Γράφει ο Βασίλης Μούτσογλου Πρέσβης ε.τ. Μέλος του ΙΗΑ.
Η συνεχής αποφυγή της ελληνικής κυβέρνησης να μην απαντά στις τουρκικές προκλήσεις κατάλληλα, με στόχο την αποφυγή δημιουργίας έντασης, οδήγησε στο άλλο άκρο. Η κοινή γνώμη της Τουρκίας είναι πλέον απόλυτα πεπεισμένη ότι η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα από το Διεθνές Δίκαιο στον θαλάσσιο χώρο ανατολικά των νήσων του Αιγαίου αφού τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα (βεβαιωμένο από την ΟΗΕ αφού ο Οργανισμός δεν δίστασε να αναρτήσει τον χάρτη του Τουρκολιβυκού Συμφώνου χωρίς η Ελλάδα να ζητήσει την παραπομπή του θέματος στο Διεθνές Δικαστήριο – δυστυχώς τώρα βέβαια με την αλόγιστη στάση της κυβέρνησης στο Ουκρανικό, έχασε την υποστήριξη της Ρωσίας, μέλους του ΣΑΗΕ).
Ότι η Ελλάδα ζητά πλήρη δικαιώματα για το Καστελλόριζο που απέχει ελάχιστα από τις τουρκικές ακτές ενώ πολύ περισσότερο από την Αθήνα (γιατί δεν αναφέρουμε και εμείς την απόσταση του Καστελλόριζου από την Άγκυρα;).
Τα νησιά δόθηκαν στην Ελλάδα χωρίς καμιά επιφύλαξη, πλην των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ιταλίας[1].
Η τουρκική κοινή γνώμη πείστηκε ότι η Ελλάδα έχει εξοπλίσει τα νησιά ώστε να επιτεθεί στην Τουρκία. Προς επίρρωση των ισχυρισμών του, ο υπουργός Άμυνας Akar αναφέρει ότι στα νησιά υπάρχουν αεροδρόμια [πουθενά στο κείμενο της Συνθήκης της Λοζάνης (ΣτΛ) δεν υπάρχει αναφορά σε αεροδρόμια[2], εξάλλου οι τουρίστες πώς θα πήγαιναν, με 15ωρης διάρκειας μετάβαση με πλοίο;], τανκς και όλμους.
Εκτός του ότι αυτά, πάνω στα νησιά δεν είναι επιθετικά αλλά αμυντικά όπλα, η ΣτΛ δεν επιβάλλει ολοκληρωτικό αφοπλισμό των νησιών. Η τουρκική κοινή γνώμη οδηγήθηκε πάντως να πιστεύει ότι η Ελλάδα με τη συνεργασία των ΗΠΑ επιχειρεί να περικυκλώσει την Τουρκία.
Το βασικό θέμα ως προς το Αιγαίο, είναι η διάταξη της ΣτΛ, ότι η Τουρκία δεν έχει δικαιώματα πέραν των 3 ν.μ. από τις ακτές της Ανατολίας. Το Αιγαίο, στο σύνολό του, δόθηκε στην Ελλάδα αφού η χώρα μας έχασε το σύνολο της Ανατολίας και την Ανατολικής Θράκης με τη Συμφωνία αυτή.
Θα μπορούσαμε να θέσουμε θέμα περιορισμού των χωρικών υδάτων των ακτών της Ανατολίας στα 3 ν.μ. – Υπάρχει πλήρης αναλογία με τα 10 ν.μ. εναέριου χώρου που δεν αναγνωρίζει η Τουρκία. Αυτό θα μπορούσε να τεθεί αρχικά σε χαμηλότερο επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση θα έπρεπε να προβάλει τον χάρτη Λισαβώνας που παρουσιάζει τις θαλάσσιες ζώνες σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.
Στο Κυπριακό, γιατί παύσαμε να προβάλλουμε συστηματικά (παρά μόνο κατ’ εξαίρεση) ότι το θέμα είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής; Έχουμε τον Akar να λέει ότι η Τουρκία διενεργεί τις έρευνες νόμιμα αφού έχει πάρει άδειες από την KKTC. Αφού η KKTC είναι παράνομη οντότητα, πώς μπορεί να εκδίδει νόμιμες άδειες; Ο Akar ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν αμφισβητούμενες περιοχές στη Μεσόγειο αλλά μόνο ελληνικές φιλοδοξίες.
Το Διεθνές Δίκαιο (ΔΔ) επιβάλλει υπογραφή συμφωνίας των δυο χωρών αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Akar. Εμείς όμως γιατί το αφήνουμε αναπάντητο;
Οι Τούρκοι με διάφορες παράνομες ακόμη και σύμφωνα με το τουρκικό δίκαιο ενέργειες, μηχανεύτηκαν την πλήρη εκδίωξη της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης. Οι τρόποι είναι γνωστοί και έχουν καταγραφεί αναλυτικά. Γιατί λέμε απλώς ότι στη Θράκη υπάρχουν 99 μειονοτικά σχολεία αλλά στην Κωνσταντινούπολη Ίμβρο και Τένεδο 3; Πώς μειώθηκαν έτσι τα ελληνικά σχολεία την Τουρκία; Γιατί κάθε φορά που η Τουρκία εγείρει θέμα για τη μουσουλμανική μειονότητα δεν αναφερόμαστε αναλυτικά στις μηχανεύσεις της Τουρκίας για την εκδίωξη των Ελλήνων; Κάθε φορά πρέπει να τα λέμε όλα αυτά αναλυτικά, γιατί η τουρκική κοινή γνώμη πιστεύει ότι οι Έλληνες έφυγαν από την Πόλη επειδή θεώρησαν ότι στην Ελλάδα θα ζούσαν καλύτερα.
Όλες οι παραπάνω εισηγήσεις είναι λεκτικές παρεμβάσεις. Η αποφυγή απαντήσεων και έγερσης των θεμάτων αυτών, δεν έχει οδηγήσει σε καταστολή των τουρκικών επιθετικών δηλώσεων, που μπορεί, αντιθέτως, με την πίεση της τουρκικής κοινής γνώμης, να οδηγήσουν, αργά ή γρήγορα, σε στρατιωτική επίθεση.
Σημειώσεις:
[1] Άρθρον 12: Η ληφθείσα απόφασις τη 13η Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαΐου 1913, και 15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν την 13ην Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών), ιδία των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας, επικυρούνται, υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τας υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρον 15. Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν.
[2] Άρθρον 13: Προς εξασφάλισιν της ειρήνης, η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρή εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίω, Σάμω και Ικαρία τα ακόλουθα μέτρα:
-Αι ειρημέναι νήσοι δεν θα χρησιμοποιηθώσιν εις εγκατάστασιν ναυτικής βάσεως ή εις ανέγερσιν οχυρωματικού τινός έργου.
-Θα απαγορευθή εις την ελληνικήν στρατιωτικήν αεροπλοΐαν να υπερίπταται του εδάφους της ακτής της Ανατολίας. Αντιστοίχως, η οθωμανική κυβέρνησις θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοΐαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων.
-Αι ελληνικαί στρατιωτικαί δυνάμεις εν ταις ειρημέναις νήσοις θα περιορισθώσι εις τον συνήθη αριθμόν των δια την στρατιωτικήν υπηρεσίαν καλουμένων, οίτινες δύνανται να εκγυμνάζωνται επί τόπου, ως και εις δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας ανάλογον προς την εφ’ ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσαν τοιαύτην.
