Λογική ή θέληση; Αυτό ήταν το δίλημμα. Γιατί είναι τόσο δύσκολο; Η ζυγαριά έγερνε μια από τη μια και μια από την άλλη. Να ακούσω το μυαλό μου ή την ψυχή μου; Και τα δύο ήταν εξίσου δυνατά. Μια απόφαση, δύο εναλλακτικές. Όμως, μονάχα μια απόφαση.
Κάτι διέκοψε τη σκέψη μου. Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να σταματήσω το ποταμάκι με το αλμυρό νερό που διέσχιζε το πρόσωπό μου. Το προσωπάκι αυτό που σ’ άρεσε τόσο πολύ, έτσι δεν έλεγες; Δεν ήθελα να το δεις να πληγώνεται, να κλαίει ξανά. Το σκούπισα γρήγορα και μάζεψα τη λύπη που κύλησε πάνω του στο κομματάκι χαρτί που κρατούσα.
Το ερυθρό χρώμα που με κάλυπτε δεν μ’ είχε εγκαταλείψει και ούτε είχε σκοπό. Έμενε εκεί προκειμένου να κρατήσει τα δάκρυα μέσα μου, να μην τα αφήσει να φανούν και να μουσκέψουν κι εσένα.
Ο ήχος της πόρτας, μόνο αυτό ακουγόταν. Την άνοιξες διστακτικά, μην ενοχλήσεις. Ήθελα να σου πω πως ποτέ δε ενοχλείς. Το φανταζόμουν; Μπορεί. Θυμήθηκα τη συζήτηση που είχαμε κάνει… «Αν μου το πει μόνη της θα της δικαιολογήσω το όχι μου, είμαι σταθερός στις απόψεις μου». Ο πόνος ήταν τεράστιος. Αφού ήξερα ότι ήθελες για μένα κι εσύ το ίδιο, γιατί όχι τότε; Γιατί η απάντηση ήταν αυτή που φοβόμουν, ακόμα κι αν δεν μου το είχες πει ποτέ καθαρά;
Να πω την αλήθεια και να ρισκάρω ή να εξασφαλίσω την ασφάλεια που δεν υπήρχε πιθανότητα να χάσω; Να κρατήσω με σιγουριά τη φιλία σου ή να σου πω αυτά που γράφω και δεν τολμώ να πω;
Το έχω σκεφτεί υπερβολικά πια, λογική ή ένστικτο; Δεν θέλω να σε χάσω, να το διακινδυνέψω ακόμη. «Τι έχεις;» Τι να πω, «Τίποτα», αλλά όχι. «Μη λες ψέματα, σε ξέρω». Αν με ήξερες, γιατί δεν έλεγες αυτό που χρειαζόμουν, αφού με καταλαβαίνεις; Ασφάλεια ή ρίσκο; Μια σκέψη κάνει πέρα οτιδήποτε άλλο υπήρχε. Αρχίζει να με γεμίζει, να με πνίγει αργά.
Αναζήτησα καταφύγιο από το σκοτάδι μέσα μου, σημάδι εξάντλησης το οποίο είχε γίνει πολύ σύνηθες τελευταία. Σκιά μακριά από το σκότος έγινε η αγκαλιά σου που κατέφυγα χωρίς να πω λέξη.
Σχεδόν κοιμισμένη, το μόνο που άκουσα ήταν η φωνή σου, μια και μοναδική πρόταση… «Κοιμήσου αγάπη, όνειρα γλυκά». Αυτό ήταν λογικό ή παράλογο; Νιώθω και τα δύο, από τη μια την αγάπη του κολλητού μου που ήθελε να με προφυλάξει και από την άλλη, τη δικιά μου, ανεκπλήρωτη αγάπη για εκείνον.
Αυτό είναι σωστό ή λάθος;
Μαρίλια Κικινή Γ’1
1ο Γυμνάσιο Πεύκης
