Γράφει ο Φοίβος Ιωσήφ
Eγώ δεν έχω κανένα ερωτηματικό για το παρελθόν μου. Είμαι σίγουρος πως ο μισός βρισκόμουνα στις ωοθήκες της Μάνας μου και ο άλλος μισός στα γεννητικά όργανα του Πατέρα μου. Κάποια στιγμή αντάμωσαν τα δύο μισά στη μήτρα της Μάνας μου και τσουπ, πάρτον τον μπαγάσα κατακόκκινον μέσα στις πάνες. Να κλάμα, να τσίσα ώσπου σοβαρεύτηκα και πήγα σχολείο με δασκάλα την κυρία Όλγα. Μετά τα γνωστά σε όλους, σχολείο, επάγγελμα και παιδιά.
Την καλή περίοδο της ζωής μου την πέρασα όταν κατοικούσα ο μισός στον Πατέρα μου και ο άλλος μισός στη Μητέρα μου, διχασμένη προσωπικότητα. Τέλεια σου λέω, ούτε γραμμάτια, ούτε εξετάσεις, ούτε διαταγές από τον δεκανέα, μακάρι πάντα έτσι να την έβγαζα. Και δεν ήταν λίγος ο καιρός της ευμάρειας, δεν ήταν εκατό χρόνια, δεν ήταν χίλια· απ’ ότι υπολογίζω, καλοπαίρναγα περί τα τεσεράμιση δισεκατομμύρια χρόνια· τόσα χρόνια είχαν περάσει από τη δημιουργία της γης, μετά πλάκωσε το ανθρώπινο είδος, οι πόλεμοι, οι καπιταλισμοί και ο κομμουνισμός που είχε και αυτός τις χάρες του, δεν μπορώ να πω.
Τώρα δεν μπορώ να κάνω πίσω, θέλω δεν θέλω θα ζήσω και θα ευτυχίσω. Για την ευτυχία βέβαια παίζει ρόλο και η μακροημέρευση, δεν είπαμε να πεθάνω και στα δεκαπέντε μου, όχι δα! Λογικό, κατά την ανθρώπινη φύση, είναι να περάσω τα ενενήντα· όμως για να τα περάσω πρέπει να αποκτήσω χρήματα για να μπορώ να τρέφομαι και να πληρώνω οπωσδήποτε και τους γιατρούς, δεν θα πάνε κλέφτες στα βουνά αυτοί! Να αποκτήσω ένα ασφαλές αυτοκίνητο για περίπτωση ατυχήματος, αν και η προστασία του Κυρίου μου θεωρείται δεδομένη· με έχει πάρει με καλό μάτι εμένα, δεν το αμφισβητώ. Για μένα, για τους άλλους δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά.
Αφού τα κάνω όλα αυτά και αφού ευτυχίσω μέχρι τα εκατό μου, κάνω στο τέλος κι έναν πετυχημένο θάνατο να γλείφω τα δάχτυλά μου. Ούτε μαρμελάδα βερίκοκο να έγλειφα, τέτοια γλύκα ευελπιστώ να γευτώ από τον θάνατο. Φίλος μου καϋμένε, δεν πρόκειται να μου φερθεί σκάρτα, χρόνια τώρα το συζητάμε το θέμα.
Κατά πάσα πιθανότητα θα επιστρέψω στην επί δισεκατομμύρια κατάσταση που προϋπήρξα. Εκεί θα αράξω και θα ξεχάσω το ελάχιστο κλάσμα του χρόνου που γύριζα πάνω στον μικρούλη, ασήμαντο πλανήτη μας.
Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί τόσο πάθος για ένα μικρό διάλειμμα ζωής που μάλιστα τόσο πολύ μας τυράννησε. Για σκεφτείτε τις σφαγές της ανθρωπότητας την περίοδο των Σταυροφοριών, των Παγκοσμίων Πολέμων και των γερμανικών εκτελέσεων. Εκεί εμείς, να ζήσουμε έστω και κούτσαυλοι, ακόμη και μ’ ένα μάτι, βρε μανία με τη ζωή.
Μην αγωνιάτε τόσο σύντροφοι, επί χιλιάδες αιώνες ζήσατε χωρίς παραλίες και τηγανισμένη μαριδίτσα. Τώρα που δεν θα έχετε και στομάχι, δεν θα κινδυνεύσετε ποτέ κι από την πείνα, μην ανησυχείτε τόσο. Το μόνο κακό στην υπόθεση είναι που θα αφοπλίσετε αυτούς που σας υπόσχονται λαγούς στιφάδο με δωδεκάδες πολύχρωμα πετραχήλια και καλές ξεροψημένες πέρδικες σαν καθημερινή τροφή. Κατά τα άλλα, ας προσδοκούμε σε ευχάριστες χιλιετίες όπως στο παρελθόν και ας τους αφοπλίσουμε επιτέλους!
