Βροχή µαστίζει από χτες των δέντρων τη γύµνια
και ο Νοέµβρης χάθηκε λασπωµένος στο χώµα.
Γερασµένα τα σύννεφα στο δρόµο του χάνονται.
Ακινησία παντού, και η µοναξιά απέναντι
να θερίζει τα όνειρα.
Στ’ ουρανού τη σάλα, πουλιά γράψαν ποιήµατα,
την ώρα που το σπίτι ξεκόλλησε απ’ τις ρίζες του
και φεύγει…
Σαν µαγεµένο ταξιδεύει σε φεγγάρια παλιά,
παλιά αλλά ποτέ ξεχασµένα.
Σε διαβάζω µέσα στο πηχτό σκοτάδι,
πέφτω κατά γης και σε φωνάζω,
στους ευεργέτες ανέµους σε ψάχνω.
Μη φοβάσαι!
Η θλίψη ανήκει σ’ εκείνους,
που δεν πρόλαβαν ν’ αγαπήσουν.
Και έχασαν το άρωµα απ’ το λευκό του γιασεµιού
Και τον ήλιο που άνθιζε κάθε µέρα!
ΕΛΕΝΗ ΚΟΝΙΑΡΕΛΛΗ – ΣΙΑΚΗ
