Γράφει η Κορίνα Λιούτα: Πρόεδρος Σικιαριδείου Ιδρύματος – ΕΚΕΚ ΑμεΑ
Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία. Μια ημέρα τιμής και αξιών για να ενθυμούμεθα όλοι ότι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι, και με ενσυναίσθηση να ενσκήπτουμε στους ευάλωτους συνανθρώπους μας ώστε να διαβλέπουμε τις ανάγκες τους, να τους αντιμετωπίζουμε ισότιμα και ισάξια, αφού είμαστε όλοι ίσοι και ας μην είμαστε ίδιοι.
Η αναπηρία δεν είναι ασθένεια. Η αναπηρία είναι μια βιολογική και κοινωνική κατάσταση που χρήζει ενίοτε ιατρικής αποκατάστασης αλλά και δημιουργίας ενός πλαισίου που καθιστά αποδεκτό κοινωνικά το ανάπηρο άτομο. Κατά τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η αναπηρία είναι αποτέλεσμα οργανικών αλλά και περιβαλλοντικών αιτιών, που καταργούν κάποιες λειτουργίες στο άτομο και δημιουργούν ανικανότητα προς αυτοεξυπηρέτηση, απασχόληση, εκπαίδευση και σε πολλούς τομείς της ζωής του, καθιστώντας το ανίκανο για την κοινωνική του ενσωμάτωση και συμμόρφωση. Η αναθεώρηση του όρου, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 60 και του 70 μέσα από τις εκρήξεις των ομάδων με αναπηρία, καθιέρωσε την αναπηρία ως κοινωνικό πρότυπο και όχι ως μεμονωμένο πλέον πρόβλημα, που εστιάζει ώστε να απελευθερώσει από τον «φόβο της διαφορετικότητας». Η κοινωνία χρειάζεται πλήρη αναδιάρθρωση ώστε να ξεφύγει από τις θεσμικές διακρίσεις που επισυμβαίνουν στον πυρήνα της και να εστιάσει περισσότερο στην απελευθέρωση από τα εμπόδια και τον ρατσισμό, παρά στην αρωγή και φροντίδα των αναπήρων συνανθρώπων.
Η οικογένεια, ως ένα τμήμα της κοινωνίας, είναι αυτή που πλήττεται στον πυρήνα της από την ύπαρξη ενός ανάπηρου μέλους της και συγκεκριμένα του παιδιού της. Τα συνταρακτικά συναισθήματα που αρχικά νιώθουν στη διαπίστωση της αναπηρίας, τους στιγματίζουν σε όλη τους τη ζωή και τους ακινητοποιούν στην κοινωνία τα ερωτήματα της απόρριψης, της αβεβαιότητας, του φόβου, της σύγχυσης και όλα όσα καθημερινά αρνητικά και δύσκολα καλούνται να αντιμετωπίσουν. Είναι μεγάλης σημασίας η έρευνα αυτών των δυσκολιών και συναισθημάτων των γονέων καθώς και η διαχείρισή τους αλλά και η μελέτη της στήριξης που λαμβάνουν ή θα ήθελαν να λάβουν από την κοινωνία γενικότερα.
Η ύπαρξη αναπηρίας στην οικογένεια επηρεάζει πολύ και τα άλλα παιδιά της και αυτό είναι πλήγμα στον πυρήνα της αλλά και στην κοινωνία καθολικά· έτσι είναι επιβεβλημένη η στήριξη και συμβουλευτική τους ώστε να προσαρμόζονται με υγιή τρόπο στη δύσκολη συνθήκη. Η βελτίωση της καθημερινότητας και η δημιουργία συνθηκών βέλτιστης διαβίωσης είναι το ζητούμενο στη μελέτη των οικογενειών που μεγαλώνουν παιδί ή παιδιά με αναπηρία και αυτό θα προκύψει από την εμπεριστατωμένη έρευνα και τις αληθινές μαρτυρίες των οικογενειών αυτών, ώστε να επιτευχθεί η χαρτογράφησή τους.
Η οικογένεια ως το βασικό κύτταρο της κοινωνίας όταν «νοσεί» πρέπει να υποστηριχθεί. Οι οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με αναπηρία θα πρέπει να αποτελούν προτεραιότητα στήριξης, ενδυνάμωσης κι εκπαίδευσης, ειδικά όταν μαζί με το ανάπηρο παιδί μεγαλώνει και παιδί τυπικής ανάπτυξης. Γι’ αυτό στο Σικιαρίδειο Ίδρυμα έχουν ξεκινήσει προγράμματα Σχολής Γονέων ΑμεΑ με πολύ ουσιαστική και αξιόλογη δουλειά από εξειδικευμένο προσωπικό. Η εκπαίδευση είναι ο άλλος πυλώνας ενδυνάμωσης της αναπηρίας και των φροντιστών, αφού είναι θέμα επιβίωσης σε ευάλωτες ομάδες και ειδικά σε βαριές αναπηρίες.
Η πρώιμη παρέμβαση επίσης αποτελεί εφαλτήριο των αναπτυξιακών διαταραχών, η κοινωνική ένταξη, η ισότιμη πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες των ΑμεΑ, η προσβασιμότητα στην καθημερινότητά τους, στην ψυχαγωγία, στην επιμόρφωση, στη διατροφή, στον πολιτισμό, στον τουρισμό κ.λπ.είναι απαραίτητη προϋπόθεση της κοινωνικής ενσωμάτωσης.
Το Σικιαρίδειο Ίδρυμα είναι ο πρεσβευτής της Συμπόρευσης και της Συμπερίληψης σε ένα πανανθρώπινο δίκτυο ισότητας κι αλληλεγγύης, χτίζει γέφυρες Ένωσης και Ομοψυχίας στη μεγάλη αλυσίδα της διαφορετικότητας της αναπηρίας για ένα Φωτεινό Αύριο.
