Γράφει η Ρίκα Χρυσανθοπούλου, Διηγηματογράφος.
rica@ath.forthnet.gr
Έχει πια σουρουπώσει και με τη βαριεστιμάρα της αναμονής χωμένη στις χνουδωτές παντόφλες μου, αποφασίζω να ξαπλώσω στον παλιό βελούδινο καναπέ, αντί να περιμένω βηματίζοντας πάνω κάτω.
Βουλιάζει θαρρείς το κορμί μου στα πατικωμένα μαξιλάρια του. Το ένα μου χέρι σαν άψυχο κρέμεται στο κενό και το άλλο χώνεται ανάμεσα στο σώμα του καναπέ και τη σχισμή των μαξιλαριών. Κλείνω τα μάτια μου. Ανασαίνω το ξεφτισμένο γαλαζωπό βελούδο και προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου, μα αυτό ατίθασα αρνιέται κι επιμένει να ταξιδεύει.
Παλιές εικόνες ξεπροβάλλουν στην οθόνη του. Τότε που πρωτοαγοράστηκε αυτός ο καναπές, καμαρωτός κι αστραφτερός, χώριζε το σαλόνι στα δύο. Ύστερα από καιρό θυμάμαι τη φιγούρα μου καθισμένη πάνω του, κρατώντας στα πόδια μου το πρώτο μου παιδί, κι αργότερα το δεύτερο.
Στη θολούρα των αναμνήσεων, γυμνοί φλογεροί διάλογοι, κι αργότερα φαρμακεροί πριν το διαζύγιό μου. Δακρύβρεκτα βράδια, παθιασμένες διηγήσεις, ασυμβίβαστες αποφάσεις και ανατροπές, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, θυμίζουν κάποια αμερικάνικη ταινία.
Παντοτινός μάρτυρας, σιωπηλός και αδιαμαρτύρητος, εχέμυθος μέχρις αηδίας ο βελούδινος καναπές, στη μέση του σαλονιού.
Πόσων χρονών είσαι; τον ρωτώ νοερά.
Κι αυτός, ανερυθρίαστα μου απαντά… τριάντα επτά, θυμίζοντας παράλληλα και τη δική μου ηλικία.
Οι σελίδες του μυαλού γυρνούν, παρασυρμένες από την πάχνη του χρόνου. Παιδικά πάρτι, άτσαλες ζημιές και άγχος μέχρι να καθαριστεί ο βελούδινος καναπές. Κι αυτός σταθερά εκεί, άψογος πάντα, πανέτοιμος να φιλοξενήσει την εξομολόγηση του κάθε πρόθυμου διαβάτη στην ιστορία μου.
Χαλαρώνω, θαρρείς στο προστάδιο του ύπνου. Μάταια. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Περιπετειώδης η περίοδος των Πανελληνίων, αγχωτική στροβιλίζεται στη μνήμη για μια αβέβαιη απόφαση. Κλάματα από το στρες, ξεφυσήματα από την κόπωση και τον φόβο των επιλογών, κι όλα μαζί, να ακουμπούν στα χερούλια του καναπέ, να χοροπηδούν στα μαξιλάρια και να κουδουνίζουν ακόμη στ’ αυτιά μου τα λόγια «αν μιλούσε αυτός ο καναπές, πόσα θα είχε να πει για όλους μας». Να και οι πρώτοι νεανικοί έρωτες, οι μητρικές μου απαγορεύσεις, οι ανησυχίες μου. Ένα πνιχτό, πονηρό γέλιο με γεμίζει λεπτομέρειες.
Και μέσα στο σπιρτόζο ταξίδι της θύμησης, ακούγεται το κουδούνι της εξώπορτας, που εκνευριστικά, χρόνια τώρα, θυμίζει αηδόνια σε υπερένταση. Ήχος που δεν συνήθισα πραγματικά ποτέ.
Σηκώνομαι ταραγμένη να ανοίξω.
– Καλησπέρα σας, για τον καναπέ ήρθαμε.
– Ναι, ναι βέβαια περάστε.
Δυο νέοι άνθρωποι χαμογελούν αμήχανα. Φορτώνονται τον καναπέ και με γρήγορες κινήσεις τον απογειώνουν μέχρι το φορτηγό που περιμένει απ’ έξω. Σε λίγο, ένας δεύτερος καναπές αντικαθιστά τον πρώτο. Στην ίδια απόχρωση, μεγαλύτερος κι ομορφότερος στρογγυλοκάθεται, χωρίζοντας το σαλόνι στη μέση.
Αναστενάζω και μονολογώ «πάει ο αγαπημένος μου». Ο νεότερος μεταφορέας χαμογελά και μου λέει με τη σοφία των νιάτων του «Μη συνδέεστε μαντάμ με τα αντικείμενα. Άδικο είναι».
– Δίκιο έχεις του απαντώ, και τον κερνάω σοκολατάκια. Δίκιο έχεις! Τα αντικείμενα μας κρατούν κολλημένους στις αναμνήσεις, στις στιγμές του χθες!
Πληρώνω, κλείνω την πόρτα πίσω μου και μένω με την απορία. Σάμπως όταν η μνήμη ξεθωριάζει, δεν είναι τα αντικείμενα που μας θυμίζουν ό,τι δεν θα έπρεπε να ξεχαστεί; Ίσως γι’ αυτό τα αγαπάμε τόσο, κι ας είναι υπερβολή.
Αδικώντας τον νεαρό μεταφορέα σκέπτομαι, πόσα κεφάλαια έγραψες ήδη στο βιβλίο σου, τόσο νέος, που να κατανοείς , ή και να σε πονά άραγε η δική μου νοσταλγία;
Μάταιη σκέψη. Σκληρό φαίνεται, σε όποια ηλικία. Γιατί η θύμηση είναι δικαίωμα, με ή χωρίς τον παλιό καναπέ. Ότι χαράζει την ψυχή δεν συνδέεται με τα άψυχα αλλά με τα έμψυχα. Κι αν αξίζει μια στιγμή η στενοχώρια, είναι για να κρατήσω τη χαρμολύπη της ζωής που πέρασε κι ανήκει πια στο παρελθόν.
Ξαπλώνω στον καινούργιο βουβό καναπέ με ένα χαμόγελο. Ήρθε η σειρά σου τώρα, σκέπτομαι. Για νέες περιπέτειες, σε μια ζωή που συνεχίζεται, στροβιλίζοντας το σήμερα και το αύριο της αβεβαιότητας.
Αύριο, ναι αύριο, να θυμηθώ να αγοράσω κι ένα καινούργιο κουδούνι για την εξώπορτα. Νισάφι πια με τα αηδόνια σε υπερένταση.
