Γράφει η
Χρύσα Κιούση
Accredited Life Coach & Mentor,
Accredited NLP Coach,
Parent Coach
Mindfulness & Compassion Practitioner
Κι ας ήσουν μόλις τριών ετών, πρόλαβες να μάθεις την απανθρωπιά και τη βαναυσότητα. Κι ας ήσουν δημιούργημα Θεού, παραμελήθηκες, βασανίστηκες, σκοτώθηκες από την ίδια σου τη «μάνα».
Άγγελος επί γης, σωτήρας κάποιων άλλων ανθρώπων που θα ζουν μέσα από τη δική σου καρδιά, τη δική σου ύπαρξη, άγγελος στον ουρανό να παίζεις και να χαίρεσαι επιτέλους μαζί με τα άλλα αγγελάκια. Να πάρεις την αγάπη που στερήθηκες, να χαμογελάς στην αγκαλιά Εκείνου που σε αγάπησε πραγματικά.
Ποιος νους μπορεί να χωρέσει πως έφυγες από το χέρι της ίδιας σου της μάνας; Ποιος νους να χωρέσει πως ο ίδιος σου ο πατέρας σε απαρνήθηκε; Εγκατέλειψε τον Άγγελο που του στάλθηκε στη γη;
Τι με νοιάζει από πού προέρχονται τα κίνητρα αυτού του εγκλήματος; Οι γονείς – δολοφόνοι, σύμφωνα με τα ψυχιατρικά συγγράμματα και μελέτες, έχουν το προφίλ διαταραγμένης προσωπικότητας, διαταραγμένης ψυχικής υγείας. Είναι άνθρωποι που στερήθηκαν την αποδοχή και τη φροντίδα. Είναι άνθρωποι νάρκισσοι, άνθρωποι που θέλουν να τιμωρήσουν και το κάνουν με τον πιο εύκολο γι’ αυτούς τρόπο. Σκοτώνοντας μικρούς Αγγέλους, ανήμπορους να αντισταθούν. Και είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι. Είναι άνθρωποι που θέλουν να τιμωρήσουν, τον σύντροφό τους, τον γονιό που δεν ήταν εκεί όταν όφειλε να είναι εκεί, τον ίδιο τους τον εαυτό που επέτρεψε να κακοποιηθεί, και τιμωρούν το πιο εύκολο θύμα, και το πιο κοντινό τους πρόσωπο. Τον μικρό τους Άγγελο.
Με νοιάζει όμως ότι δεν βλέπαμε τα σημάδια, σε εσένα και σε όλα τα άλλα Αγγελάκια που έφυγαν από χέρι δικού τους ανθρώπου. Με νοιάζει που δεν βλέπαμε τα σημάδια στο προσωπάκι σου, στο κορμάκι σου, στα ματάκια σου. Που κλείναμε τ’ αυτιά μας στα κλάματά σου. Που κλείναμε τα μάτια σε μια οικογένεια διαλυμένη, σε έναν ανύπαρκτο πατέρα, γιαγιά, παππού. Που κλείναμε τα μάτια στο ότι ήσουν μόνος σου. Πού είμασταν; Πού θα είμαστε όταν βρεθεί στον δρόμο μας ένας άλλος Άγγελος; Ποιοι είναι αυτοί που θα τον προστατεύσουν; Πού είναι οι νόμοι και οι υποδομές; Πότε επιτέλους θα αποφασίσουμε να καταγγέλλουμε τους βασανιστές χωρίς να φοβόμαστε;
Οι μητέρες δελφίνια προσέχουν τα μικρά τους ασταμάτητα, χωρίς ύπνο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τους μαθαίνουν ασταμάτητα τα μυστικά της ζωής. Τους μαθαίνουν ασταμάτητα να παίζουν και να είναι χαρούμενα. Θα ʹθελα να είμαι μαμά δελφίνι, να έρθω να σε πάρω και να σε μάθω να είσαι ασταμάτητα ευτυχισμένος. Να παίζεις και να γελάς. Να παίρνεις και να δίνεις χαρά, όπως κάνουν οι Άγγελοι.
Όσο υπάρχει αδιαφορία, όσο υπάρχει ανοχή, όσο δεν υπάρχει πρόληψη και κυρίως όσο μας κυριεύει ο ναρκισισμός, οι μικροί Άγγελοι θα χάνονται. Και όσο θα χάνονται οι Άγγελοι, θα γεμίζουμε πληγές που δεν θα κλείνουν. Το αύριο θα είναι σκοτεινό και κάθε σενάριο για ευτυχή επιβίωση θα λιγοστεύει.
Όταν σκοτώνουν του Αγγέλους ο κόσμος βουλιάζει!
