Γράφει ο Φοίβος Ιωσήφ
Παγγίνως γνωστός πλέον ο χαρακτήρ των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι άνθρωποι είναι εκμεταλλευτές, ληστές και φιλοχρήματοι. Σωστοί αντίχριστοι. Ούτε να τους βλέπουμε πλέον. Βέβαια παλιότερα φεύγαν κατά χιλιάδες οι μετανάστες για τη Νέα Υόρκη και εκείθεν μέχρι της άλλης ακτής του Ειρηνικού. Βρίσκαν δουλειά, άλλωστε για να δουλέψουν είχαν πάει, δεν πήγαν τουρισμό.
Θυμάμαι τον Μακρακωμίτη παππού μου Σούλα, ο οποίος μου είχε πως όταν έφθασε στην Αμερική έπιασε δουλειά σε ένα χυτήριο με 15 ώρες την ημέρα. Του φάνηκε λογικό και επειδή του φάνηκε λίγο, έπιασε και μια άλλη δουλειά απογευματινή σε μπαρ άλλες πέντε ώρες. Οι τέσσερις ώρες που του έμεναν για ύπνο τού φαίνονταν υπεραρκετές, πλουσιοπάροχες. Το ίδιο συνέβαινε σε όλους, και στους Ιταλούς και στους Ιρλανδούς και στους Κινέζους. Σε λίγο πιάσαν δουλειά δεκαεξάωρη και οι Ισπανοί στην Καλιφόρνια. Συναγωνισμός, ποιος θα δουλέψει περισσότερο.
Αυτός που δούλευε πιο πολύ αμειβόταν και καλύτερα, χωρίς να τον ενοχλεί κανένας επόπτης εργασίας. Οι επόπτες τότε απαγορεύονταν δια νόμου. Άντε λοιπόν σιγά-σιγά, άρχισαν τα χαλυβουργεία να φιάχνουν τις σιδηροτροχιές του τραίνου που στρώνονταν πυρετωδώς στις απέραντες αμερικανικές πεδιάδες, νάσου και κάτι παιδάκια σαν τον Ηenry Ford να φαντάζονται και να ιδρύουν αυτοκινητοβιομηχανίες που γέμιζαν τον κόσμο χαρά και τον ίδιον λεφτά… Με την εφεύρεση του αεροπλάνου δημιουργήθηκαν γιγάντιες βιομηχανίες στο Seattle όπως η βιομηχανία Boing και η εταιρεία McDonnell Douglas. Οι τζίροι είναι πέρα από τη φαντασία μας και το γνωστό μέχρι σήμερα διάστημα και όλα αυτά γιατί η χώρα στηρίχθηκε στην εργασία και όχι στην αργομισθία.
Την αργομισθία την εμπιστεύθηκε η Αμερική σε δικούς της ανθρώπους με οράματα υψηλών μισθών και συντάξεων, όπως ο γνωστός οικονομολόγος της Βοστώνης Andreas Papandreou, εμπνευσμένος από τα αμερικανικά πανεπιστήμια και τις δημοκρατικές διάνοιες τύπου Laurenti Beria, Emver Hotza! Έτσι έγινε η Αμερική τεράστια αλλά όχι και τίποτα αγαθοβιόληδες. Λόγω δύναμης κάναν και κανα πραξικοπηματάκι στην Αργεντινή, στην Ελλάδα και τη Χιλή. Έτσι για να ξέρουμε ποιος κάνει κουμάντο και ποιος το αποφεύγει. Στο Αφγανιστάν βέβαια δεν τα κατάφεραν και αφήσαν τη Ρωσία να παίξει τον τίμιο καστανά. Στο Βιετνάμ ήταν πιο βολικό και το ξέσκισαν στις βόμβες ναπάλμ και ότι άλλο βρήκαν πρόχειρο στις αποθήκες. Μόλις άδειασαν οι αποθήκες έφυγαν άρον άρον, υπήρχε και ένα φιλότιμο!
Οι Αμερικανοί δεν κάναν με τον καπιταλισμό τίποτα το καινούριο. Στο δρόμο της φιλίας και της αδελφοσύνης είχε προηγηθεί ο δικός μας Αλέξανδρος, ο οποίος μόλις έμαθε πως στο Ισλαμαμπάτ δεν ήξεραν τα παιδιά τριγωνομετρία έκανε σαν τρελός και έσπευσε αμέσως με τις σάριζες να τα εκπολιτίσει. Το ίδιο έπραξαν αργότερα οι Ρωμαίοι που τελικά εκμεταλλεύτηκαν την αναχώρηση του Μεσσία και ξέσκισαν τους Εβραίους μόνον για άλλα χίλια χρόνια ακόμη. Αν είχε μείνει ο Χριστός, τα πράματα θα ήταν πολύ δύσκολα για τις λεγεώνες του Καλιγούλα. Βρήκαν την ευκαιρία της αναχώρησης και επιτέθηκαν. Ου να μου χαθούν!
Μήπως και ο Βοναπάρτης δεν κατέλαβε τη Μόσχα με εξακόσιες χιλιάδες στρατιώτες για να μεταδώσει τη γαλλική λογοτεχνία του Balzac και γύρισε πίσω με το 1% των στρατευμάτων του; Ε αυτό ήταν αδικία, ο Ναπολέων το καλό τους ήθελε. Συμβαίνουν συχνά αυτά καϋμένε!
