Η αγαπημένη ηθοποιός συστήνει στο κοινό το θεατρικό έργο «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» στο οποίο πρωταγωνιστεί, μοιράζεται μαζί μας τις αγωνίες του θεατρικού επιχειρείν και εξομολογείται πως έχει πέσει στο παρελθόν θύμα κακότροπης συμπεριφοράς στο επαγγελματικό της περιβάλλον
«Το θέατρο είναι η Τέχνη να μπορούμε να κοιτάμε τον εαυτό μας» έλεγε πολύ σοφά ο Βραζιλιάνος θεατρολόγος Augusto Boal. H περίφημη ρήση του δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη εφαρμογή από τη θεατρική παράσταση «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» στην οποία πρωταγωνιστεί και την οποία σκηνοθετεί η σημερινή μας καλεσμένη. Μαζί της επί σκηνής ο -συνοδοιπόρος της και στη ζωή τα τελευταία 14 χρόνια- εξαίρετος ηθοποιός Τάσος Ιορδανίδης, ο οποίος υπογράφει και το κείμενο του έργου. Μια παράσταση, λοιπόν, «άκρως οικογενειακή» που όμως απευθύνεται στο ευρύ κοινό, καθώς αποκλείεται όποιος την παρακολουθήσει να μην αναγνωρίσει τον εαυτό του, κυρίως στον τρόπο που συμβιώνει με το έτερον του ήμισυ.
«Δυο παράνομοι εραστές οι οποίοι είναι γονείς και περνάνε κρίση στο γάμο τους συναντιούνται σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής». Κάπως έτσι συστήνει στον ανυποψίαστο θεατή το έργο η πρωταγωνίστρια και σκηνοθέτης του. «Αυτό χρειάζεται να γνωρίζει ο κόσμος, τα υπόλοιπα …επί σκηνής», μου λέει συνωμοτικά καθώς στο έργο υπάρχει μια ανατροπή που φέρνει τα πάνω κάτω. Καθώς έχω δει την παράσταση δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί της.
Ο λόγος, λοιπόν, στη Θάλεια Ματίκα…
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΓΙΑΝΝΗΣ
Η συνθήκη να παίξετε μαζί με τον Τάσο Ιορδανίδη και να σκηνοθετήσεις εσύ το έργο ήταν εξ αρχής στο μυαλό σας;
Πριν την καραντίνα, ο Τάσος είχε ολοκληρώσει τη συγγραφή ενός άλλου έργου με τίτλο «Το φλασάκι». Μάλιστα, είχαμε ξεκινήσει και πρόβες. Μετά τον covid, όμως, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι οι δυο μας ώστε να μην πάρουμε κόσμο στο λαιμό μας σε περίπτωση που τα θέατρα ξανάκλειναν. Οπότε, βάλαμε εκείνο το έργο στην άκρη και ψάχναμε καινούργιο. Διαβάζαμε αρκετά αλλά δεν μας «κούμπωνε» κάτι, με αποτέλεσμα να μου έρθει η ιδέα του έργου για το οποίο μιλάμε. Είπα την ιδέα μου στον Τάσο και εκείνος την έκανε…θέατρο, γράφοντας το κείμενο. Αποφασίσαμε από κοινού να το σκηνοθετήσω εγώ, γιατί ήταν ήδη αρκετά «δικό μας». Επειδή ο Τάσος είχε γυρίσματα όλη την εβδομάδα, επωμίστηκα τόσο τη σκηνοθεσία όσο και τη θεατρική παραγωγή, αναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων να βρω και τα σκηνικά της παράστασης.
Eίναι εύκολο ή δύσκολο για ένα ζευγάρι στη ζωή να είναι και ζευγάρι στη σκηνή;
Για μένα είναι σαφώς πιο εύκολο. Γνωρίζει ο ένας τους κώδικες του άλλου. Είμαστε «άνετοι» μεταξύ μας. Δεν σκεφτόμαστε μήπως κάνουμε κάτι και πειράξει τον άλλον και αυτό μας λύνει τα χέρια.
