Γράφει ο Δημήτρης Καιρίδης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Βουλευτής ΝΔ, Β1 Βόρειου Τομέα Αθηνών
Η αποχώρηση των Ρώσων στρατιωτών από την περιοχή του Κιέβου χρήζει πολλών εξηγήσεων. Μια από αυτές έχει να κάνει με την αδυναμία του αυταρχισμού. Οι ρωσικές δυνάμεις ήταν πολύ καλύτερα εξοπλισμένες. Στερούνταν, ωστόσο, ανεφοδιασμού, ηθικού και διοίκησης. Και τα τρία αποδεικνύουν τις αδυναμίες των αυταρχικών καθεστώτων.
Ο ανεφοδιασμός και η επιμελητεία είναι προϋπόθεση επιτυχίας κάθε στρατιωτικής επιχείρησης. Όμως, τα ρωσικά στρατεύματα στάλθηκαν στη μάχη με ληγμένα από χρόνια τρόφιμα, χωρίς καύσιμα και χωρίς ανταλλακτικά. Φαίνεται πως η διαφθορά που ενδημεί σε τέτοια καθεστώτα υπονόμευσε και την επιμελητεία του ρωσικού στρατού και πως κάποιοι επιτήδειοι υπέκλεψαν τα υλικά για ίδιον όφελος!
Το ηθικό των Ρώσων στρατιωτών φαίνεται πως ήταν εξαρχής χαμηλό. Πολλοί δεν ήξεραν πού πηγαίνουν και για ποιο λόγο πολεμούν, αφού από την αρχή η κυβέρνηση Πούτιν μιλούσε για μια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» και όχι για εισβολή στην Ουκρανία. Σημειώθηκαν πολλές λιποταξίες και, ακόμα, και ανταρσίες στρατευμάτων εναντίον των ανωτέρων τους. Η σθεναρή ουκρανική αντίσταση καταβαράθρωσε περαιτέρω το ηθικό των επιτιθέμενων που, βρέθηκαν αμυνόμενοι.
Τέλος, προβλήματα φαίνεται πως παρουσιάστηκαν και στη διοίκηση. Ξεκινώντας από την κορυφή της ιεραρχίας όπου, από ότι φαίνεται, ο Πρόεδρος Πούτιν λαμβάνει «φιλτραρισμένες» τις πληροφορίες από το πεδίο των μαχών και οι σύμβουλοί του δεν τολμούν να του πουν την αλήθεια για να μην τον δυσαρεστήσουν. Μέσα στο χάος, δεν έχει εκτιμηθεί αρκετά ο πολύ μεγάλος αριθμός Ρώσων στρατηγών που σκοτώθηκαν, καθώς από ότι φαίνεται η στοιχειώδης διεξαγωγή των επιχειρήσεων απαιτούσε την παρουσία τους στην πρώτη γραμμή του πυρός, καθώς το ηθικό των στρατιωτών ήταν χαμηλό, οι επικοινωνίες επισφαλείς και η σύγχυση μεγάλη.
Όλα αυτά οδήγησαν σε μια στρατιωτική αποτυχία που επέτεινε τη βαρβαρότητα, καθώς οι Ρώσοι αποφεύγουν τις μάχες σώμα με σώμα εντός του αστικού ιστού και έχουν επιλέξει να βομβαρδίζουν αδιακρίτως, εκ του μακρόθεν, τις ουκρανικές πόλεις, προκαλώντας ανυπολόγιστο αριθμών νεκρών μεταξύ των αμάχων και ισοπεδώνοντας ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Η ρωσική τακτική μπορεί να φέρει κάποια αποτελέσματα στα ανατολικά και στο νότο και ο ρωσικός στρατός παραμένει ισχυρός. Όμως, στα βόρεια απέτυχε.
Όσοι επιμένουν να θαυμάζουν τη «δύναμη» των αυταρχικών ηγετών θα πρέπει να διδαχθούν από αυτή την αποτυχία. Αυτή η «δύναμη» κρύβει συχνά εύθραυστα καθεστώτα, διεφθαρμένα και υπονομευμένα εκ των έσω. Ο ρωσικός στρατός δεν μπορούσε να είναι εξαίρεση σε ένα καθεστώς αδιαφάνειας, έλλειψης δικαίου και τεράστιας διαφθοράς.
Κι αυτό είναι ένα συμπέρασμα που έχει την ευρύτερη σημασία του και μας ενδιαφέρει και μας άμεσα, στον βαθμό που αντιπαρατιθέμεθα με μια αυταρχική Τουρκία, με τεράστια ελλείμματα στο κράτος δικαίου. Και αποδεικνύει πως η προσπάθεια για θεσμική θωράκιση της ελληνικής Πολιτείας έχει και μια εθνική και καθόλου ευκαταφρόνητη γεωστρατηγική διάσταση.
