H Ναυσικά Καραγιαννίδη μάς συστήνει το πρώτο της βιβλίο «Ο καλός καφές και άλλα διηγήματα» από τις εκδόσεις «δίχτυ». Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, ο τρόπος που η συγγραφέας χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα με συγκινεί βαθιά. Ένα βιβλίο γεμάτο από συναισθήματα και εικόνες. Μέσω των λέξεων που χρησιμοποιεί και της περιγραφής, η Ναυσικά Καραγιαννίδη με ταξιδεύει και με εμπνέει. Ο πλούσιος συναισθηματικά κόσμος της, δηλώνει παρουσία σε κάθε σελίδα του συγκεκριμένου έργου.
Διαβάζοντάς το, ένιωσα να συνομιλώ κι εγώ με τη Μάρω και να δοκιμάζω την τρομερή της μηλόπιτα, πίνοντας μια γουλιά από τον καταπληκτικό καφέ της ή να περπατώ στη μεγαλούπολη αντικρύζοντας τις ίδιες εικόνες. Να είμαι κι εγώ ένα από τα παιδιά που παίζουν στους δρόμους…
Ένα βιβλίο που τράβηξε το ενδιαφέρον μου και την προσοχή μου. Που με συντρόφευσε στον απογευματινό μου καφέ και στη βραδινή μου ηρεμία.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΡΑΓΚΟΥΛΑΚΗ
Πώς ξεκίνησε η αγάπη σας για τα βιβλία και τη συγγραφή τους;
Άρχισα να διαβάζω όταν ήμουν ακόμα παιδί κι ανακάλυψα έναν ολόκληρο κόσμο. Χανόμουν μέσα στις σελίδες των βιβλίων και ούτε που καταλάβαινα πώς περνούσε η ώρα. Θυμάμαι με τρυφερότητα τα πρώτα βιβλία που διάβασα. Κι έτσι μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω κι εγώ. Έκτοτε έχω γράψει πάρα πολλά διηγήματα καθώς και κάποιες νουβέλες.
«Ο καλός καφές και άλλα διηγήματα». Το πρώτο σας βιβλίο! Τι να περιμένουν οι αναγνώστες του;
Κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο από τις εκδόσεις «δίχτυ» και είναι μια συλλογή οκτώ διηγημάτων. Αλλά ας «μιλήσουν» καλύτερα για κείνα όσοι τα διαβάσουν…
Διαβάζοντας λοιπόν το βιβλίο σας, ένιωσα πως πέραν της καλής γραφής σας, χαρίζετε απλόχερα στο κοινό εικόνες. Όπως η Μάρω και το καφέ «Γαλήνη». Η μηλόπιτα, η κερασόπιτα, τα παιδιά που παίζουν ανέμελα στους δρόμους. Η εικόνα της μεγαλούπολης λίγο πριν και κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, οι σχέσεις των ανθρώπων… Εικόνες τρυφερές, εμπνευσμένες, που θα έλεγα ότι θυμίζουν περισσότερο μια Ελλάδα του παρελθόντος.
Θα έλεγα εικόνες κι από την Ελλάδα του παρόντος γιατί και σήμερα τα παιδιά παίζουν στους δρόμους σε μικρές επαρχιακές πόλεις, αλλά και -έστω σε κάποιες- γειτονιές μιας μεγάλης πόλης. Όπως και στις μέρες μας υπάρχουν και στη μεγαλούπολη πολλά καφέ καθώς κι άλλα καταστήματα – μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποπνέουν μια ζεστασιά, φτάνει να ρίξει κανείς το βλέμμα του. Και νομίζω ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, τα αναζητούν. Μάλιστα πιστεύω ότι όσο πιο αχανής και απρόσωπη είναι μια μεγαλούπολη, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία να τα ανακαλύψουν και να αισθανθούν τη θαλπωρή που προσφέρουν. Άλλωστε οι ευχάριστες καθημερινές στιγμές, όπως ένας καλός καφές, ένας περίπατος στην πόλη ή την εξοχή, η ανάγνωση ενός βιβλίου και βέβαια ο χρόνος που περνάμε με αγαπημένα πρόσωπα, δεν είναι κι εκείνες που δίνουν νόημα στη ζωή μας;
Μιλήστε μου για τις πηγές έμπνευσής σας…
Οτιδήποτε, μπορεί να με εμπνεύσει. Ανέκαθεν μου άρεσε να περπατάω στην πόλη και να παρατηρώ τα πάντα: τους ανθρώπους, τα αδέσποτα, τις δεντροστοιχίες, τους -δυστυχώς λιγοστούς- χώρους πρασίνου, τα κτίρια, τις κατοικίες, τα καταστήματα, γενικά τον κόσμο που μας περιβάλλει και που όλοι μας είμαστε αναπόσπαστο μέρος του.
