απρογραμμάτιστα ανάμεσα στους δημιουργούς και σε μια θαυμάστρια της τέχνης.
Νιώθω τυχερή. Και καθώς κοιτώ τα έργα, ένα πρόσωπο από εκείνα που πάντα με συγκινούν καλλιτεχνικά τραβάει την προσοχή μου. Το έργο ανήκει στη δημιουργό κυρία Πέγκη Φαράντου. Ένα πρόσωπο που σε καλεί να συνομιλήσεις. Που σε προσκαλεί να ταξιδέψεις μαζί του και να αγκαλιάσεις τις σκέψεις του. Στο γλυπτό της Πέγκης Φαράντου αντίκρυσα με ματιά ξεκάθαρη την καλλιτεχνική της οντότητα, ειλικρίνεια και πολυτέλεια, που αισθάνθηκα επίσης διαβάζοντας το βιβλίο της «Η ευθύνη της σκυτάλης».
Η Π. Φαράντου μέσα από τη ποιότητα της καλλιτεχνικής της αισθητικής -στην προκειμένη περίπτωση στο έργο αυτό- νιώθω πως μας προσκαλεί να ψάξουμε και να βρούμε τον καλά κρυμμένο άνθρωπο μέσα μας. Να τον λυτρώσουμε, να τον αγαπήσουμε, να τον εξευμενίσουμε. Να τον πείσουμε να κοιτάξει προς το φως, να γίνει φως, ώστε να τον παραδώσουμε στην κοινωνία ήρεμο, γαλήνιο, δοτικό, χαρισματικό. Καθόλου τυχαίο το φωτοστέφανο που στέκεται πάνω από την κεφαλή. Το πρόσωπο κοιτά το απέραντο γαλάζιο. Φλερτάρει με την εποχή, με την ιστορία. Ακούει με προσοχή. Στέκεται αγέρωχο μέσα στον χωροχρόνο που τοποθετήθηκε. Το έργο της θαρρώ πως αντιπροσωπεύει όλους τους βαθιά σκεπτόμενους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που λένε όχι στην ύλη. Τους ανθρώπους που αντιστέκονται σε μια κοινωνία που ζητάει αλλά δεν δίνει. Στους ανθρώπους που αναζητούν να φύγουν από τη σκιά που έχουν τοποθετηθεί.
Μια δημιουργός κομμάτι της κοινωνίας, νιώθω πως μέσα από το έργο της η Πέγκη Φαράντου αναζητάει να αλλάξει την εποχή. Να στρέψει την προσοχή του ανθρώπου σε πιο πνευματικά μονοπάτια. Ο άνθρωπος να γίνει πρωταγωνιστής στο έργο της ζωής. Να ξεφύγει από τον λαβύρινθο της καθημερινότητας και να αναζητήσει την ελευθερία μέσα του και τη δημοκρατία γύρω του.
Ανυπομονώ για τις επόμενες δημιουργίες της…