Μόνος επί σκηνής του Θεάτρου 2510, ο Βαγγέλης Παπαχρήστος αναμετράται κάθε βράδυ Τετάρτης με την έντονη προσωπικότητα και καλλιτεχνική φύση του Νικόλα Άσιμου, επικοινωνώντας την στο κοινό με εξαιρετική επιτυχία. Μιλώντας στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ μας εξηγεί το πώς και το γιατί…
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΡΑΓΚΟΥΛΑΚΗ
«Η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν», είχε πει κάποτε ο σπουδαίος Γάλλος γλύπτης και ζωγράφος, Edgar Degas.
Και δεν σας κρύβω πως ουκ ολίγες φορές, τα λόγια αυτά, «ταξίδεψαν» τη σκέψη μου, βλέποντας τον Βαγγέλη Παπαχρήστο να ερμηνεύει τον ρόλο του επί σκηνής, ενσαρκώνοντας τον Νικόλα Άσιμο και τη ζωή του, στην παράσταση «Νικόλας Άσιμος: Εγώ με τις ιδέες μου…».
Ο Βαγγέλης Παπαχρήστος είναι ένας νεαρός, ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος καλλιτέχνης, με μια παρουσία επί σκηνής που εντυπωσιάζει. Ένας καλλιτέχνης που από τα πρώτα δευτερόλεπτα, παρακολουθώντας τον, νιώθεις πως ενσαρκώνει τον ρόλο του με έναν αυθορμητισμό, μια ευαισθησία και συγχρόνως έναν επαγγελματισμό, που συγκινεί. Αν και είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει σε θεατρικό σανίδι, ο ρόλος του, νιώθω πως «κουμπώνει» πάνω του, προσφέροντας στους λάτρεις του θεάτρου ένα αρτιότατο αποτέλεσμα μοναδικού κάλλους και καλλιτεχνικής αισθητικής.
Η παράσταση θαρρώ πως δικαιολογημένα κερδίζει το θερμό χειροκρότημα και μια θέση στην καρδιά του κοινού.
Απλός, ανθρώπινος, ευαίσθητος και ειλικρινής, με συγκίνησε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, μιλώντας μου για την καλλιτεχνική αυτή εμπειρία του και συμμετοχή, για την ενασχόλησή του με τη μουσική, μια τέχνη που όπως μου αποκάλυψε αγαπάει πολύ, για τα συναισθήματά του επί σκηνής αλλά και για το τι τον πληγώνει περισσότερο σε αυτή την εποχή, που πρωταγωνιστούμε όλοι μας.
Η κουβέντα μας ξεκινάει και εγώ, κάνοντας τις ερωτήσεις μου, κρατώ πάντα μέσα μου εκείνη την εικόνα που μου χάρισε απλόχερα παρακολουθώντας τον στην παράσταση εκείνη την Τετάρτη… Και δεν είναι άλλη από το μεράκι του, με το οποίο κρατούσε την κιθάρα και τραγουδούσε τα τραγούδια του δικού μας Νικόλα. Του Νικόλα Άσιμου, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ενσάρκωσε τον ρόλο του, με «όπλα» του τη βαθιά του ευαισθησία και απλότητα.
Στοιχεία προσωπικότητας που χαρακτηρίζουν τους γνήσιους και αληθινούς καλλιτέχνες.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΡΑΓΚΟΥΛΑΚΗ
Μιλήστε μας για εσάς. Συστηθείτε και στο δικό μας αναγνωστικό κοινό
Mε λένε Βαγγέλη. Βαγγέλη Παπαχρήστο. Ζω στην Αθήνα τα τελευταία 2,5 χρόνια. Τα προηγούμενα χρόνια ζούσα στη Θεσσαλονίκη. Κυρίως ασχολούμαι με τη μουσική. Μια τέχνη που αγαπάω πολύ. Και ασχολούμαι με διάφορους τρόπους μαζί της. Είτε κάνοντας live, είτε βάζοντας μουσική σε κάποια μαγαζιά, είτε γράφοντας εγώ ο ίδιος μουσική.