Στην πρώτη ιστορία σας «Ο καλός καφές», ένιωσα βαθιά να εμπνέεστε από τη μορφή της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας. Με τη μητέρα που πρόσφερε τα πάντα στο σπιτικό της και την άγρια ματιά του πατέρα που ήταν αρκετή για να μπει η τάξη. Στην εποχή μας όμως, η παιδική παραβατικότητα πρωταγωνιστεί. Τι πιστεύετε πως έχει αλλάξει;
Και σήμερα υπάρχουν μητέρες που προσφέρουν, είτε είναι εργαζόμενες είτε όχι, καθώς και πατεράδες, όπως και μητέρες, δεν θα έλεγα με άγρια, αλλά με αυστηρή ματιά. Βέβαια, κατά πόσο αρκούσε ή αρκεί για να πειθαρχήσει το παιδί ή ο έφηβος είναι συζητήσιμο. Τόσο τα παιδιά όσο κι οι έφηβοι παρασύρονται καθώς μιμούνται πολλά από όσα βλέπουν. Κάτι τέτοιο πάντα συνέβαινε, ο μιμητισμός είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας, κι έτσι το έργο των γονιών ανέκαθεν ήταν δύσκολο. Στις μέρες μας, όμως, νομίζω κυρίως λόγω του διαδικτύου, βλέπουν πολλά περισσότερα, γεγονός που καθιστά το έργο των γονιών αναμφίβολα δυσκολότερο.
Γιατί νιώσατε την ανάγκη να γράψετε αυτό το βιβλίο; Επιθυμείτε να περάσετε κάποιο μήνυμα στο αναγνωστικό κοινό;
Όπως σας είπα γράφω από παιδί και έκτοτε έχω γράψει πάρα πολλά, κυρίως διηγήματα. Απ’ όταν ήμουν έφηβη ήθελα να εκδοθούν κι όλο το ανέβαλα… Ήρθε λοιπόν η στιγμή που επιτέλους πήρα την απόφαση να το κάνω. Και πολύ το καθυστέρησα! Κι έτσι, από τα τόσα και τόσα που έχω γράψει, έγινε μια επιλογή και κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο «Ο καλός καφές και άλλα διηγήματα», που εύχομαι να είναι η αρχή. Δεν γράφω όμως για να περάσω κάποιο μήνυμα, αλλά γιατί πολύ απλά μου αρέσει να γράφω, όπως φαντάζομαι κι όσοι εκφράζονται μέσα από την τέχνη, από όποια μορφή της, είτε είναι η ζωγραφική, είτε η συγγραφή, είτε η μουσική. Άλλον τον ευχαριστεί να ζωγραφίζει, άλλον να συνθέτει μουσική, εμένα, όπως και τόσους άλλους, μ’ ευχαριστεί να γράφω. Κι αν περάσουν ευχάριστα την ώρα τους κι όσοι διαβάσουν τα διηγήματά μου, ακόμη καλύτερα.
H Nαυσικά Καραγιαννίδη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα.
Σπούδασε επικοινωνία και έντυπη δημοσιογραφία στην Ελλάδα και στο Λονδίνο. Εργάστηκε σε εφημερίδες στο ελεύθερο, το διεθνές και το πολιτιστικό ρεπορτάζ.
«Ο καλός καφές και άλλα διηγήματα» είναι το πρώτο της βιβλίο.
