Η (νέα) μεταναστευτική κρίση, οι αξιώσεις της Λιβύης στη Μεσόγειο και οι συμπτώσεις και ομοιότητες με την Τουρκία και το 2015
Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 19/07/2025
Mνήμες από το 2015 και την προσφυγική κρίση που έζησαν τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και το πέρασμα στην Ειδομένη στη Βόρεια Ελλάδα, ξυπνά η κατάσταση που βιώνει τις τελευταίες εβδομάδες η Κρήτη. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά η κρίση έχει και δύο άλλες προεκτάσεις. Η πρώτη είναι η πολιτική αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό αναφορικά με τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί ν’ αντιμετωπίσει το ζήτημα, υιοθετώντας μια σκληρή πολιτική με κλειστά κέντρα κράτησης, συλλήψεις και απελάσεις ή την αναστολή της εξέτασης των αιτημάτων ασύλου – μέτρο για το οποίο υπάρχουν ενστάσεις και αντιδράσεις ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η δεύτερη είναι ο διπλωματικός πόλεμος που έχει αίφνης ξεσπάσει με τη Λιβύη και προφανέστατα υποκρύπτει τουρκική παρέμβαση. Παρά τις προσπάθειες για εξομάλυνση των σχέσεων των δύο πλευρών και τα ταξίδια του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη στη βορειοαφρικανική χώρα, η κίνηση της Λιβύης να παρουσιάσει χάρτες με την υφαλοκρηπίδα της που υποτίθεται ότι φτάνει έως τις ακτές της Κρήτης και η απαίτηση από Ελλάδα και Αίγυπτο να βάλουν τέλος στις έρευνες για υδρογονάνθρακες στη Ν/Α Μεσόγειο αποτελεί μια επικίνδυνη κλιμάκωση. Η οποία στην ουσία δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον πέραν της… Άγκυρας και των σχεδιασμών της, που ασφαλώς έρχονται σε αντίθεση με τα ελληνικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή.
Είναι εξάλλου ξεκάθαρο πως με τον ίδιο τρόπο που επιχείρησε η Τουρκία το 2020 να δημιουργήσει πρόβλημα στην Ελλάδα με τους μετανάστες στον Έβρο, κατά τον ίδιο τρόπο η Λιβύη τώρα αφήνει στην καλύτερη περίπτωση χωρίς έλεγχο τα καράβια με τους μετανάστες να φύγουν από τις ακτές της με προορισμό την Ελλάδα, αλλά και τη Μάλτα ή την Ιταλία, μεταθέτοντας για μια ακόμη φορά το βάρος της διαχείρισης του προσφυγικού στην Ευρώπη. Εκβιάζοντας παράλληλα με αυτόν τον τρόπο την Ευρώπη για κονδύλια ή και για άλλου τύπου παρεμβάσεις και αποφάσεις υπέρ της, με κάθε ομοιότητα με αυτό που έκανε η Τουρκία κατά την προσφυγική κρίση του 2015 και τα 3 δισ. ευρώ που πήρε τότε ως «μποναμά» ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από τις Βρυξέλλες να μοιάζουν… συμπτώσεις που επαναλαμβάνονται.
