Γράφει ο Γιώργος Στιβαχτής
Αν. Γραμματέας τομέα Εργασίας ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής
Πενήντα δύο χρόνια µετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η Ελλάδα στέκεται ξανά µπροστά στα ίδια µεγάλα ερωτήµατα.
Η φοιτητική νεολαία του 1973 δεν ζήτησε προνόµια, ζήτησε τα αυτονόητα. Η αξία αυτών των αιτηµάτων αποδεικνύεται σήµερα πιο επίκαιρη από ποτέ, καθώς η κοινωνία βιώνει νέες µορφές αδικίας, νέες ανισότητες και νέες σκιές επάνω στη δηµοκρατική λειτουργία της χώρας µας.
ΨΩΜΙ
Το “Ψωµί” του 1973 συµβόλιζε την αξιοπρέπεια, τη δυνατότητα του ανθρώπου να ζήσει χωρίς φόβο και ανέχεια. Σήµερα, το 2025, το “Ψωµί” παραµένει ζητούµενο σε µια χώρα όπου οι µισθοί δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά.
Η πραγµατικότητα των µισθών πείνας δεν είναι υπερβολή, είναι δυστυχώς µια καθηµερινή εµπειρία χιλιάδων εργαζοµένων, νέων επιστηµόνων, ανθρώπων που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα σε µια χώρα µε πληθωρισµό που µετατρέπει ακόµη και το σούπερ µάρκετ σε πολυτέλεια.
Η ακρίβεια στο καλάθι του καταναλωτή, η συµπίεση της αγοραστικής δύναµης και η αδυναµία ουσιαστικής κοινωνικής προστασίας φανερώνουν ότι το αίτηµα για κοινωνική δικαιοσύνη όχι µόνο δεν ξεπεράστηκε, αλλά δυναµώνει.
ΠΑΙΔΕΙΑ
Η “Παιδεία” δεν είναι µόνο σχολεία και πανεπιστήµια, είναι η υπόσχεση για ισότητα πρόσβασης στη γνώση.
Όταν όµως ανοίγεται ο δρόµος για ιδιωτικά πανεπιστήµια που εξυπηρετούν συµφέροντα λίγων, “κολλητών” και ισχυρών, όταν η δηµόσια παιδεία υποβαθµίζεται και η εκπαιδευτική ανισότητα µετατρέπεται σε ταξικό εµπόδιο, τότε το αίτηµα της φοιτητικής γενιάς του 1973 επιστρέφει µε εκκωφαντική επικαιρότητα.
Οι φοιτητές τότε ζήτησαν ελευθερία σκέψης, ουσιαστική εκπαίδευση και ίσες ευκαιρίες.
Οι φοιτητές σήµερα ζητούν να µη γίνει η γνώση και το πανεπιστήµιο προνόµιο για λίγους και “εκλεκτούς”.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Η “Ελευθερία” το 1973 ήταν η αντίσταση σε ένα καθεστώς που έπνιγε τη φωνή των πολιτών.
Η “Ελευθερία” το 2025 αφορά την αίσθηση δικαιοσύνης και λογοδοσίας.
Μπορεί να υπάρξει πραγµατική ελευθερία όταν:
– άνθρωποι κρύβονται πίσω από βουλευτική ασυλία,
– όταν πολιτικά πρόσωπα περιβάλλονται από µια κουλτούρα ατιµωρησίας,
– και όταν αθώες ψυχές στα Τέµπη χάνονται εξαιτίας παραλείψεων και διαχρονικών ευθυνών, χωρίς να «ανοίγει ρουθούνι»;
Μια δηµοκρατία δεν κρίνεται µόνο από τους θεσµούς της, αλλά από το αν αυτοί λειτουργούν µε διαφάνεια, ισονοµία και σεβασµό στους πολίτες.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι µία σελίδα ιστορίας που απλώς τιµούµε. Είναι ο καθρέφτης στον οποίο κοιτάζουµε τη σηµερινή µας κοινωνία.
Και όταν σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπουµε:
– οικονοµική ανασφάλεια,
– µια παιδεία υπό πίεση,
– µια δηµοκρατία που παλεύει µε τη σκιά της ατιµωρησίας,
τότε το “Ψωµί-Παιδεία-Ελευθερία” δεν είναι παλιά συνθήµατα, είναι ζωντανά αιτήµατα.
Εµείς, σήµερα, έχουµε την υποχρέωση να κρατήσουµε το νόηµα του Πολυτεχνείου ζωντανό.
Όχι µε λόγια, αλλά µε την στάση µας.
Με διεκδίκηση.
Με επιµονή ώστε η Ελλάδα των επόµενων χρόνων να µην αναπαράγει τις ίδιες αδικίες, την ίδια αλαζονεία εξουσίας, την ίδια ανακύκλωση προβληµάτων.
Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όλους µας, όχι για να το γιορτάσουµε αλλά για να συνεχίσουµε τον αγώνα από εκεί που τον άφησαν κάποιοι…
