Γράφει η Πέγκη Φαράντου: Διδάκτωρ Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών – Συγγραφέας – Ζωγράφος.
www.pegifarandos.gr
Σε όλο τον κόσμο, άνθρωποι, ζώα και φυτά, αντιμετωπίζουν την παγκόσμια κλιματική αλλαγή. Το κλίμα αλλάζει, μεταβάλλεται. Έντονες βροχοπτώσεις, απότομες θερμοκρασιακές αλλαγές, πλημμύρες, χιονοπτώσεις, ξηρασία. Οι απότομες και έντονες καιρικές αλλαγές, σε συνδυασμό με τη μεγάλη καταστροφή του περιβάλλοντος από τον ίδιο τον άνθρωπο, έχουν ως αποτέλεσμα ένα ολόκληρο οικοσύστημα να αλλάζει.
Ο άνθρωπος χτίζει, όλο και μεγαλύτερα σπίτια, βίλες, εξοχικά, κτίρια, ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, πολιτείες ολόκληρες, καταπατώντας το περιβάλλον, τις δασικές εκτάσεις, τις ακτές, τις λίμνες και τις θάλασσες. Οικοδομεί και αφανίζει δέντρα και φυτά και μαζί με αυτά έντομα, πουλιά και ζώα που ζουν εκεί.
Ο άνθρωπος καταπατά το περιβάλλον για να χτίσει τείχη. Χτίζει τείχη μέσα στα οποία περιφρουρεί την περιουσία και την ευδαιμονία του. Μέσα στα τείχη των σπιτιών του κυριαρχούν υπερσύγχρονα τεχνολογικά συστήματα. Με το πάτημα ενός κουμπιού ανοίγουν τα παράθυρα, η τηλεόραση, καταγράφονται οι κινήσεις των επισκεπτών, ανοίγει η εξώπορτα και θωρακίζεται το σπίτι με αντικλεπτικά συστήματα. Ένα ασύρματο δίκτυο συνδέει τα μέλη της οικογένειας με ό,τι αυτή επιθυμεί.
Αφού ο άνθρωπος καταπάτησε το περιβάλλον, οικοδόμησε σε ποτάμια, έκαψε δάση, αποξήρανε λίμνες, μόλυνε τις θάλασσες, διατάραξε τη χλωρίδα και την πανίδα με άπειρα χημικά σκευάσματα, παρακολουθεί σήμερα από την τηλεόραση τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής…
Ο καιρός αλλάζει, μέσα στο πλαίσιο της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής. Μαζί με τον καιρό που αλλάζει, αλλάζουν και οι εποχές. Οι εποχές χάνονται μαζί με τις όμορφες αναμνήσεις τους.
==================
Είχε έρθει η άνοιξη. Ο καιρός ήταν άστατος, τον ήλιο διαδεχόταν η βροχή και τη βροχή ο δυνατός αέρας. Στους δρόμους οι άνθρωποι περπατούσαν άλλοι με μάλλινα πανωφόρια, άλλοι με καλοκαιρινά ρούχα και άλλοι κρατώντας ομπρέλες. Παρά τον άστατο καιρό, κάποια πράγματα παρέμεναν σταθερά και ακολουθούσαν τον δικό τους ρυθμό…
Στον περίβολο μιας Εκκλησιάς είχαν ανθίσει οι πασχαλιές. Μικρά μπουκέτα από μοβ λουλουδάκια είχαν ντύσει τα άλλοτε γυμνά λεπτά κλαριά των δέντρων. Τα μοβ λουλουδάκια άνθιζαν, κάθε χρόνο, λίγο πριν το Πάσχα και άφηναν την ευωδιά τους στο διάβα των περαστικών. Τα όμορφα αυτά φυτά θαρρείς και αγνοούσαν τις έντονες καιρικές διακυμάνσεις και άνθιζαν στον δικό τους σταθερό χρόνο. Σε έναν άλλο χρόνο που δημιουργεί με μια αθόρυβη μαεστρία.
Την ίδια εποχή, μια φωλιά ήταν έτοιμη. Όλο τον χειμώνα, στην εξωτερική οροφή μιας άλλης Εκκλησιάς, υπήρχαν κάποια ίχνη από λάσπη. Τα ίχνη αυτά μαρτυρούσαν ότι υπήρχε εκεί μια φωλιά χελιδονιών. Ο παπάς της ενορίας, συνειδητά δεν καθάριζε τα ίχνη αυτά από ξεραμένη λάσπη. Κάθε φορά, που η νεωκόρος καθάριζε την πρόσοψη της Εκκλησίας, έβγαινε έξω να ελέγξει αν είχε πειράξει τη φωλιά. Λίγο πριν έρθει η άνοιξη,τα ίχνη αυτά ήταν η αρχή για το χτίσιμο μιας νέας φωλιάς. Είχαν έρθει τα χελιδόνια. Ακούραστοι μάστορες. Κάθε μέρα πρόσθεταν στην οροφή και από έναν μικρό κόκκο λάσπη. Μετά από μέρες και με μεγάλη μαεστρία, τα χελιδόνια είχαν κατασκευάσει μια νέα φωλιά. Μια φωλιά από λάσπη στρωμένη με πούπουλα για τα μικρά χελιδονάκια. Τα μικρά αυτά πουλιά, με το χαρακτηριστικό μαύρο χρώμα, κατασκεύαζαν κάθε χρόνο στο ίδιο μέρος αυτή τη φωλιά. Μια φωλιά κατασκευασμένη με προσοχή και αρχιτεκτονική τελειότητα. Τα χελιδόνια κατασκεύαζαν ένα αρχιτεκτονικό έργο τέλειας στατικότητας και αντοχής για να στεγάσει τη νέα οικογένεια, αποτελούμενη από τους γονείς και τους μικρούς νεοσσούς. Τα χελιδόνια, κάθε χρόνο, πετούσαν σε μια απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων για να φτάσουν στο ίδιο σημείο. Ένα ταξίδι που ξεκινούσε από την Αφρική και είχε προορισμό την Ελλάδα. Στο ταξίδι αυτό περνούσαν από θάλασσες, βουνά και αντιμετώπιζαν πολλούς κινδύνους και αντιξοότητες. Ένα ταξίδι χωρίς αποσκευές, χωρίς περιουσιακά στοιχεία, ένα ταξίδι χωρίς φόβο.
Είχε έρθει η Άνοιξη. Στο περίβολο μιας Εκκλησιάς είχαν ανθίσει οι πασχαλιές, σε μια μικρή γωνιά μέσα από μια μάζα από ξεραμένη λάσπη έβγαζαν το κεφάλι τους πέντε μικρά χελιδονάκια. Τα χελιδονάκια έβγαζαν δυνατούς ήχους δυσανάλογους με το μέγεθός τους. Ο ιερέας της Εκκλησίας καθόταν από μακριά και τα κοιτούσε με χαρά. «Ήρθαν και φέτος οι μικροί μου ψάλτες, να δοξολογήσουν και αυτοί την Παναγιά στους Χαιρετισμούς», είπε και έκανε τον σταυρό του «Δόξα σοι ο Θεός».
