Έχουν περάσει 18 μέρες από τον τραυματισμό του αντιδημάρχου Πολιτισμού Λάζαρου Λασκαρίδη, που του στέρησε τη ζωή, και η θλίψη είναι βαθιά. Συνεργάτες του, από τον Δήμο Καλλιθέας, δεν μπορούν ακόμη να πιστέψουν ότι δεν θα τον ξαναδούν. 
Έναν συγκινητικό επικήδειο για τον «δικό του Λάζαρο» έγραψε στα social media ο δήμαρχος Καλλιθέας Δημήτρης Κάρναβος.
Ακολουθεί το κείμενο του δημάρχου:
«Ο δικός μου Λάζαρος
Οι προηγούμενες δυο εβδομάδες ήταν πολύ δύσκολες για όλους.
Πολύ δύσκολες !
Χάσαμε τόσο ξαφνικά ένα πολύ σημαντικό άνθρωπο για την πόλη μας .
Κι εγώ προσωπικά έχασα έναν πολύτιμο φίλο αλλά και ένα άξιο συνεργάτη .
Με το Λάζαρο γνωριστήκαμε το 1985, εκείνος στην Γ’ Λυκείου, «φτασμένος» πρόεδρος του δεκαπενταμελούς του σχολείου μας, του ενιαίου τότε, 4ου λυκείου Καλλιθέας, εγώ δυο χρόνια μικρότερος αλλά με ανάλογες ‘φιλοδοξίες´ για την προεδρία του 15μελους.
Με αφορμή μια εφηβική μουσική συζήτηση και το γεγονός ότι συμμετείχα στην παρουσίαση εκπομπής σε παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό της εποχής γνωριστήκαμε.
Σιγά-σιγά , αρχίσαμε τις πολιτικές συζητήσεις.
Ο Λάζαρος συνειδητοποιημένος «Ρηγάς» της εποχής, εγώ με συγκεκριμένη εκ διαμέτρου αντίθετη τοποθέτηση, όχι ενταγμένος ακόμη, αρχίσαμε σποραδικά να συζητάμε πολιτικά θέματα.
Από μαθητικά ζητήματα, συζητήσεις που με βοήθησαν δύο χρόνια αργότερα να εκλεγώ και εγώ με τη σειρά μου πρόεδρος δεκαπενταμελούς, μέχρι ευρύτερες φιλοσοφικές και πολιτικές συζητήσεις.
Ο Λάζαρος ήταν διαλλακτικός, ήπιος συνομιλητής σε πλήρη αντίθεση με τον πολιτικό φανατισμό της εποχής.
Το 1986 τελείωσε το λύκειο, εμείς όμως δε χαθήκαμε.
Η παρέα της «Gas”, καφετέριας στην πλατεία Κύπρου, στα καλύτερα της.
Όλοι εκεί όποια ώρα μπορούσαμε, εγώ σαν μαθητής μετά το σχολείο, πριν η μετά το φροντιστήριο, ο Λάζαρος συχνός και η πολιτική μας κουβέντα έπαιρνε φωτιά.
Αξέχαστα χρόνια όλοι, ιδιαίτερα στο πατάρι της καφετέριας, μια παρέα.
Στις δημοτικές εκλογές του 1986 τον βρίσκω μπροστά μου στο 3ο δημοτικό που κάθομαι «πόρτα» να βοηθήσω τον Τάκη Σκανδαλάκη.
-Τι ψήφισες πρόεδρε; τον ρωτάω με δέος αντιλαμβανόμενος ότι αυτός είναι 18 και έχει δικαίωμα ψήφου ενώ εγώ μόλις 16.
-Δεν ψηφίζω εδώ, μου λέει, βόλτα κάνουμε έχω ήδη ψηφίσει…
πάντως όχι Σκανδαλάκη, μου αποκρίνεται γελώντας.
Δίνω πανελλήνιες και περιμένω τα αποτελέσματα με μεγάλη αγωνία την ημέρα που βγαίνουν στον πίνακα ανακοινώσεων του σχολείου. Έρχονται, ορμάω ανυπόμονος, ΑΣΟΕΕ αναφωνώ και πανηγυρίζω.
Πριν κοπάσουν οι πανηγυρισμοί, δίπλα μου ο Λάζαρος!
-Δουλεύω στον «Ελεύθερο» και κάνω σχετικό ρεπορτάζ θα πεις δύο κουβέντες?- Λέω τα δικά μου και την άλλη μέρα παραμονεύω στο περίπτερο του Κυριάκου Μαλιγιάννη στην «σούπερ αγορά» μπροστά και αγοράζω πρώτος πρώτος την εφημερίδα.
