Γράφει η Κωνσταντίνα Στεφανάκου
Φοιτήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης – ΕΚΠΑ
Πρόσφατα κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους η ταινία «Materialists» (ή στα Ελληνικά, «Ταιριάζουμε;»). Για εμένα, κι όπως πιστεύω και για όποιον άλλον δεν ήξερε παραπάνω λεπτομέρειες, θα ήταν απλά μια ακόμη ρομαντική κομεντί, με ένα all-star cast, η οποία είχε προδιαγραφές στην καλύτερη, να με κάνει να συγκινηθώ. Στη πράξη όμως, η συγκεκριμένη ταινία μού έδωσε αρκετή τροφή για σκέψη.
Η Lucy (Dakota Johnson) είναι μια επιτυχημένη matchmaker (στα ελληνικά προξενήτρα!), και έπειτα από μια σειρά ενεργειών, βρίσκεται διχασμένη ανάμεσα στον Harry, τον φαινομενικά ιδανικό άντρα με το ιδανικό σώμα, τον κατάλληλο μισθό, το επιθυμητό lifestyle (Pedro Pascal, προφανώς) και τον πρώην σύντροφό της, ο οποίος δεν είναι τέλειος – απέχει μάλλον πολύ από αυτό (Chris Evans).
Η αλήθεια είναι πως μέχρι η ταινία να προχωρήσει και να αρχίσω να βλέπω γιατί πραγματικά αξίζει να τη παρακολουθήσω, πίστευα πως είναι γεμάτη υπερβολές. «Μα καλά, ποιος χρειάζεται προξενήτρα;» αναρωτήθηκα γελώντας και συνέχισα να παρακολουθώ. Ε λοιπόν, αυτό που δεν ήξερα, είναι ότι υπάρχουν εκατοντάδες ιστοσελίδες υποσχόμενες πως θα σου βρουν το ιδανικό ταίρι. Γραφεία συνοικεσίων που επικοινωνούν μαζί σου μέσω τηλεφώνου, ιστοσελίδες που υπόσχονται πως οι ειδικοί τους προσφέρουν υπηρεσίες ανωτέρου επιπέδου, ιστοσελίδες που με τη βοήθεια της AI ανεβάζοντας κάποιο -τύποις- βιογραφικό, ειδικεύονται στο να βρίσκουν τον ιδανικό για εσένα.
Αυτά βρήκα, σε μια απλή αναζήτηση στο διάλειμμα της ταινίας, και έπειτα δεν είχα καμία αμφιβολία πως παρακολουθώ μια καλή ταινία. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, μέχρι και οι εφαρμογές γνωριμιών είναι μιας μορφής… προξενήτρες. Βάζουμε τα στοιχεία μας, φωτογραφίες μας, παραθέτουμε τα χόμπι μας, τη δουλειά μας, αν θέλουμε παιδιά, αν είμαστε εμβολιασμένοι… κι έπειτα, ο αλγόριθμος κάνει τη δουλειά του. Εμείς απλά σκρολάρουμε στην οθόνη μας, και σέρνουμε την οθόνη στα αριστερά αν δεν μας ενδιαφέρει αυτό που βλέπουμε στην οθόνη, ή στα δεξιά αν μας αρέσει. Και κάπως έτσι, όπως αναφέρεται και στην ταινία, μπαίνουμε όλοι σε κουτάκια. Κουτάκια βάσει του τι δουλειά κάνουμε, αν έχουμε καλό μισθό, αν είμαστε γυμνασμένοι, αν θέλουμε οικογένεια, αν είμαστε ψηλοί… Και έτσι, ο άνθρωπος που βλέπουμε, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, αντικειμενοποιούμαστε. Και όλο αυτό, γίνεται με πολύ όμορφο και καλυμμένο τρόπο καθώς μας παρουσιάζεται ως εναλλακτικός και καινούργιος τρόπος γνωριμίας.
