Πέμπτη, 14 Νοεμβρίου, 2024

Αμυγδαλιά, η νύφη του χιονιά!

Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή.

Όλη τη νύχτα δεν σταμάτησε ούτε ένα λεπτό το ουρλιαχτό του παγωμένου αγέρα, που σαν πληγωμένο ζώο προσπαθούσε να σπάσει το σιδερένιο κλουβί του και ν΄ανασάνει ελεύθερο. Με το πρώτο αρρωστημένο φως του πρωϊνού, η εικόνα που έβλεπε κανείς, ήταν εικόνα εμπόλεμης κατάστασης. Δέντρα με τσακισμένα γυμνά κλαδιά, άλλα ξεριζωμένα και «ξαπλωμένα» στο βρεγμένο χώμα, γλάστρες που γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια των σπιτιών, απλωμένα ρούχα, πρόχειρα ξύλινα στηρίγματα, καμινάδες τζακιών που έσπασαν και έπεσαν στο κενό, και ό, τι άλλο ακόμα μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου. Όλα ήταν στριμωγμένα στις γωνιές που τα είχε σπρώξει ο αγέρας, που δεν έλεγε να σταματήσει.

Στάθηκα ακίνητη πίσω από το κλειστό παράθυρο, προσπαθώντας να μετρήσω το μέγεθος της καταστροφής που είχα μπροστά μου. Και ύστερα δειλά-δειλά έστρεψα το κεφάλι μου ολόγυρα, και το κράτησα σ΄ένα αγαπημένο μου σημείο με κάποιον δυνατό φόβο στην ψυχή, που τον ακολουθούσε και ένα δύσκολο ερώτημα : « – Άραγε, τι απόμεινε μετά από αυτόν τον οργισμένο αγέρα της νύχτας; Είναι λεπτή με αδύνατο κορμό, μαύρα κλαδιά με μικρούς ρόζους… Είναι γυμνή από φύλλα, και μόνο ελάχιστα μουδιασμένα ανθάκια λευκά-ροζ, άνοιξαν διστακτικά για να ειδοποιήσουν, ότι δεν πρόκειται να γονατίσει στη θύελλα, γιατί έχει δυνατό ριζικό σύστημα που απλώνεται σε μεγάλο βάθος…»

Ανησύχησα για την ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ, που κάθε χρόνο την περίμενα με λαχτάρα να φορέσει το λουλουδένιο νυφικό της φόρεμα, ελπίζοντας ότι και ο πιο δυνατός αγέρας, θα σεβαστεί στο πέρασμά του, την απερίγραπτη ομορφιά της!

Η ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ, η νύφη του χιονιά, είναι το φυλλοβόλο δέντρο, που το βρίσκουμε σε όλα τα μέρη της χώρας μας, και σε όλες τις χώρες της Μεσογείου. Ανήκει στην οικογένεια των Ροδιδών, και τα υπέροχα λουλούδια της, με λευκά και ροζ πέταλα, έχουν απαλό άρωμα και βρίσκονται πολύ πυκνά στριμωγμένα επάνω στα σκούρα κλαδιά της. Αρκετά αργά, ξαφνικά και προκλητικά, προβάλλουν μέσα από καφετί κόμπους και ξεδιπλώνονται, τα μικρά καταπράσινα φύλλα της. Η ομορφιά της αμυγδαλιάς είναι εντυπωσιακή, όχι μόνο για τους ανθρώπους που μπορεί να στέκονται ώρες και να τη θαυμάζουν, αλλά είναι ιδιαίτερα αγαπητή και από τις μέλισσες καθώς η επικονίαση της αμυγδαλιάς βασίζεται σε αυτές.

Ξεφυλλίζοντας την Ιστορία του δέντρου, βρίσκουμε την άγρια αμυγδαλιά σε ανασκαφές στην Ελλάδα από το 8.000 π.Χ, και ότι στην Αρχαιότητα τη θεωρούσαν σαν το «Δέντρο της Ελπίδας». Συμβόλιζε τον ερχομό της Άνοιξης και της αναγέννησης της φύσης. Στην Αίγυπτο τη βρίσκουμε ακόμα πιο νωρίς. Στο εσωτερικό του περίφημου τάφου του Βασιλιά Τουταγχαμών, γύρω στο 1325 π.Χ, ήταν τοποθετημένα πολλά αμύγδαλα για να τον τρέφουν στην μεταθανάτιο ζωή!

