Γράφει ο
Φοίβος Ιωσήφ
Στην τουρκική γλώσσα το θέατρο λέγεται Tiyatro στα πορτογαλικά Teatro και στα σουηδικά Teater. Δεν κατάφεραν βλέπετε να βρουν κάποια άλλη λεξούλα πιο κοντά στη γλώσσα τους. Βολεύτηκαν και ηρέμησαν.
Το ίδιο κάναν και οι περί πολλού Αμερικάνοι και οι κατασκευαστές των αυτοκινήτων Nissan, είπαν τον ωκεανό Ocean και τελείωσε η παράσταση πριν το πρώτο διάλειμμα. Πάνε οι ηθοποιοί, πάνε τα παρασκήνια, πάνε και τα πανεπιστήμια.
Ωκεανός λοιπόν δηλαδή ωκεία ναυς, που θα πει γρήγορο καράβι, για τα αργά καράβια δεν είχαν βρει τη λέξη οι Έλληνες, ούτε βέβαια και οι Γάλλοι. Αυτοί προσπαθούσαν να βρουν τη λέξη ενενήντα για να μη λένε τέσσερα επί είκοσι συν δέκα, δεν τους βολεύει και τόσο να χρειάζονται οι τέσσερις πράξεις της αριθμητικής για να πούνε έναν αριθμό. Μιλάμε τώρα για μυαλά… Σημειώστε το για να μην το ξεχάσετε!
Ας πάμε λίγο παρακάτω. Τις μελωδίες τις αναφέρουν σαν τη λέξη μουσική που βγαίνει από τις εννέα μούσες – Κλειώ, Ευτέρπη, Ερατώ, Θάλεια και βάλε άλλες τόσες και όχι από τον Ρομπέν των Δασών, έτσι τουλάχιστον διακήρυτταν οι Έλληνες. Ύστερα πήγαμε στη φιλοσοφία με πρώτο τον μέγιστο Σωκράτη του Σωφρονίσκου και της Φαιναρέτης. Ακολούθησε ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης του Νικόμαχου. Συμπλήρωσαν την έννοια της φιλοσοφίας οι μεγάλοι μας τραγωδοί, Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης, χωρίς να υστερήσουν σε τίποτα ο Επίκουρος και ο Αβδηρίτης Δημόκριτος. Τεράστοι όλοι τους διανοητές την εποχή που στο κοσμοδρόμιο Μπαϊκονούρ ανέβαιναν οι τσίτες στα δέντρα. Στην Καλιφόρνια την ίδια εποχή ψάχναν για μάμπες μέσα στα αμπέλια. Τέτοια πρόοδος, χάος πνευματικών διαφορών.
Δεν είχαν ακόμη ξεπεταχτεί οι διάνοιες των τσεκουράδων Βίκινγς από τη Βόρεια Θάλασσα και των Μογγόλων Τούρκων από τα βάθη της στέπας της μακρινής Ασίας. Οι Έλληνες ακόμη τότε άκουγαν με προσοχή την λέξη «άτομο» από τον Δημόκριτο που δεν σήμαινε την αδυναμία κοπής του μικρού αυτού μορίου, αλλά την αποτροπή της κοπής, διότι ο Δημόκριτος ήξερε από τότε πως η κοπή θα σήμαινε την έκκληση ραδιενεργού ενέργειας. Αργότερα το έμαθαν και στο Μεξικό και σήμερα το λένε μέχρι και στη Γουατεμάλα και στη Μπογκοτά της Κολομβίας. Τα πιάνουν αμέσως όλοι ότι λένε οι Έλληνες, αρκεί να μην είναι την ώρα καμιάς ληστείας ή σε καμιά απαγωγή παιδιού. Αααα αυτά τα προσέχει το τμήμα ηθών της Γκουανταλαχάρα. Δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους αυτοί οι λαοί, από την ώρα που ανέλυσαν λεπτομερώς το συμπόσιο του Πλάτωνος. Κατά πόδα μας πάνε, κοντεύουν να μας φτάσουν και να μας ξεπεράσουν. Τώρα μάλιστα με τα Pokemon θα μας ξεπεράσουν στην ταχύτητα αφόδευσης.
Χρειάζεται τώρα να μιλήσουμε για τους αναλυτές των μαθηματικών Πυθαγόρα και Αρχιμήδη; Χρειάζεται να μιλήσουμε για τον Ευκλείδη και τη σφαγιασθείσα από τους χριστιανούς Υπατία; Ίσως θα γράφουμε για κανά μήνα ακόμη και θα μας πάρει το καλοκαίρι, μπορεί να χάσουμε ακόμη και τα επόμενα μπάνια μας στη θάλασσα.
Γι’ αυτό και με τη σκέψη στο τελειότερο αρχιτεκτόνημα του πλανήτη, στον Παρθενώνα. Όταν ακούτε για κάποιον Γερμανό, κάποιον Ιάπωνα, Γάλλο, Αμερικάνο ή Ρώσο, θεωρήστε τον κατώτερο. Κοιτάξτε τον σαν σκουπίδι, γιατί όλοι σκουπίδια είναι μπροστά στον διαγαλαξιακό πολιτισμό των Ελλήνων.
