Γράφει ο
Δρ Αλέξιος Παναγόπουλος*
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ & ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΣ
* Κάτοχος Phd Ν/Πολιτικών Επιστημών, Phd Βιοηθικής, Phd Θεολογίας. PostDoc Νομικής, PostDoc Βιοηθικής, Διπλωματούχος Υφηγητής Δικαίου – Dr.Habilitation. Καθηγητής Παν/μίου και Ακαδημαϊκός Τριών ξένων Ακαδημιών των Επιστημών, EASA, MCA, CAC.
Τα τέκνα του πρώην βασιλιά Κωνσταντίνου γεννήθηκαν στην Ελλάδα και μιλούν ελληνικά. Είναι μεν προϊόν και γέννημα της ξένης βασιλοκρατίας στον τόπο μας, όμως η από ετών επιθυμία τους να λάβουν πάλι την ελληνική υπηκοότητα, δεν είναι υποτιμητικό ζήτημα, αντιθέτως τιμητικό.
Έρχονται στη χώρα μας τόσες και τόσες χιλιάδες άνθρωποι από τρίτες, τετάρτες και πέμπτες χώρες, κι απ’ αυτούς πολλοί παράτυπα, ενώ δεν έχουμε ούτε πόλεμο με μας, ούτε με γείτονα χώρα μας, για να ζητήσουν το άσυλο, αντί στις πλούσιες αραβικές χώρες, γιατί σε μας, μη γνωρίζοντας ούτε την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό μας, ούτε έχοντας βαπτιστεί κατά το ελληνικό ορθόδοξο ανατολικό δόγμα (άρθρο 3 Ελλ. Συντάγματος).
Τα τέκνα του μακαριστού πρώην βασιλιά Κωνσταντίνου, ας σημειωθεί ότι έχουν βαπτιστεί κατά το ορθόδοξο δόγμα, σύμφωνα με την πίστη στο ιερό προοίμιο του Ελληνικού Συντάγματος. Το εάν είναι γνήσιοι πιστοί ή ευσεβείς στην εσωτερική ζωή τους, είναι βαθύτερα πνευματικά ζητήματα, που παλιότερα τα διατηρούσε σε πνευματική εγρήγορση ο πνευματικός και ορθόδοξος ιερέας των παλαιών ανακτόρων.
Πιθανόν, όπως διατυπώθηκε το επίθετο Ντε Γκρες, να μην αποδίδει πλήρως τον επιθετικό προσδιορισμό του και να δημιουργεί σε αρκετούς στο ελληνικό κοινωνικό σύνολο, αρκετά ερωτήματα, για το τι άραγε εκπροσωπεί και τι εκφράζει. Εάν θα με ρωτούσαν εμένα, για το ποιο επίθετο θεωρώ ότι θα ήταν ιστορικά αντιπροσωπευτικότερο της οικογένειάς τους, θα πρότεινα, το «Κωνσταντίνου». Δηλαδή, Παύλος Κ. Κωνσταντίνου, Νικόλαος Κ. Κωνσταντίνου κ.λπ. Στο όνομα του πατέρα τους. Το εάν θα πολιτευτούν ή θα διεκδικήσουν κάποιο δημόσιο αξίωμα, εφόσον έχουν και την ελληνική υπηκοότητα, αυτό δεν τους το απαγορεύει το Ελληνικό Σύνταγμα.
Ας μην κοιτάμε συνεχώς προς το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Το κριτήριο για όλα τα δημόσια αξιώματα θεωρώ ότι θα πρέπει να είναι η αληθινή πίστη στα ιδανικά του έθνους μας, όπως τα έχουν διατυπώσει οι ήρωες της πίστης και του γένους μας, στο ιερό προοίμιο του Ελληνικού Συντάγματος, που είναι το μοναδικό σε όλον τον κόσμο και οφείλουμε όλοι να το σεβόμαστε στην πράξη ειλικρινά, κι όχι τυπολατρικά ή υποκριτικά.
Τα δημόσια αξιώματα καλό είναι να αναλαμβάνουν οι αξιότεροι, κι όχι οι διαπλεκόμενοι σε σκιώδη εξουσιαστικά κέντρα ή σε κομματικούς σχηματισμούς, που υποκρίνονται την πίστη στα ιδανικά του γένους μας. Ο λαός μας έχει αγανακτήσει από πολιτικούς που έχουν την ελληνική υπηκοότητα, κι όμως, όλο και περισσότερο, πλην εξαιρέσεων, στην πράξη της πολιτικής ζωής τους απομακρύνονται από την πίστη των προπατόρων μας και τα ιδανικά τους, γίνονται θεατρίνοι, κι ο λαός ενώ το βλέπει και τους σχολιάζει, αυτοί φαίνεται σαν να μην τους ενδιαφέρει.
