Η ευθύνη της Κυβέρνησης που είναι ότι απ’ ότι φαίνεται πολιτική, δεν στηρίζεται μόνον στις ευθύνες των καθ’ ύλην αρμοδίων υπουργών. Ο πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση δεν φέρουν μόνον τη συνταγματική πολιτική ευθύνη που έχουν όλες οι Κυβερνήσεις. Έχουν εξαγγείλει από την αρχή της ανάληψης της εξουσίας ότι θα λειτουργούν υπό την ευθύνη του πρωθυπουργού ως «επιτελικό κράτος». Δεν έχουν δώσει σαφή στοιχεία για τη στοιχειοθέτηση της έννοιας του επιτελικού, αλλά με βάση τη γραμματική ερμηνεία και την ένταξή της στην πολιτική λειτουργία, εύκολα συνάγεται, ότι κάθε υπουργός πριν αποφασίσει κάτι και κατά τη διαχείριση κάθε ζητήματος, παίρνει οδηγίες και κατευθύνσεις από την επιτελική πολιτική της ομάδας που είναι εγκατεστημένη στου Μαξίμου και κατευθύνεται από τον πρωθυπουργό. Με τον τρόπο αυτόν λειτουργίας οδηγούμαστε στη σκέψη ότι κάθε υπουργός ευθύνεται από κοινού με τον πρωθυπουργό, ο οποίος έχει αναλάβει τις ευθύνες για τις πράξεις και τις παραλείψεις του.
Η ευθύνη του επιτελικού κράτους και κατά αναγκαία συνέπεια του πρωθυπουργού επιβεβαιώνεται και από την υπόθεση των υποκλοπών. Το ΣτΕ μετά από προσφυγή του παρακολουθούμενου αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης διέταξε τις Μυστικές Υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων και την ΚΥΠ, η οποία υπάγεται απευθείας στον πρωθυπουργό, να ενημερώσουν το θύμα τους για ποιο λόγο τον παρακολουθούσαν και ποιο το αποτέλεσμα της παρακολούθησης. Η άρνηση συμμόρφωσης στην απόφαση του ΣτΕ είναι απόφαση του ίδιου του πρωθυπουργού. Εδώ εμφιλοχωρεί ευθύνη του πρωθυπουργού όχι μόνον ως επικεφαλής του επιτελικού κράτους, αλλά από καθαρή στρέβλωση των κανόνων του κράτους δικαίου και του δημοσίου συμφέροντος.
Ο υπουργός εάν είναι βέβαιος για όσα είπε δημόσια και πιστεύει ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί σωστά, θα ήταν χρήσιμο για όλους να ζητήσει από την πρόεδρο, την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και την επιθεώρηση του Αρείου Πάγου ποιες αναφορές έχουν κατατεθεί σε βάρος δικαστών, σε ποιες έχουν απαντήσει και ποιες εκκρεμούν. Να ζητήσει επιπλέον κατάλογο των συγγενών των δικαστών (συζύγων, τέκνων κ.λπ.) τις υποθέσεις που έχουν αναλάβει, είτε οι ίδιοι, είτε ως συμπαραστάτες άλλων δικηγόρων και τις υποθέσεις που βρίσκονται ακόμη στα χέρια τους.
Θα δοθεί έτσι μια πειστική απάντηση εάν κάποιος θα πρέπει να εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη ή όχι. Η επίθεση σε όποιον έχει εκφράσει τον κλονισμό της εμπιστοσύνης και μάλιστα ενώ είναι θύμα της πολιτικής του επιτελικού κράτους, είναι ύποπτη. Οι ίδιοι έχουν ίσως χειρότερη άποψη την οποία χειραγωγούν για λόγους κομματικής άμυνας απέναντι στη λαϊκή κατακραυγή.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η δημοσκόπηση για την υπόθεση των Τεμπών. Πάνω από 70% των πολιτών πιστεύουν ότι η Κυβέρνηση ευθύνεται για το τραγικό αυτό περιστατικό και ταυτόχρονα θεωρούν ότι ο επικεφαλής του επιτελικού κράτους είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός(!). Τι άλλο θα πρέπει να αναδείξει κανείς για να γίνει πιστευτός ότι ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα;
Οι δημοσκόποι, έχοντες αντιληφθεί τη δομική αδυναμία της Κυβέρνησης, της προσφέρουν σειρά δημοσκοπήσεων. Ενώ πάσχει βαρύτατα, οι δημοσκόποι της δίνουν ασπιρίνη για να κρατηθεί στη ζωή. Η χειρουργική επέμβαση όμως είναι αναπόφευκτη. Σύντομα θα έχουμε τα αποτελέσματα.
ΚΩΣΤΑΣ Σ. ΚΑΠΠΟΣ
Δικηγόρος ΑΜ ΔΣΑ 5941
Αρείου Πάγου & ΣτΕ
