Γράφει ο Νότης Μαυρουδής, συνθέτης.
Είναι ξάφνιασμα! Είναι κεραυνός εν αιθρία! Είναι σημαίνουσα απουσία! Η είδηση του θανάτου του Βαγγέλη Παπαθανασίου, ανάμεσα στα τόσα δυσάρεστα κατά το πλείστον καθημερινά γεγονότα, έμοιασε σαν fake news και είχα την ανάγκη να επιβεβαιώσω αυτή την απώλεια. Παρουσία με διεθνή καριέρα, δίχως ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες και διαφημιστικές φανφάρες και υστερίες, σύνηθες φαινόμενο προκειμένου να διογκωθεί το όνομα…
Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά, αλλά τον παρακολουθούσα λόγω της παγκόσμιας προβολής του. Δεν θα παραθέσω εδώ τη βιογραφία του· το μόνο που θα ήθελα να εκφράσω για τον απόντα πλέον συνθέτη, έναν άνθρωπο της ποικίλης ηλεκτρονικής, progressive, ambient, τζαζ και ορχηστρικής μουσικής, είναι πως το «άστρο» του δεν θα σβήσει ποτέ.
Ένας προικισμένος πειραματιστής σιωπηλός και ονειροπόλος από τη δεκαετία 1960, με εργαλεία προσωπικά, που τα ακολούθησε επί πολλά χρόνια, πείθοντας το ευρύτερο κοινό πως η πολυπρόσωπη μουσική, οι επιρροές, οι εποχές, τα στιλ, είναι ανάμεσά μας, αρκεί να γνωρίζεις να τα επιλέγεις και να τα αναπτύσσεις με μυαλό.
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ήταν πάντα ένας ιμπρεσιονιστής της φαντασιακής εικόνας και η μουσική του δικαίως απλώθηκε στο ευρύτατο κοινό. Είναι δεδομένο πως το άστρο του θα συνεχίζει να λάμπει και η συγκίνησή μας θα τον συντροφεύει, εκεί, στη ζεστή γωνιά του δικού του Παραδείσου…