Οι καφέδες μαζί και οι πολιτικές συζητήσεις συνεχίζοντας σε κοινές παρέες και γίνονται και εντονότερες. Εγώ έχω πολιτικοποιηθεί περισσότερο και έχω ενταχθεί ενεργά στην ΟΝΝΕΔ και στην ΔΑΠ, ο Λάζαρος προχωράει ως δημοσιογράφος. Μαζί συζητάμε και αναλύουμε τις τριπλές εκλογές 1989 1990.
Τα χρόνια περνάνε, η παρέα της Gas αραιώνει, σπουδές, δουλειές, στρατιωτικά, έρωτες.
Και εγώ αραιώνω για μια πενταετία. Τον Λάζαρο τον βλέπω αραιά. Πιο συχνά τον βλέπω στην τηλεόραση!…
Ο Λάζαρος Λασκαρίδης είναι συμπαρουσιαστής στην πολιτική βραδινή εκπομπή «Επί του πιεστηρίου» στο κανάλι 29 με τον Μάκη Κουρή, νομίζω με Μάκη Γιομπαζολιά & ενίοτε με Χάρη Πασβαντίδη.
Η Εκπομπή αιχμηρή, ενάντια στις πεποιθήσεις μου, αλλά ελέω Λάζαρου στήνομαι στο γυαλί!
Ο Λάζαρος νεότατος, φρέσκος, παρεμβατικός, με τη δική του προσωπικότητα ξεχωρίζει.
Τα χρόνια περνούν οι επαφές μας έχουν αραιώσει και είναι τυχαίες. Υπηρετώ την θητεία μου…είμαι κι εγώ ερωτευμένος με την νυν σύζυγό και λιγότερο ενεργός πολιτικά.
Γύρω στα 1995 η ζωή μας ξαναφέρνει κοντά.
Μια τυχαία συνάντηση στην ταβέρνα «Χαρδαλιάς» και η επαφή μας γίνεται και πάλι στενή.
Ίσως στενότερη από ποτέ.
Ταβερνάκια, την «Ραμόνα» θυμάμαι χαρακτηριστικά και παγωτατζίδικα τις περισσότερες φορές μετά την ταβέρνα.
Η παρέα με το Λάζαρο μου κόστιζε θερμίδες εκείνη την περίοδο.
Οι κουβέντες μας διάφορες, οι κοινές μαθητικές αναμνήσεις και τα νέα από συμμαθητές, ο Ολυμπιακός, οι πολιτικές εξελίξεις αλλά και τα δημοτικά δρώμενα.
Το 1998 του λέω για την απόφασή μου να κατέβω για δημοτικός σύμβουλος για πρώτη φορά με το Νίκο Παπαθανάση, με ενθαρρύνει και με υποστηρίζει όπως μπορεί, χωρίς φυσικά λόγω πεποιθήσεων να με ψηφίσει.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να με πηγαίνει στον τότε περίπτερα Δημοσθένους και Χαροκόπου να βάλει φυλλάδια μου ως ένθετο στις εφημερίδες! Δεν ήταν η προβλεπόμενη διαδικασία αλλά γινόταν…
Ο Λάζαρος στηρίζει με πάθος τον Κυριόπουλο και για πρώτη φορά στο δεύτερο γύρο αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά!
Τα ταβερνάκια και τα παγωτά με μπόλικη πολιτική συζήτηση συνεχίζονται.
Ο Λάζαρος αισθάνεται άβολα με την διακυβέρνηση Σημίτη αλλά οι συνεργασίες του τον κρατάνε εκεί και δεν πηγαίνει αριστερότερα. Έχει όμως τις ενστάσεις του. Στις δημοτικές του 2002 στηρίζει την Μαρία Μπενέκου.
Τα δημοτικά δρώμενα ανεβαίνουν στην ατζέντα των συζητήσεων μας.
Ένα βραδάκι του 2007 είμαστε οι τρεις μας ( με τη σύζυγό μου Έλσα) στο «Κοραλι» όπου του εμπιστεύομαι κάτι που είχα πει σε άλλα τρία πρόσωπα. Ότι θα κατέβω για δήμαρχος το 2010.
Ο Λάζαρος ξαφνιάστηκε, μου λέει
‘’θεωρούσα πάντοτε ότι για εκεί κινείσαι αλλά πιστεύω πως είναι νωρίς’’
Του είπα ότι το έχω αποφασίσει και ότι θα επανέλθω με προτάσεις. Ένα περίπου χρόνο αργότερα εκτιμώντας την προσωπικότητα αλλά και την απήχηση του Λαζάρου του πρότεινα να κάνουμε την παράταξη μαζί, εγώ πρόεδρος και εκείνος γραμματέας. Με ρώτησε αν το έχω σκεφτεί καλά καθώς προερχόμαστε από άλλο χώρο και του απάντησα ότι έτσι η παράταξη θα είναι όπως επιθυμώ, ανεξάρτητη μακριά από κόμματα και χρίσματα.
