Ο Θεάνθρωπος κρεμασμένος στον σταυρό, με τα χείλη στεγνά, με το πρόσωπο γεμάτο αίμα από το ακάνθινο στεφάνι, με τα χέρια και τα πόδια τρυπημένα από τα καρφιά, προφέρει τη λέξη «ΔΙΨΩ».
Ένα σφουγγάρι ποτισμένο με ένα καλάμι, φθάνει μέχρι τα χείλια Του. ΟΠΟΙΑ ΠΙΚΡΙΑ!
Χρειάζεται τόλμη για να ρίξουμε ένα βλέμμα γύρω μας και θα δούμε πολλούς Χριστούς να διψάνε. Άλλος βρίσκεται στο Γηροκομείο. Άλλος βρίσκεται στο Νοσοκομείο. Άλλος στον δρόμο. Άλλος σε παράγκα. Άλλος περνά δίπλα σου. Άλλος στέκεται μπροστά σου και σε περιμένει. Κι όλοι αυτοί «ΔΙΨΟΥΝ», περιμένουν εσένα να τους ξεδιψάσεις. Σκύψε, πάρε λίγο νερό από τη βρύση σου και δώσε τους. Βγάλε από την τσέπη το μαντήλι σου, βρέξε το και βάλε το στα καυτά χείλια τους. Δώσε λίγο κρύο νερό. Εσένα σου περισσεύει και το χύνεις άσκοπα.
Πολλές φορές ποτίζεις ασήμαντα χόρτα δικά σου. Πότισε καλύτερα διψασμένα χείλη. Τα χείλια περιμένουν το νερό κι εσύ το σκορπάς απλόχερα σε ταβέρνες, σε πράσινες τσόχες, σε σπάσιμο πιάτων, σε χαμαιτυπεία και καταγώγια. Στο ψέμα και την υποκρισία. Στην ανηθικότητα και στο έγκλημα. Σφίξε στην αγκαλιά σου το διψασμένο κορμί του φτωχού γειτονόπουλού σου και βρέξε τα χειλάκια του με το δροσερό νερό της μιας λαμπάδας.
Θυμήσου το ανάπηρο κοριτσάκι και δώσ’ του νερό από το ποτήρι σου. Πότισε το ορφανό μ’ ένα ζευγάρι παπουτσάκια και θα δεις το αγγελικό βλέμμα του να σε τυλίγει. Ξεδίψασε μ’ ένα παλιό σου ρούχο τον σακάτη που περνά κάθε Σάββατο από το σπίτι σου.
Αν δεν μπορείς να ξεδιψάσεις κανέναν, θα πει ότι κι εσύ διψάς. Θα πει ότι κι εσύ πρέπει ν’ ανεβείς στο Πραιτώριο. Θα πει ότι κι εσύ πρέπει να σηκώσεις τον σταυρό. Να φορέσεις στο κεφάλι σου το αγκάθινο στεφάνι. Να περπατήσεις στον δρόμο του Γολγοθά. Να καρφωθείς στον σταυρό, να διψάσεις και να φωνάξεις «ΔΙΨΩ».
Χρειάζεσαι όμως τόλμη να κοντράρεις τα «πιστεύω» σου. Χρειάζεσαι τόλμη για να σταθείς στον σταυρό. Χρειάζεσαι τόλμη για να παρουσιαστείς στο Πραιτώριο. Χρειάζεσαι τόλμη για να φορέσεις το ακάνθινο στεφάνι. Χρειάζεσαι τόλμη για να νικήσεις τα «θέλω» σου.
Κι όταν καταφέρεις και βρεις την τόλμη, θα δεις το σώμα σου ανάλαφρο. Θα νιώσεις την καρδιά σου γαληνεμένη. Θα νιώσεις το μυαλό σου ξεκάθαρο. Θα δεις στον άρρωστο τη μορφή του Χριστού. Θα δεις στον ανήμπορο το χαμόγελο της βεβαιότητας. Θα δεις στο ορφανό την αγάπη του γονιού. Θα δεις τον κουρελιάρη γέρο να φορά βελούδινα ρούχα. Θα δεις στον πεινασμένο την αγαλλίαση της ευφροσύνης. Θα δεις στον διψασμένο να σου γυρίζει το νερό που του έδωσες. Κι όταν μπορέσεις και τα δεις αυτά, γαλήνεψε. Το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι σου, έγινε κορώνα. Ο Σταυρός του Γολγοθά έγινε στην πλάτη σου φτερούγες. Το Πραιτώριο έγινε σκάλα αψηλή που ανεβαίνεις γρήγορα κι ανάλαφρα για τη λύτρωση. Εξολόθρευσες τον φόβο. Νίκησες τη διστακτικότητα. Φώτισες τα σκοτεινά. Το ολόπικρο ποτήρι της χολής που ήπιες, έγινε γλυκό θαυμάσιο μέλι και γάργαρο νερό.
Φώναξε τότε αδίστακτα: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ιωάννης Κασσωτάκης