Κάπως έτσι λοιπόν και στην ταινία, η Lucy έρχεται αντιμέτωπη με την ίδια της τη δουλειά. Βρίσκεται σε ένα δίλημμα. Τι είναι το καλύτερο για εκείνη; Ο άντρας ο οποίος είναι με κλειστά μάτια ένα 10/10, που πληροί όλες τις προϋποθέσεις και βάζει τικ σε όλα τα κουτάκια τα οποία είναι προαπαιτούμενα, το «perfect match», ο άντρας που με κλειστά μάτια θα πρότεινε στις πελάτισσές της καθώς θα ήταν μια σίγουρη επιτυχία; Ή ο πρώην σύντροφός της, ο οποίος δεν είναι τέλειος, δεν έχει σταθερή δουλειά, δεν μπορεί να της παρέχει μια άνετη ζωή, αλλά είναι εκείνος που την ξέρει καλύτερα, που καταλαβαίνει πότε δεν είναι καλά;
Ίσως ακουστεί πολύ περίεργο από ένα άτομο της ηλικίας μου, ωστόσο θεωρώ πως ορισμένες φορές, κόντρα στις προσταγές της εποχής, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη ρομαντική μας πλευρά. Όλοι έχουμε, άντρες και γυναίκες. Το ζήτημα είναι να μπορούμε να την εκφράσουμε, χωρίς να χαρακτηριστούμε άβολοι, ή cringe – λέξη που αγαπούν οι νεότεροι. Όταν κάποιος χαρακτηρίζεται ως cringe, σημαίνει πως κάνει κάτι τόσο άβολο- ντροπιαστικό, και όποιος τυχαίνει να το παρακολουθεί αισθάνεται οριακά ετεροντροπή. Όταν πάψουμε να νιώθουμε πως ό,τι κάνουμε περνά από κριτική, ή στην τελική κι αν μας κριτικάρουν να μας αφήνει αδιάφορους, τότε μόνο θα εκφραστούμε πραγματικά.
Η αλήθεια είναι πως με όσα συμβαίνουν γύρω μας, με τη μανία και την τάση επίδειξης πλούτου (που μπορεί και να μην υπάρχει πραγματικά), χάνουμε το κέντρο μας. Δεν βάζουμε τις σωστές προτεραιότητες. Δεν λειτουργούμε βάσει του συναισθήματος, ούτε και της λογικής. Λειτουργούμε βάσει της απληστίας- κι όχι μόνο στην αγάπη. Αντικειμενικά, η αγάπη μόνο δεν αρκεί για να λειτουργήσει μια σχέση. Χρειάζονται και άλλα πράγματα. Ωστόσο, αν υπάρχουν μόνο τα υπόλοιπα κι όχι η αγάπη, τότε κάτι δεν πηγαίνει σωστά.
Το τέλος δεν θα το αποκαλύψω. Θα πω μόνο πως οι άνθρωποι όταν θέλουμε κάποιον με όλη μας τη ψυχή, τότε μπορούμε να κάνουμε τα πάντα για να λειτουργήσει η μεταξύ μας σχέση. Αν δεν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε υποχωρήσεις, ή να προσπαθήσουμε παραπάνω, τότε μάλλον δεν αξίζει τον κόπο. Όλα όμως να γίνονται με ένα όριο – δεν πρέπει να αλλάξουμε τον εαυτό μας για να είμαστε επιθυμητοί από τον άλλον.
Πάντα θα υπάρχει κάποιος ο οποίος θα είναι έτοιμος να μας δεχτεί όπως είμαστε, και πρόθυμος να προσπαθήσει. Το ζήτημα είναι, το αντέχει αυτό ο οργανισμός μας – ο συνηθισμένος στην απόρριψη μέσω των dating apps, ο συνηθισμένος στη συνεχή σύγκριση, ο συνηθισμένος στη συνεχή προβολή μη ρεαλιστικών προτύπων σε μέσα μαζικής ενημέρωσης. Γι’ αυτήν την απάντηση θα χρειαστεί να σκεφτούμε «outside of the boxes». Μπορούμε άραγε να το κάνουμε;