Τελικά, μήπως η οικονομική κρίση αποκάλυψε τη βαθιά και αθεράπευτη ηθική και βιοηθική κρίση που διέρχεται η κοινωνία μας και ιδιαίτερα όσοι αναξίως κατέλαβαν τα δημόσια αξιώματα, δίχως το απαιτούμενο ηθικό υπόβαθρο, που διασφαλίζει η αληθινή πίστη στα ιδανικά της πίστης μας; Μη μου πείτε ότι ηθικολογώ, γιατί θα πω ότι όσοι δεν μελετήσαμε τα μάθηματα της ηθικής του δικαίου, τα μαθήματα του κανονικού δικαίου, τα μαθήματα της ηθικής πολιτικολογίας, και της ηθικής του ήθους και της επιστήμης, θα πρέπει να τα επαναλάβουμε στην πράξη. Δεν μπορεί σε μια πτωχευμένη χώρα οι αξιωματούχοι των ειδικών μισθολογίων να λαμβάνουν τις διπλάσιες ή τριπλάσιες αποδοχές, από τον καθηγητή Πανεπιστημίου, που έφαγε τη ζωή του στα γράμματα διδάσκοντας όλους αυτούς τους αξιωματούχους (ο γράφων ποτέ δεν εκλέχθηκε σε ελληνικό Πανεπιστήμιο, ούτε στην ελληνική Ακαδημία).
Δείτε τα μισθολόγια των αξιωματούχων στη Βουλγαρία και κάντε μόνοι σας τη σύγκριση, εκεί όπου η οικονομία τους εμφανίζεται να λειτουργεί καλύτερα.
Αυτό που απουσιάζει σήμερα είναι η επιστροφή στις ρίζες μας. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη πίστη στα ιδανικά μας, κι όχι με σκοτεινούς όρκους σκιωδών κέντρων εξουσίας. Όποιος ανοίξει το ελληνικό fb και τα υπόλοιπα sites, με πολλή λύπη θα διαπιστώσει, ότι ο περισσότερος λαός μας νιώθει προδομένος, εγκαταλειμμένος, περιφρονημένος.
Το λάθος έγινε από τότε που οι δήθεν φίλες ξένες δυνάμεις μετά το θάνατο του ανιδιοτελή κυβέρνητη Ιω. Καποδίστρια (καύχημα Ελβετίας, Ρωσίας, Σλοβενίας, Ελλάδας θεσμικά όχι ακόμα και γιατί;), έφεραν ένα αμούστακο, για βασιλέα των Ελλήνων. Κατόπιν μας κατσικώθηκαν όλοι οι ξένοι και στην αντιβασιλεία (ούτε ένας Έλληνας), με τη Βαυαροκρατία να ζει και να βασιλεύει έως σήμερα, μέσα από διάφορες πολιτικές καταστάσεις και πολιτικές υπονομεύσεις. Και τώρα οι ίδιοι, θέλουν να φέρουν «σαν σε χωματερή» τις χιλιάδες μουσουλμάνων λαθραίων, δίχως να μας επιστρέφουν τις γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο, τον χρυσό, τα κλεμμένα, κ.τ.λ., γιατί φαίνεται σαν να μας θεωρούν ακόμα βαυαρικό προτεκτοράτο.
Εμείς είμαστε το ένδοξο γένος των Ελλήνων, παρότι είχαμε εφιάλτες και νενέκους και δωσίλογους. Είχαμε Ρήγα Φεραίο, Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη, Καραϊσκάκη, Παπαφλέσσα, Γρηγόριο Ε’, Σαμουήλ και Κούγκι και Σούλι, και Παλαιολόγους και Κομνηνούς, και Αριστοτέλη και Πλάτωνα και μας είπαν οι δήθεν φίλοι, ότι δεν έχουμε βασιλικό αίμα; Ποιοί, αυτοί που δεν είχαν κουτάλια να φάνε, όταν εμείς είχαμε Μέγα Φώτιο και Πανεπιστήμιο Μαγναύρας στην Κωνσταντινούπολη. Ανιστόρητοι και συκοφάντες Φράγκοι, ας διαβάσουν σήμερα τουλάχιστον τον Όργουελ. Αλλά και το όνομα Ευρώπη, τους το δώσαμε, κι αχάριστοι είναι, πλην εξαιρέσεων. Το θέλουν δεν το θέλουν, η Ελλάδα έγινε φως του κόσμου, κι εάν για λίγο το φως αυτό θα το σβήσουν, θα σβήσουν για πάντα και τη δική τους τη μοίρα. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και πάλι προς τη δόξα θα τραβά έστω με λίγους.