Όμως και στην πλούσια ελληνική Μυθολογία, η αμυγδαλιά συνδέεται με πολλούς μύθους και ιστορίες, από τις οποίες ξεχωρίζουμε αυτήν για την πανέμορφη Βασιλοπούλα ΦΥΛΛΙΔΑ : « Κάποτε ο Βασιλιάς της Αθήνας Δημοφώντας, γιος του Θησέα και της Φαίδρας, ταξίδεψε στα παράλια της Θράκης. Εκεί γνώρισε την πανέμορφη Βασιλοπούλα Φυλλίδα την οποία και ερωτεύτηκε από την πρώτη ματιά. Το ίδιο και εκείνη. Όμως ο Δημοφώντας βιαζόταν να επιστρέψει στην Αθήνα, αλλά φεύγοντας της υποσχέθηκε ότι γρήγορα θα επιστρέψει να την πάρει μαζί του για να παντρευτούν. Ο καιρός περνούσε, αλλά ο Δημοφώντας δεν επέστρεφε και η Φυλλίδα πίστεψε ότι δεν την αγαπούσε, και την απαρνήθηκε. Η όμορφη Βασιλοπούλα περιμένοντας μελαγχόλησε από τον καημό της και στο τέλος πέθανε. Οι θεοί λυπήθηκαν πολύ για το άσχημο τέλος που είχε η όμορφη κόρη, και την μεταμόρφωσαν σε ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ, ένα δέντρο με εντυπωσιακά λουλούδια, αλλά χωρίς καθόλου φύλλα. Πέρασαν τα χρόνια και ο Δημοφώντας επέστρεψε στην Θράκη για να πάρει μαζί του την Φυλλίδα, και τότε έμαθε για το θλιβερό της θάνατο. Έτρεξε κοντά της, την αγκάλιασε και την φίλησε στον κορμό και τότε…γέμισε με καταπράσινα φύλλα! Μέχρι τότε η όμορφη Βασιλοπούλα περίμενε την επιστροφή του αγαπημένου της, και τώρα είχε καταλάβει ότι δεν την ξέχασε ποτέ και πάντα την αγαπούσε! »

Είναι πονεμένος ο μύθος για την Φυλλίδα, που συχνά λέγεται και γράφεται με διαφορετικό τέλος, που όμως είναι πάντα δυσάρεστο.

Στη Ζωγραφική είναι πολλοί οι Ζωγράφοι που φιλοτέχνησαν υπέροχους πίνακες, βάζοντας την έμπνευσή τους στην εικόνα της «δικής» τους αμυγδαλιάς. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει η «Ανθισμένη αμυγδαλιά» του Βαν Γκογκ σε φόντο γαλάζιο, και την ανθισμένη αμυγδαλιά με γκρίζα κλαδιά γεμάτα λευκά άνθη. Όμως, θαυμάσιος είναι και ο πίνακας του Γ.Ιακωβίδη, στον οποίο βλέπουμε ανθισμένα κλαδιά της αμυγδαλιάς τοποθετημένα σε χαμηλό γκρίζο ανθοδοχείο, επάνω σε σκούρο φόντο.

Τέλος, ας πάρουμε λίγο φως και χαρά από την «ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ» του ποιητή μας Γεωργ. Δροσίνη, που έγραψε αυτό το γνωστό ποίημά του, για την ξαδέλφη του Δροσίνα Δροσίνη. Όπως διαβάζουμε, η μούσα που έδωσε την έμπνευση στον νεαρό ποιητή, έτυχε να κάθεται κάτω από μια ολάνθιστη αμυγδαλιά, και τα λευκά ανθάκια της, σε κάθε απαλό φύσημα του αέρα, να πέφτουν από το δέντρο και να τη στολίζουν. Αυτή την εικόνα είδε ο Γεώργ. Δροσίνης, και έγραψε:

 

Ανθισμένη αμυγδαλιά

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά /

με τα χεράκια της /

κι εγέμισε από άνθη η πλάτη, /

η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.

Αχ! Σαν την είδα χιονισμένη την τρελή / γλυκά την φίλησα /

της τίναξα όλα τ΄ άνθη από την κεφαλή/ κι έτσι της μίλησα:

– Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά /

τι τόσο βιάζεσαι; /

Μονάχη της θε νάρθει βαρυχειμωνιά / δεν το στοχάζεσαι; /

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά /

τα παιχνιδάκια σου. /

Σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά/

και τα γυαλάκια σου.

 

Η επόμενη ημέρα ξημέρωσε εντελώς αλλιώτικη. Ο χθεσινός παγωμένος αγέρας, κουρασμένος ίσως, από το πολύωρο στροβίλισμά του, τώρα είχε λουφάξει, ποιος ξέρει που, και η ατμόσφαιρα – ανασαίνοντας ακόμα βαριά – πάσχιζε να ξαναβρεί την ισορροπία της.

Γύρισα τη ματιά μου στην αμυγδαλιά και την άφησα εκεί, για να τη δω καλύτερα. Τώρα δεν είχε μόνο λίγα λευκά ανθάκια κολλημένα επάνω στα γυμνά μαύρα κλαδιά της.

Τώρα ήταν όλη, ένα δέντρο ντυμένο με το λουλουδένιο νυφικό του φόρεμα! Ήταν μια φωτόχαρη εικόνα, με θάμπος ανερμήνευτης ομορφιάς! Ήταν η ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ, το «Δέντρο της Ελπίδας», όπως πίστευαν οι πρόγονοί μας!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

spot_img
spot_img
spot_img

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