Ερχόμενος στην Αθήνα άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή μου, βιώνοντας και ζώντας ως άνθρωπος νέες εμπειρίες. Μια από αυτές λοιπόν ήταν και η επαφή μου με το θέατρο καθώς δεν είχα ξαναασχοληθεί στο παρελθόν με την τέχνη της υποκριτικής. Έως τη στιγμή που μου έγινε η πρόταση από τον σκηνοθέτη Ανδρέα Ζαφείρη να συμμετέχω στην παράσταση «Νικόλας Άσιμος: Εγώ Με Τις Ιδέες Μου» και χωρίς δεύτερη σκέψη, απάντησα θετικά. Ξεκινώντας έτσι το δικό μου ταξίδι στη θεατρική σκηνή.
Επί σκηνής, μόνος, ενσαρκώνετε τον βίο του σπουδαίου Νικόλα Άσιμου. Περιγράψτε μου αυτή την εμπειρία σας.
Οφείλω να σας πω ότι η πρώτη μου επαφή, καλλιτεχνικά, θεατρικά ήταν οικεία σε εμένα, καθώς μελετούσα τον Άσιμο μουσικά από τα χρόνια της εφηβείας μου. Αρκετά νωρίς. Τα πρώτα ακούσματά μου, θυμάμαι τα απέκτησα λίγο πριν τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, καθώς μελετούσα τα τραγούδια του.
Λίγο αργότερα έμαθα πως ένας οικογενειακός μας φίλος έπαιζε μουσική μαζί με τον Άσιμο στη Θεσσαλονίκη το 1977, 1978, όταν ο Νικόλας βρισκόταν για τις σπουδές του εκεί. Οπότε ζητούσα από τον φίλο μας να μοιραστεί μαζί μου εμπειρίες. Πώς ήταν ο Άσιμος εξωτερικά, τον τρόπο που μιλούσε… Αναζητούσα να μάθω πράγματα για εκείνον. Μου άρεσε να ακούω ιστορίες, από τη ζωή του, την καθημερινότητά του. Όταν ήρθα λοιπόν σε επαφή καλλιτεχνικά με τον Νικόλα, ένιωθα σαν να τον γνωρίζω ήδη. Ήταν ένα πρόσωπο, όπως σας είπα, οικείο σε εμένα.
Αλήθεια, εσείς πως νιώθετε ενσαρκώνοντας τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη;
Πριν ξεκινήσω να σας περιγράφω την εμπειρία μου αυτή, θα ήθελα να σας πω ότι αρχικά ένιωσα την ανάγκη να βιώσω αυτή τη συνθήκη. Καθαρά εμπειρικά. Ως πρόκληση. Ως μια, -συγκεκριμένα-, καλλιτεχνική πρόκληση. Έπειτα, σιγά, σιγά και όσο περνούσε ο καιρός, το άγχος πρωταγωνιστούσε στη ζωή μου. Για το πώς η εικόνα μου αντικατοπτρίζεται στο κοινό. Για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να στέκομαι εγώ επί σκηνής. Για το πώς ενσαρκώνω αυτόν τον ρόλο, την ώρα της παράστασης.
Αλλά για να σας είμαι ειλικρινής, νιώθω ότι δεν έχει καμία σημασία εν τέλει τι είναι για εμένα ο Άσιμος. Σημασία έχει τι νιώθει ο κόσμος. Το κοινό που βρίσκεται απέναντί μου και με παρακολουθεί. Γιατί σίγουρα για το κοινό ο Άσιμος είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Και συγκινείται, βλέποντας να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του το σενάριο και η ιστορία της ζωής του. Και αυτή τη στιγμή, αυτό το συναίσθημα και την εικόνα κρατάω εγώ στη ψυχή και στο μυαλό μου.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης με τρόπο που καθηλώνει, αναφωνείτε την έκφραση από τον λόγο του Νικόλα: «Μην σκοτώνετε τους διαφορετικούς». Αλήθεια κύριε Παπαχρήστο, ποιους θεωρείτε διαφορετικούς μέσα σε μια κοινωνία;
Διαφορετικός… Κάποιος που ενοχλείται από τον τρόπο, τον ρυθμό, με τον οποίο κινείται η κοινωνία στην καθημερινότητά της, όταν την ίδια στιγμή η πλειοψηφία δεν δίνει κάποια ιδιαίτερη σημασία, λέγοντας και τονίζοντας διακαώς: «Αυτή είναι η κοινωνία. Έτσι είμαστε». Και τελικά τελειώνει το θέμα εκεί.
