Γράφει ο Δημήτρης Μασούρης
Επίτιμος σχολικός σύμβουλος φιλόλογων
Το χάραμα πήρα
του Ήλιου το δρόμο
κρεμώντας τη λύρα
τη δίκαιη στον ώμο.
Διονύσιος Σολωμός
Προκειμένου να μιλήσει ο ποιητής για ιστορικά γεγονότα μεγάλα στα σοβαρά πρέπει να προετοιμαστεί και ένα από τα ελκυστικότερα μέσα της προετοιμασίας του είναι τα σχετιζόμενα με το υπάρχον υλικό της αμεσότητας. Αυτό θα τον βοηθήσει στην έμπνευσή του – ιδιαίτερα η βίωση του γεγονότος με την εκφραστική δύναμη του λόγου του.
Και ένα από τα υπάρχοντα πρόχειρα μέσα που διαθέτει είναι η λύρα του, η οποία, με το κελάηδημα της χορδής της, θα δώσει τον επιθυμητό ήχο στην έμπνευσή του. Αυτό συμβαίνει και σήμερα στους εμπνευσμένους μουσικούς δημιουργούς – ποιητές. Το μουσικό του όργανο θα του δώσει την αρχή της ακρόασης του τραγουδιού του, που θέλει. Η μουσική θα τον εμπνεύσει για να παραδώσει στους επιγενόμενους την καλή του παραγωγή. Τούτο αυτό έπραξε ο Σολωμός στους ελεύθερους πολιορκημένους.
Τούτο αυτό πράττει και ο δημιουργός των δέκα ελεγειών ποιητής κ. Αθανάσιος Φροντιστής στον πρόλογό του, επικαλούμενος τον Απόλλωνα, τον μουσηγέτη φωτοδότη στους στίχους του προλόγου του.
«Ω φωτοδότη Απόλλωνα!/ Τη λύρα πάρε κι έλα,/ Μαζί με δάφνης στέφανους…»
Έτσι ο ποιητής κος Φροντιστής – όπως και ο Ανδρέας Κάλβος στη «Λύρα» του-εξασφαλίζει αμεσότητα εις τα γραφόμενά του με τη δεκάδα των ελεγειών του στο αξιόλογο πρόσφατο έργο του (Ιούλιος 2021) «Ελεγεία για το ολοκαύτωμα της Ελλάδος (1941-1944) 10 ωδές» και με θαυμάσια λογοτεχνική συνοδευόμενη μετάφραση στα αγγλικά του έγκριτου και πολυγραφότατου λογοτέχνη κ. Μανώλη Αλυγιζάκη, που αποδίδει τέλεια όλη την πνευματική διάθεση του συγγραφέα ποιητή με αποτύπωση επακριβή των περιγραφομένων γεγονότων μιας σκληρής απάνθρωπης κατακτητικότητας ιταμών εντολέων κινουμένων δίκην μαριονεττών, που είναι παρορμήσεις νοσηρών εγκεφάλων ιθυνόντων.
Δέκα ελεγείες και ένας αυτοΰπαρχος κόσμος πλούσιος και βαθύς σε ιστορικές αναμετρήσεις και πάτριας αγάπης προς τα δικά του συναισθήματα και τα ενθυμήματα αγωνιστικής αντιμετώπισης επιθέσεων καταστροφικών από λαό εθισμένο σε βάρβαρους αιώνων κυριάρχους με συμπόνια μηδενικής κενότητας. Ένας λαός που ζούσε την προγραμμένη μοίρα του, ζώθηκε με μεγγενικό μηχανισμό πολιορκητικών μέσων εξόντωσης ισοπεδικής απόφασης.
Συγκινείται ο αναγνώστης και μόνον στο άκουσμα του ιστορικού τοπωνυμίου «Καλάβρυτα» από την ύπαρξη θυσίας σε εκατόμβες θυμάτων προσκομισθέντων ως τροφή στο μολώχ των κενών εγκεφάλων των απάνθρωπων κατακτητών ναζί.
Άνθρωποι αφοσιωμένοι στη χώρα τους και την εργασία τους με επιθυμία τους να ζουν ελεύθεροι, βρέθηκαν αναίτια ξαφνικά κάτω από το μαστίγιο μιας τιτάνιας αττιλικής έχθρας, ραντίζοντας με αίμα τους λόφους του Καπή και τις πλαγιές των Αροανίων.
Τουλάχιστον στο χώρο μας, -αν και πέρασαν εβδομήντα οκτώ χρόνια (1943-2021)- εκείνη η μέρα 13 Δεκέμβρη 1943 στη μνήμη μας θα παραμείνει αλησμόνητη. Θα σκοτεινιάζουνσελίδες αλησμόνητες οι σφαγές των Καλαβρύτων, Διστόμου, της Βιάννου, του Χορτιάτη κ.ά. ηρωικών πόλεών μας, χωριών και περιοχών.
Αρκεί και μόνο η ιστορική ανάμνηση να αναζωπυρώσει στη μνήμη τη μεγάλη θυσία εκείνων, που αφανίστηκαν για να διδάξουν σε μας τί εκκόλαψε το παρελθόν.
Η ποίηση είναι η μόνη νικήτρια στο χρόνο˙ μαζί με μουσική στηριγμένη σ’ αυτή, θυμίζει τα παρελθόντα δεινά. Μία εικόνα της καταστροφής των πόλεων είναι αψευδής μάρτυρας και ένας στίχος ακόμη που γράφτηκε για τα Καλάβρυτα, συγκλονίζει. Οι Δέκα ωδές-ελεγεία-του κ. Φροντιστή είναι έργο της λαϊκής μνημοσύνης δοκιμασμένης σκληρά που προτρέπει, και ως δείκτης καθοδηγητικός εμφανίζεται και διδάσκει την ύπαρξη ακόμη και σήμερα μιας πόλεως που ξεψύχησε το Δεκέμβρη του 1943 και η ποίηση προσπαθεί ακόμη να ανορθώσει και αναζητεί και τις άλλες καλές τέχνες, σε μια προσπάθεια πρόσκλησης επικουρικής αναστύλωσης. Είναι μια ποίηση παρορμητική αυτή των 10 ωδών. Και όπως βρήκε υμνωδό ποιητή εμπνευσμένο, οπλισμένο με βαθύ στοχασμό, είθε να βρει και μουσουργό κατάλληλο για τη μελοποίησή του σε λιμπρέτο. Έργο επάναγκες.
Τέτοια άξια προσπάθεια δεν πρέπει να κρύβεται στα ράφια των βιβλιοθηκών αλλά να παρουσιάζεται και να αξιολογείται μελοποιημένη από κοινό, που διψάει για ιστορικά γεγονότα και σωστή ενημέρωση. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερος τρόπος ενημέρωσης του κοινού από εκείνον της παραπλάνησης. Αλλά πρέπει να υπάρξει και αποκατάσταση της αδικίας σε μια πόλη που ο χτύπος της καρδιάς της εξ αιτίας του φοβερού ελλαδικού ολοκαυτώματος ταυτίστηκε με εκείνον του ρολογιού του καμπαναριού, βαδίζοντας προς της αιωνιότητα σιωπηλά.
Ως πότε! η σιγή αυτή;