Είχαμε πολλές συζητήσεις τότε όμως η μοίρα μας έφερε να συγκλίνουμε πολύ αργότερα ως διοίκηση.
Όμως πάντα είμασταν μαζί.
Και στις εκλογές του 2010 με στήριξε από τον πρώτο γύρο.
Θυμάμαι ακόμη, πως ήμουν ο πρώτος που ανακοίνωσε το καλοκαίρι του 2013 ότι θα κατεβάσει την δική του παράταξη.
Και πως όπως μέχρι τότε με στήριζε, έπραξε το ίδιο και στον δεύτερο γύρο του 14 και του 19 άδολα, αυθόρμητα.
Και αυτή του, η συνεχής υποστήριξη ήταν μια τεράστια βοήθεια για μένα, γιατί ήταν από έναν άνθρωπο που πέρα από την φιλία του, εκτιμούσα βαθιά και την άποψη του και το όραμα του.
Ένα όραμα που μπόρεσε εν μέρει να κάνει πράξη όταν έγινε αντιδήμαρχος Πολιτισμού στην διοίκησή μας.
Ο Λάζαρος αμέσως έδωσε νέα δυναμική στον πολιτισμό.
Πίστευε στον πολιτισμό βαθιά ως ένα εργαλείο για μια καλύτερη πόλη και μια καλύτερη κοινωνία.
Είχε την ουμανιστική, προοδευτική οπτική για ένα πολιτισμό που χτίζει πολίτες και πρέπει να γίνει κτήμα όλων.
Δημιούργησε στα πρώτα του βήματα ένα πολύ μεγάλο θεσμό το, Θέατρο της Δευτέρας στην Καλλιθέα.
Έφερε καλό, ποιοτικό θέατρο κοντά στους δημότες και πήρε την δικαίωση από την εκπληκτική συμμετοχή των συμπολιτών μας σε ένα κατάμεστο δημοτικό θέατρο, κάθε φορά που παιζόταν μια παράσταση.
Έφτιαξε και δεύτερο θερινό σινεμά για την εξυπηρέτηση των Τζιτζιφιών.
Συνέχισε με εξαιρετικό τρόπο τα θερινά φεστιβάλ και πραγματοποίησε πλήθος άλλων εκδηλώσεων που ανέδειξαν τους πολιτιστικούς δημιουργούς.
Έβαλε και αυτός όλες του τις δυνάμεις και πραγματοποιήσαμε πέρυσι μια μεγάλη συγκινητική εκδήλωση που γίνεται θεσμός σε όλη την Ελλάδα, την φλόγα της μνήμης για τον ποντιακό και μικρασιατικό Ελληνισμό.
Και ετοίμαζε με πάθος ένα νέο μεγάλο θεσμό που μαζί οραματιστήκαμε, το Ανοικτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Καλλιθέας που και αυτός ο θεσμός θα ήταν ένα σταθμός για την πόλη.
Η μοίρα δυστυχώς είχε αλλά σχέδια.
Και μας στέρησε τον Λάζαρο ακριβώς στη στιγμή της δική του δικαίωσης αλλά και σε μια στιγμή μεγάλης προοπτικής.
Ξέρω ότι ο Λάζαρος έφυγε περήφανος για αυτά που είχε κάνει.
Αλλά έφυγε και με όνειρα ανεκπλήρωτα.
Έτσι ξαφνικά.
Πάνω στην ώρα του καθήκοντος, πάνω σε αυτό που αγαπούσε τόσο πολύ να κάνει.
Δυστυχώς, έφυγε τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα που κανένας νους δεν μπορεί να χωρέσει.
Και μένουμε εμείς, σοκαρισμένοι, να πρέπει να διαχειριστούμε τώρα το αδιανόητο.
Ο Λάζαρος Λασκαρίδης δεν θα είναι δίπλα μας, να μας εμπνέει, να μας ενθαρρύνει, να ανοίγει νέους δρόμους.
Αφήνει όμως πίσω του το έργο του.
Το διανοητικό αλλά και το πρακτικό μέσα από μεγάλους θεσμούς.
Και μας αφήνει το παράδειγμα του.
Το παράδειγμα ενός ελεύθερου ανθρώπου, με μεγάλη προσήλωση στο μέλλον και άλλο τόσο μεγαλύτερη αποστροφή στο παρελθόν.
Μας αφήνει το παράδειγμα ενός υψηλού διανοητή, ενός μεγάλου Καλλιθεάτη αλλά και ενός μεγάλου φίλου.
Λάζαρε δεν θα σε ξεχάσω ποτέ».
Διαβάστε επίσης: Το τελευταίο αντίο στον Λάζαρο Λασκαρίδη
Ειδήσεις από την Καλλιθέα στο amarysianotia.gr
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολουθήστε μας στο Twitter
