Γράφει ο Φοίβος Ιωσήφ.
Προσπάθησα να βρεθώ στη θέση του βάτραχου. Ανατρίχιασα. Ο βόας τεράστιος, μακρύς και χοντρός. Ο βάτραχος μεγάλος, σαν κανονική χελώνα. Το φίδι είχε ανοίξει το στόμα και κατέβαζε σιγά-σιγά τον άτυχο βάτραχο προς τον οισοφάγο του. Ο άτυχος βάτραχος κόαζε λυπητερά και απεγνωσμένα, κανένας δεν τον βοηθούσε να αποφύγει το στενό λαιμό του φιδιού που σιγά αλλά σταθερά τον κατάπινε και τον εξαφάνιζε. Σε κάποια στιγμή, τα δόντια του τεράστιου φιδιού άγγιξαν το ένα μάτι του βατράχου. Ο κοασμός έγινε πνιχτός βρυχηθμός και το μικρό ζώο συνέχιζε την κάθοδό του προς το στομάχι του δήμιου γίγαντα. Αν κατάλαβα καλά, εκλιπαρούσε για βοήθεια, για μια κάποια τυχαία σωτηρία.
Η κινηματογραφική μηχανή του ανθρώπου περίμενε να ολοκληρώσει τη σκηνή και το όλο εγχείρημα και δεν ενόχλησε καθόλου τον τεράστιο βόα. Σε λίγο το βατραχόπουλο χάθηκε μέσα στο λαιμό του βόα και εκεί σταμάτησαν να ακούγονται οι φωνές απελπισίας του ζώου. Σε λίγο θα άρχιζε, κατά τα φαινόμενα η πέψη του μεγάλου φιδιού και σε περίπου δεκαπέντε ώρες θα γινόταν η εκκένωση της τροφής, αφού ο βάτραχος θα είχε μετατραπεί σε ένα όζον κόπρανο. Το μικρό ζωάκι έχασε τη ζωή του χωρίς την παραμικρή βοήθεια και ο δήμιος βόας δεν τιμωρήθηκε από καμία ανθρώπινη ή θεϊκή δύναμη. Απλά, η ζωή μετατράπηκε σε κοπριά των φυτών της ζούγκλας.
Όλα καλά κι αγαπημένα, δεν συγκινήθηκε από τον θάνατο του βάτραχου, κανένας Χριστός, Παναγία ή Άγιος νησιού ή ηπειρωτικής χώρας, δεν συγκινήθηκε και δεν συνέτρεξε στη διάσωση. Η πείνα του βόα ικανοποιήθηκε απόλυτα και ετοιμάσθηκε για ένα άλλο παιδί του βάτραχου για την επόμενη μέρα.
Τουταυτόν συμβαίνει με τις αντιλόπες που διώκονται καθημερινά από τις τίγρεις και τους ιαγουάρους. Ο γρήγορος, πονηρός και δυνατότερος εξασφαλίζει την τροφή του σκοτώνοντας τον αδύνατο. Τι να κάνει και η λεοπάρδαλη, κι αυτηνής στομάχι και γεύση της έδωσε ο καλός Θεός. Τα πάντα εν σοφή διανοία εποίησεν ο Κύριος μεθ’ όλων των εορταζόντων Αγίων που παραμένουν ανέκφραστοι και αυστηροί στις πολύχρωμες εικόνες τους εντός των ναών και παρεκκλησίων. Ακίνητοι, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα. Μόνον παρακλήσεις και τάματα δέχονται μιας σταθερής αξίας, ενός συγκριμένου κιτρίνου μετάλλου.
Τα ζώα να τα βρούν μεταξύ τους, εμάς μας διακρίνει η δημοκρατικότητα του χαρακτήρα μας και δεν θα εμποδίσουμε κανέναν βάτραχο να ικανοποιήσει το αίσθημα της πείνας κανενός φιδιού. Φίλοι είναι, ας τα βρουν μεταξύ τους.
Η ανωτέρα φυλή των ανθρώπων στέκεται εδώ και αιώνες μακριά από έριδες και δυνάμεις ζώων. Αρκείται στις δυνάμεις του Πανάγαθου θεού, το οποίον εμπιστεύεται και παραστέκεται σε άμυνα πάντα κατά του κάκιστου διαβόλου. Το ανθρώπινο γένος δεν θα σταθεί εμπόδιο στις τόσες σοφές σκέψεις των Θεών, των ουρανών και του αφοδευτικού συστήματος των ζώων.
