Γράφει η Σοφία Παπανικολάου
Κάθε φορά που “φεύγει” από αυτή τη ζωή ένας γνήσιος, σπουδαίος συναγωνιστής που τίμησε με την έμπρακτη Αντίστασή του την Ελλάδα και την Κύπρο μας, όποιος τον γνώριζε προσωπικά ή μέσα από τους αγώνες του, γράφει κάποιο κείμενο για να τιμήσει τη μνήμη του.
Είναι σεβαστό και δίκαιο να αναφέρεται εκτενώς κανείς στη μνήμη κάποιου συναγωνιστή, μόνο όταν ακολουθεί εμπράκτως τον αγωνιστικό τρόπο ζωής του και μιμείται το λαμπρό παράδειγμα Αντίστασης που εκείνος άφησε πίσω του ή τουλάχιστον προσπαθεί να το ακολουθήσει, δίνοντας έτσι και το σωστό παράδειγμα στους νεότερους.
Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς, πολλοί φιλοδιζωνικοί με “βιτρίνα” πατριώτη, γράφουν… με “πόνο” ψυχής, “βαθιά συγκίνηση” και βαρύγδουπα λόγια για συναγωνιστές μας που αφού “έφυγαν” από αυτή τη ζωή, όχι μόνο δεν μιμήθηκαν τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά τους, αλλά με μια… απίστευτη αλαζονεία και υποκρισία, έκαναν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που εκείνοι πρέσβευαν μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής τους…
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι αείμνηστοι αγωνιστές δεν βρίσκονται πια σε αυτή τη ζωή και η αναγκαστική σιωπή τους γίνεται δυστυχώς αντικείμενο εκμετάλλευσης από πάσης φύσεως διζωνικούς που θέλουν να… ξεπλύνουν φιλοδιζωνικές αμαρτίες του παρελθόντος, γράφοντας… τιμητικά κείμενα για εκείνους!
Φτάνει πια με αυτή την απύθμενη υποκρισία: σας βλέπουν από εκεί ψηλά που είναι τώρα και ξέρουν! δεν τιμάται η μνήμη των σπουδαίων συναγωνιστών με πληθώρα, τυπικών, θεωρητικών κειμένων και βαρύγδουπων εκφράσεων, που εκείνοι συνειδητά απέφευγαν από σεμνότητα, χωρίς να αποτελούν φάρο της ζωή σας, μόνο τα τρία γράμματα της γνήσιας Αντίστασης που τους ακολουθούσε πιστά σε όλη τους τη ζωή: το ΟΧΙ! Αυτό ζήτησαν τότε από εσάς και αυτό θα ζητά παντοτινά η μνήμη τους: να αγωνίζεστε έντιμα, ακάθεκτα και αθόρυβα, όπως έκαναν τότε κι εκείνοι, χωρίς καμία υποχώρηση, ταλάντευση και εύκολη παράδοση -με πολλές προπαγανδιστικές “δικαιολογίες”- του αντιδιζωνικού αγώνα μας…
Και ο νοών, νοείτω!