Στην παράσταση υπάρχουν πολλά δραματοποιημένα βιογραφικά στοιχεία της μεταξύ σας σχέσης. Κατά πόσο υπήρχε η παγίδα το έργο να καταστεί αυτοαναφορικό ή προσωπικό;
Αυτό δεν το γνωρίζαμε πριν παρουσιάσουμε την παράσταση στο κοινό. Τελικά διαπιστώσαμε ότι επί της ουσίας τίποτα δεν είναι αυτοαναφορικό και δεν υπάρχει αυτή η παγίδα, γιατί τα θέματα που παρουσιάζονται είναι κοινά σε όλες τις σχέσεις.
O τίτλος του έργου προέρχεται από το ομώνυμο τραγούδι των Beatles (« I Want To Hold Your Hand»). Ποιος τον επέλεξε;
Ο Τάσος είχε πάθει εμμονή με αυτό το τραγούδι, το οποίο (στην ακουστική μορφή που ακούγεται και στην παράσταση) ακουγόταν και στο σίριαλ «Glee». Αν και ο τίτλος ακούγεται κάπως μελό, εμένα μου αρέσει πολύ. Το τραγούδι παίζει σημαντικό ρόλο στην παράσταση.
Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού και κατά πόσο ζευγάρια βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από τους ρόλους που υποδύεστε;
Το κοινό μάς λέει συγκινητικά πράγματα. Πέρα από τους θεατές που μας περιμένουν έξω από το θέατρο μετά από κάθε παράσταση, δεν υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσουμε και να μη βρούμε μηνύματα θεατών στο Instagram. Το ωραίο είναι ότι δεν μένουν σε ένα «μπράβο». Μας μιλάνε για το πόσο ταυτίστηκαν με καταστάσεις, το πόσο μοιράστηκαν αυτές τις σκέψεις με τον/την σύντροφό τους, πόσο τους προβλημάτισε το έργο. Μπαίνουν μέσα στην παράσταση, τη ζουν…
Μαζί με τον Τάσο Ιορδανίδη δραστηριοποιείστε και στο επιχειρηματικό κομμάτι του θεάτρου. Πόσο δύσκολο είναι το θεατρικό επιχειρείν στις μέρες μας;
Ήταν πάντα δύσκολο – πόσο μάλλον τώρα. Και αναφέρομαι τόσο στο καθαρά πρακτικό-οικονομικό κομμάτι όσο και στο ψυχικό. Μιλάμε για ένα χώρο πολιτισμού που δεν λειτουργεί όλο τον χρόνο, που λόγω πανδημίας δεν ξέρεις πότε θα ανοίξει και πότε θα κλείσει, και ο οποίος καλείται να ανταπεξέλθει στις συνεχείς αυξήσεις στο ρεύμα και το φυσικό αέριο. Και όλα αυτά, τη στιγμή που οι ανεμβολίαστοι δεν επιτρέπεται να μπουν στο θέατρο (επιδέχεται μεγάλης συζήτησης αυτή η απόφαση που δεν βοηθά καθόλου τον πολιτισμό. Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε με ένα rapid test να επιτρέπεται η είσοδος σε όλους) και οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας φοβούνται πολύ να μπουν σε κλειστούς χώρους πια.
Τι έχει πληγώσει πιο πολύ τον χώρο του θεάτρου; Η πανδημία ή οι αποκαλύψεις για το ελληνικό #Me too;
Σαφώς η πανδημία που έχει πλήξει ανεπανόρθωτα τον χώρο μας. Το ελληνικό #Μe too θεωρώ ότι δεν επηρέασε καθόλου το θέατρο.
Ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο οποίος βρίσκεται προφυλακισμένος κατηγορούμενος για μια σειρά από αδικήματα, υπήρξε κουμπάρος στον γάμο σας. Στο παρελθόν έχεις αποκαλύψει ότι για προσωπικούς λόγους είχατε διακόψει τις σχέσεις σας εδώ και αρκετά χρόνια. Πώς αντέδρασες όταν βγήκαν στη δημοσιότητα οι πράξεις για τις οποίες κατηγορείται;
Είχα την ίδια αντίδραση με όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Σοκαρίστηκα. Από εκεί και πέρα δεν θέλω να πω κάτι άλλο για το συγκεκριμένο θέμα.
Έχεις πέσει θύμα κακοποιητικής συμπεριφοράς όσα χρόνια είσαι στον χώρο;
Φυσικά. Έχω βιώσει κι εγώ κακότροπες συμπεριφορές με προβληματικούς σκηνοθέτες για παράδειγμα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει επαγγελματίας που έχει βγει στην αγορά να δουλέψει και έχει συναναστραφεί με κόσμο και να μην έχει αντιμετωπίσει τέτοιους είδους συμπεριφορές. Μην ξεχνάμε ότι στο επάγγελμά μας αλλάζουμε εργασιακό περιβάλλον κάθε έξι μήνες. Στην Ελλάδα απέχουμε πολύ από το να συμπεριφερόμαστε όπως πρέπει. Με σεβασμό και αξιοπρέπεια, δηλαδή.
Το γεγονός ότι το επάγγελμά σας βρίσκεται στα φώτα της δημοσιότητας βοηθάει στο να καταγγελθούν δημόσια τέτοιες συμπεριφορές;
Θεωρώ πως όχι. Ο λόγος που έγιναν αυτές οι καταγγελίες στον χώρο μας είναι ότι λόγω πανδημίας υπήρχε μια παύση στη ροή της δουλειάς. Ο χρόνος δηλαδή που αυτές ξεκίνησαν, ήταν καθοριστικής σημασίας. Εάν βρισκόμασταν σε μια κανονικότητα, ίσως να μην είχαν γίνει. Γιατί σίγουρα εδώ και χρόνια υπήρχε ένα «ρεύμα» από την Αμερική για το οποίο ακούγαμε αλλά στη χώρα μας· όλο αυτό ξεκίνησε από τις καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου. Εύχομαι οι νεότεροι άνθρωποι που έχουν πέσει πάνω στην κρίση και όχι σε μια εποχή επίπλαστης ευημερίας, να είναι πιο γειωμένοι και πιο σωστοί στη συμπεριφορά τους.
Μίλησες για την εποχή της «επίπλαστης ευημερίας». Επειδή πρόλαβες τις υψηλές αμοιβές που δίνονταν σε τηλεοπτικές σειρές ευρείας αποδοχής, θέλω να μου πεις εάν έκανες ποτέ δεύτερες σκέψεις ενοχικού τύπου γι’ αυτές. Αν σκέφτηκες δηλαδή ότι ενδεχομένως για μια περίοδο να κέρδιζες περισσότερα απ’ ότι άξιζες…
Τότε δεν το σκεφτόμουν έτσι. Αργότερα, όταν γνώρισα τον Τάσο που είναι νεότερός μου και έμαθε τις αμοιβές μου, τον θυμάμαι να μου λέει «αυτά τα λεφτά δεν είναι φυσιολογικά. Πρέπει να το καταλάβεις».Κι εγώ του απαντούσα «τι είναι αυτά που λες; Έτσι είναι η αγορά. Δεν ξέρεις εσύ…».