Εν αντιθέσει, ένας «διαφορετικός» άνθρωπος θα ασχοληθεί σε βάθος με την καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Και θα προσπαθήσει να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Ένας διαφορετικός άνθρωπος επηρεάζεται ακόμα και από τα μικρά πράγματα που μπορεί να συμβαίνουν καθημερινά στην κοινωνία, στον κόσμο, στον συνάνθρωπό του, όταν την ίδια στιγμή, άλλοι γυρίζουν την πλάτη.
Γιατί προσωπικότητες όπως ο Άσιμος, παραμένουν, κατά τη γνώμη σας, διαχρονικές;
Ο Άσιμος έγραψε ωραία τραγούδια, είπε όμορφα πράγματα, έθιξε καταστάσεις. Από την άλλη, διαχρονικούς τους κάνει το γεγονός ότι πλέον έχουν αφεθεί, αν μου επιτρέπετε την περιγραφή, στην αλληγορία. Η ύπαρξή τους, οι φράσεις τους, τα λόγια τους, σαφώς και τους επιτρέπουν μια διάρκεια μέσα στο χρόνο. Ακόμα, θαρρώ πως έθιξαν και ασχολήθηκαν με θέματα που και οι υπόλοιποι έβλεπαν, αλλά τα προσπερνούσαν, με πρόσχημα τους ρυθμούς της καθημερινότητας.
Σε τελική ανάλυση δεν έβλεπαν κάτι που οι άλλοι δεν αντίκρυζαν. Απλά εκείνοι έδωσαν το βάρος, δικαίως και σωστά, που άρμοζε σε συγκεκριμένες καταστάσεις και περιστάσεις. Όταν την ίδια στιγμή οι υπόλοιποι γύριζαν την πλάτη είτε γιατί τους βόλευε, είτε γιατί απαξίωναν καταστάσεις, είτε γιατί απλά περνούσαν καλά…
Αντιμετώπισαν δηλαδή την καθημερινότητα και τα προβλήματά της με μια ιδιαίτερη ευαισθησία;
Σαφώς. Άλλωστε η ευαισθησία τους φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο εκφράστηκαν μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Στο συνολικό τους έργο.
Μια αντισυμβατική προσωπικότητα, πιστεύετε ότι βρίσκει γαλήνη; Μπορεί να επιβιώσει και να ενσωματωθεί μέσα στην κοινωνία; Ή τελικά «χάνεται» και απομονώνεται;
Δυστυχώς «χάνεται». Σίγουρα «χάνεται». Και αυτό συμβαίνει γιατί θίγει συνεχώς πράγματα που ο υπόλοιπος κοινωνικός ιστός τα έχει ξεπεράσει ή τα έχει βάλει στην άκρη. Με αποτέλεσμα να κλείνεται στον εαυτό του και να απομονώνεται. Ναι, το λέω με σιγουριά, «χάνεται».
Γιατί πιστεύετε πως κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν μια αντισυμβατική ζωή;
Γιατί γνωρίζουν τα όριά τους. Ξέρουν ότι είναι δυνατοί. Ότι αντέχουν. Δεν χρειάζονται επιβεβαίωση και επιβράβευση. Μοιάζει σαν να ξεχρεώνουν ένα ψυχικό χρέος δικό τους, προσωπικό.
Κάποτε ο σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο είχε πει: «Το να σκέφτεσαι αντίθετα από την εποχή σου είναι ηρωισμός. Αλλά το να το λες είναι τρέλα». Είναι τρέλα τελικά;
Όχι δεν είναι τρέλα. Θα το χαρακτήριζα δύναμη, πυγμή οι άνθρωποι να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους. Είναι χρέος μας να λέμε την άποψή μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να εκφράζουμε ό,τι ακριβώς σκεφτόμαστε. Να δείχνουμε στον περίγυρο ποιοι είμαστε. Μπορεί η γνώμη μας να επηρεάσει θετικά τον συνάνθρωπό μας. Άλλωστε η γνώμη είναι παράγωγο της σκέψης. Παράγωγο βιωμάτων. Πρέπει να μιλάμε. Είμαστε όλοι μια αλυσίδα.
Και πάνω απ’ όλα να είμαστε ενεργά μέλη της κοινωνίας. Να πηγαίνουμε στην κάλπη. Να ψηφίζουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Αν δεν το κάνουμε, είναι σαν να μην υπάρχουμε. Πρέπει καθημερινά, με κάθε τρόπο να εκφράζουμε τον δικό μας αντίλογο. Να επηρεάζουμε καταστάσεις. Είμαστε υποχρεωμένοι να λέμε τη γνώμη μας και ας είναι και λανθασμένη.
Tι σας «άγγιξε» περισσότερο στην προσωπικότητα του Άσιμου κατά τη διάρκεια της μελέτης του ρόλου σας;
Με άγγιξε ο συναισθηματικός του κόσμος. Η καλοσύνη του. Ειδικά στην τελευταία περίοδο της ζωής του, που έμεινε και μόνος του. Καθώς, όταν του μιλούσαν άσχημα, κατέληγε να κλαίει. Από την άλλη, όταν του έδειχναν ενδιαφέρον, ένιωθε συγκίνηση. Χαρά. Ήταν εύθραυστος.
Τελικά καλλιτέχνης γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Σίγουρα προκύπτεις… Κατά ένα περίεργο τρόπο, νιώθω πως οι καταστάσεις σε κυνηγούν. Σε σπρώχνουν προς αυτή τη κατεύθυνση. Επίσης κατά ένα μεγάλο ποσοστό, χτίζεις την πορεία σου σιγά- σιγά, όσο αφορά το επαγγελματικό κομμάτι. Και ναι, καλλιτέχνης γεννιέσαι. Όλα κινούνται με ποσοστά. Γεννιέσαι, καταλήγεις, σε καθοδηγούν οι καταστάσεις.
Σαν να συνωμοτεί το σύμπαν;
Ακριβώς!
Κλείνοντας, σας πληγώνει κάτι στην εποχή που βιώνουμε. Αν ναι, τι είναι αυτό;
Η έλλειψη μέτρου και σεβασμού με πληγώνει. Σαν να μην υπολογίζει κανείς, κανέναν. Σαν να μην θέλει κανείς να υποχωρήσει. Να κάνει ένα βήμα πίσω. Σαν να μην ξέρει κανείς πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει να μιλήσει. Ο καθένας εκφράζεται πλέον όπως θέλει και σε όποιο βαθμό επιθυμεί. Τέτοιες συμπεριφορές βλέπουμε καθημερινά, για παράδειγμα, στον τρόπο με τον οποίο οδηγούμε. Στον τρόπο με τον οποίο μιλάμε ο ένας στον άλλον. Και δεν πιστεύω πως αυτές οι συμπεριφορές πρωταγωνιστούσαν πριν από 10, 20, 30 χρόνια. Και είναι χρέος μας να αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις. Και να βρίσκουμε λύσεις.
ΙNFO
Θέατρο 2510 (Θεμιστοκλέους 52, Εξάρχεια)
Κάθε Τετάρτη στις 21:00
Συντελεστές
Κείμενο/Σκηνοθεσία: Ανδρέας Ζαφείρης
B. Σκηνοθέτη: Σύλια Πούλιου
Υπ. Επικοινωνίας: Ελευθερία Σακαρέλη
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Λουκόπουλος
Trailer: Mamalena Mpoi
Διάρκεια: 80 λεπτά