Η ελληνική μυθοπλασία επέστρεψε για τα καλά στην ελληνική τηλεόραση. Ποιά είναι η άποψή σου; Η ποιότητα συμβαδίζει με την ποσότητα;
Δεν υπάρχει καλλιτέχνης που να μη χαίρεται με την επιστροφή της ελληνικής μυθοπλασίας. Η ποιότητα έχει να κάνει με το πόσα λεφτά δίδονται σε κάθε παραγωγή. Όταν συρρικνώνεται το κόστος παραγωγής, συρρικνώνεται και η ποιότητα. Τα καθημερινά σίριαλ έχουν επιβληθεί στην αγορά και κάνουν μεγάλες επιτυχίες. Παρ’ όλα αυτά, είναι δουλειές που δεν έχουν την πολυτέλεια του χρόνου, ώστε η ποιότητά τους να είναι τόσο άρτια στο τεχνικό κομμάτι. Η ΕΡΤ έκανε αξιόλογες προσπάθειες, δαπάνησε χρήματα, έκανε προσεκτικά γυρίσματα, αλλά βλέπουμε ότι οι δουλειές της δεν έχουν μεγάλη απήχηση. Καλώς ή κακώς στην τηλεόραση στο τέλος της ημέρας αυτό που έχει σημασία είναι τα νούμερα θεαματικότητας.
Σπούδασες Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Πήρες το πτυχίο σου;
Δεν το πήρα ποτέ. Ήμουν καλή μαθήτρια (Δ’ Δέσμη τότε) και ενώ ήξερα ότι θα γίνω ηθοποιός και χωρίς καμία σχετική προετοιμασία Πανελληνίων, δήλωσα ως πρώτη σχολή τα ΜΜΕ θεωρώντας ότι έχουν κάποια συνάφεια με την υποκριτική. Τελικά, βρέθηκα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά να σπουδάζω Οικονομομικά. Πήγα για λίγο, είδα ότι δεν μου ταιριάζει καθόλου ο ρόλος του στελέχους πολυεθνικής και έφυγα.
Πώς λειτουργείς στην καθημερινότητά σου;
Επειδή έχω δυο παιδιά, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να κάνω θέλοντας και μη, όπως το πρωινό ξύπνημα. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν περίοδοι που είμαι πιο ενεργή γενικότερα και κάποιες άλλες που είμαι πιο «κλειστή» περνώντας πολύ χρόνο μέσα στο σπίτι. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο συμπεριφοράς.
Τι είναι για σένα το θέατρο;
Ο τόπος στον οποίο εκφράζομαι καλλιτεχνικά και στον οποίο η υποκριτική ιδιότητα με την οποία επέλεξα να πορευτώ στη ζωή μου, βρίσκει τον φυσικό και απόλυτο της χώρο.
Με τον Τάσο μένετε στο Χαλάνδρι. Τι σας αρέσει στη γειτονιά σας;
Έχουμε την τύχη να μένουμε σε ένα καταπληκτικό σημείο του Χαλανδρίου κοντά στη Ρεματιά. Απέναντί μας είναι το δάσος και πολύ κοντά μας το κέντρο της πόλης. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να πηγαίνεις παντού με τα πόδια και συγχρόνως να είσαι μέσα στη φύση. Αν και ήμουν παιδί του κέντρου, τα προάστια δεν τα αλλάζω με τίποτα πια. Είναι η κατάλληλη επιλογή για κάποιον που έχει οικογένεια.
INFO
«Θέλω να σου κρατάω το χέρι» του Τάσου Ιορδανίδη
Θέατρο «Άλφα – Ληναίος – Φωτίου»
Πατησίων 37, τηλ. 210 5201828
Σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια: Θάλεια Ματίκα
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καρτσαφλέκη
Σκηνικά – κοστούμια: Ηλένια Δουλαδήρη
Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά – Φαμέλη
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατεράκης
Trailer: Jaco and the Magic beans
Σχεδιασμός ήχου: Στέφανος Κεραμίδας
Διεύθυνση θεάτρου: Μανώλης Φραγκάκης
Παίζουν: Τάσος Ιορδανίδης – Θάλεια Ματίκα
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Παρασκευή: 21.00
Σάββατο: 21.00
Κυριακή: 19.00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
16 ευρώ (γενική είσοδος), 12 ευρώ (φοιτητικό, εκπαιδευτικών, άνω των 65), 8 ευρώ (ανέργων)
