«Η σημαία των Αθηνών» του Ανδρέα Κεντζού σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, θεωρείται μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις των θεατρικών σκηνών της Αθήνας και δικαιολογημένα. Ένα σύγχρονο έργο που από την πρώτη στιγμή κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατρόφιλου κοινού, καθώς πραγματεύεται σύγχρονα ζητήματα.
Μια σημαία – πρωταγωνιστής, σύμβολο μιας σπουδαίας πράξης αντίστασης του παρελθόντος, τα μέλη μιας οικογένειας που δεν επικοινωνούν πλέον μεταξύ τους, το καλά κρυμμένο μυστικό της κόρης που αποκαλύπτεται αλλάζοντας τις ζωές όλων, αλλά και η ιστορία του ήρωα παππού, είναι τα θέματα που με μεγάλη σκηνοθετική μαεστρία φέρει επί σκηνής του «Από Μηχανής» θεάτρου ο Δημήτρης Μυλωνάς καθοδηγώντας με εξαιρετικό τρόπο τον θίασο, με το κοινό να χειροκροτεί ασταμάτητα.
Με αφορμή την παράσταση, ο σκηνοθέτης μιλάει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ για το έργο, απαντώντας σε όλες μας τις ερωτήσεις, με λόγο δυναμικό και συγχρόνως ευαίσθητο.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΡΑΓΚΟΥΛΑΚΗ
Μιλήστε μας για το έργο που σκηνοθετείτε…
«Η σημαία των Αθηνών» του Ανδρέα Κεντζού είναι ένα σύγχρονο έργο το οποίο ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο.
Μια σύγχρονη οικογένεια: ο πατέρας Αλέξης, πρώην αστυνομικός, η μητέρα Σοφία, διακοσμήτρια, η κόρη Ζωή, πολλά υποσχόμενη υπάλληλος σε μια ναυτιλιακή εταιρεία και ο παππούς Φαρμάκης, καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Στο σπίτι τους βρίσκεται κρυμμένη η ναζιστική σημαία, την οποία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο τότε νέος Φαρμάκης μαζί με τον Γλέζο και τον Σάντα υπέστειλαν από το βράχο της Ακρόπολης. Όλα θα αλλάξουν με την εμφάνιση της Κάτιας, ερωμένης της Ζωής, η οποία μαθαίνει για το πολύτιμο λάφυρο της οικογένειας και διεκδικεί «ανοιχτά» τη θέση της στη ζωή της αγαπημένης της.
Η σημαία στην παράσταση κρύβει μια ολόκληρη ιστορία. Συγχρόνως όμως γίνεται η αιτία ώστε να βγουν στο φως καλά κρυμμένα μυστικά μιας ολόκληρης οικογένειας και να πέσουν οι μάσκες. Τι αντικατοπτρίζει , τι αποκαλύπτει τελικά η παρουσία του συμβόλου αυτού στο έργο;
Η σημαία είναι το σύμβολο μιας ηρωικής πράξης του παρελθόντος. Κι ενώ αποτελεί τεκμήριο της Ιστορίας κι απόδειξη της γενναιότητας 3 νέων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανδρών που αποφάσισαν να υποστείλουν από την Ακρόπολη τη ναζιστική σημαία, σήμερα βρίσκεται στο σπίτι ενός εκ των 3 ανδρών και λειτουργεί περισσότερο ως μια βαριά κληρονομιά, την οποία οι νεότερες γενιές του σπιτιού προσπαθούν να διαχειριστούν. Όταν όμως στο σπίτι κάνει την εμφάνισή της η ερωμένη της κόρης και διεκδικήσει και η ίδια τη σημαία, οι όποιες ισορροπίες ανατρέπονται και οι μάσκες πέφτουν.
Η σκηνοθετική επιμέλειά σας συγκινεί. Ποια τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε στο κοινό μέσω της σκηνοθετικής οπτικής σας επάνω στο έργο;
Στο έργο παρακολουθούμε μια οικογένεια να προσπαθεί να διαχειριστεί τη βαριά κληρονομιά του ιστορικού παρελθόντος και την ίδια ώρα να συνδημιουργήσει ένα κοινό αφήγημα που θα τους επιτρέψει να προχωρήσουν όσο το δυνατόν πιο αρμονικά στο μέλλον. Αν κάτι θα ήθελα να περάσω μέσα από τη σκηνοθεσία μου είναι την αξία να χαράζουμε στη ζωή τις προσωπικές μας διαδρομές ελεύθερα και αυτόβουλα, χωρίς την προσπάθεια να ανταποκρινόμαστε σε προσδοκίες που δεν έχουμε ορίσει εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας.
Υπήρξε κάποιος χαρακτήρας που σας άγγιξε περισσότερο;
Όταν σκηνοθετώ, μου αρέσει να βλέπω τους χαρακτήρες ως μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα, από την οποία αν αφαιρέσεις κάποιον, το αποτέλεσμα δεν είναι αρμονικό. Ποτέ δεν ξεχωρίζω τους χαρακτήρες σε πρώτους και δεύτερους, σε περισσότερο ή λιγότερο συγκινητικούς, το κάθε πρόσωπο υπάρχει εκεί για να φωτίσει μια διάσταση κι όλα μαζί να συνθέσουν το σύμπαν που θέλω να αποτυπωθεί σκηνικά.
«Η σημαία των Αθηνών» κατατάσσεται στο είδος της μαύρης κωμωδίας. Μεγάλες αλήθειες μπορούν τελικά να ειπωθούν μέσα από την κωμωδία.
Αδιαμφισβήτητα! Με την κωμωδία μπορεί κανείς να θίξει ακόμα και τα πιο σοβαρά ζητήματα, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας που είναι ακόμα νωπά στο συλλογικό ασυνείδητο, ή για κοινωνικά θέματα που δεν έχουν βρει ακόμα λύση. Η κωμωδία έχει τη μαγική δύναμη να αποφορτίζει τα πράγματα κι έτσι η πρόσληψη των μηνυμάτων να γίνεται πιο αβίαστα.
Το χιούμορ, κατά τη γνώμη σας, μπορεί να αποτελέσει όπλο στη ζωή ενός ανθρώπου για να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις;
Το χιούμορ είναι κατά τη γνώμη μου ένδειξη ευφυίας, μια οπτική στα πράγματα που αυτομάτως αποσυμπιέζει ώστε τελικά να μπορεί κανείς να δει με απόσταση αυτό που του συμβαίνει, να «βγει» λίγο απ’ έξω και να λειτουργήσει με περισσότερη νηφαλιότητα. Το χιούμορ έρχεται να μας υπενθυμίσει το πόσο τρωτοί, ενίοτε και γελοίοι είμαστε όλοι κι όλες. Αν τελικά κάνουμε αυτήν την παραδοχή με γενναιότητα, αν δεν πάρουμε τόσο στα σοβαρά τον εαυτό μας, θα είναι και πιο εύκολο να αντιμετωπίσουμε τις αναποδιές και στο τέλος της ημέρας να χαρούμε περισσότερο τη ζωή.
Σας τρομάζει κάτι από την εποχή που βιώνουμε; Θέλετε να αλλάξει κάτι;
Αν κάτι με τρομάζει στην εποχή μας είναι η έλλειψη συλλογικού οράματος. Ο κόσμος είναι εξαιρετικά πιεσμένος οικονομικά και ψυχολογικά και δυστυχώς, καθώς νοιώθει δυσπιστία για το πολιτικό σύστημα, στρέφεται όλο και περισσότερο σε ακροδεξιές ιδεολογίες και πρακτικές, νοιώθοντας ότι ίσως εκεί βρει στήριξη και λύση στα προβλήματά του. Δυστυχώς οι κοινωνικές ανισότητες γίνονται όλο και μεγαλύτερες κι αυτή η εξέλιξη οδηγεί στα τραγικά αποτελέσματα. Μας έχει διδάξει η Ιστορία τί μπορεί να συμβεί, ας μην την επαναλάβουμε.
Το έργο αγγίζει ευαίσθητα θέματα όπως οι σχέσεις γονέων – παιδιών, η έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσά τους, αλλά και η απομάκρυνση -κυρίως ψυχικά – των παιδιών από τον οικογενειακό ιστό. Ποια κατά τη γνώμη σας είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη οικογένεια στη χώρα μας και τι κάνει ένα παιδί να μην εμπιστεύεται ακόμα και τους ίδιους τους γονείς του;
Δυστυχώς στην Ελλάδα όχι μόνο δεν ενθαρρύνονται οι νέοι και οι νέες να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια αλλά καλούνται διαρκώς να ξεπερνούν εμπόδια, με πρώτο φυσικά το οικονομικό. Και ζούμε το εξής παράδοξο: ενώ τα παιδιά απομακρύνονται ψυχικά όλο και περισσότερο από τον οικογενειακό ιστό, την ίδια ώρα αναγκάζονται ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία, στα 30 ή και στα 40 να παραμείνουν στην οικογενειακή εστία, καθώς δεν μπορούν οικονομικά να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Αυτή η αναγκαστική παρατεταμένη συμβίωση είναι που δημιουργεί τα προβλήματα, ειδικά όταν μέσα δεν έχει χτιστεί εξ αρχής ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας η επικοινωνία και η κατανόηση. Οι γονείς, και το λέω ως πατέρας δύο κοριτσιών, οφείλουν να στηρίζουν την πορεία των παιδιών, όμως με ανιδιοτέλεια. Να τους δίνουν από καρδιάς το χώρο να κάνουν τις δικές τους επιλογές και τα δικά τους ενδεχομένως λάθη, να τα αποδέχονται γι’ αυτό που τα ίδια επιθυμούν να είναι.
Στην παράσταση μεταξύ των άλλων πρωταγωνιστών, πρωταγωνιστεί και ένα ζευγάρι ομόφυλων γυναικών. Πρόσφατα υπερψηφίστηκε το νομοσχέδιο για το γάμο…
Επιτέλους ένα σοβαρότατο ζήτημα που αφορά πρωτίστως στα ανθρώπινα δικαιώματα κι έπρεπε να είχε λυθεί από καιρό χωρίς αστερίσκους κι αναβολές, υπερψηφίστηκε με το εν λόγω νομοσχέδιο. Είναι μια σημαντική εξέλιξη, μια «κολώνα» πάνω στην οποία μπορούμε να χτίσουμε μια πιο δίκαιη, συμπεριληπτική κοινωνία.
Πιστεύετε πως είμαστε έτοιμοι ως λαός, ως χώρα, να δεχτούμε πέραν της παραδοσιακής οικογένειας και νέες μορφές οικογένειας;
Ο παραδοσιακός τύπος οικογένειας κρατά γερά στην ελληνική πραγματικότητα και δεν το λέω απαραίτητα ως κάτι αρνητικό, καθώς αυτός ο ισχυρός δεσμός και η στήριξη των μεγαλύτερων γενεών προς τις νεότερες, πολλές φορές συμπληρώνει την ελλιπή λειτουργία της Πολιτείας. Εντούτοις ακόμα κι αν είναι ακόμα δύσκολο να γίνουν ευρέως αποδεκτά νέα οικογενειακά μοντέλα, η Πολιτεία οφείλει να λειτουργεί με βάση τις ανάγκες της εποχής, να βρίσκεται μπροστά ως ένας φάρος ο οποίος μέσω της παιδείας και της νομοθεσίας, ενημερώνει, εκπαιδεύει, καθοδηγεί, προστατεύει και τελικά προασπίζεται το δικαίωμα όλων στην ευτυχία!
Για ποιον ή για ποιους λόγους θα προτείνατε σε κάποιον να δει την παράσταση;
Γιατί είναι ένα έργο τού σήμερα, γραμμένο για το σήμερα, ένα έργο που αφορά. Με σύγχρονο λόγο και χαρακτήρες οικείους σε όλους κι όλες μας, κινείται έντεχνα ανάμεσα στο δράμα και τη μαύρη κωμωδία και το θέμα του μπορεί να ανοίξει έναν ενδιαφέροντα διάλογο με το κοινό που θα το παρακολουθήσει.
Κλείνοντας, τι είναι το ταλέντο για εσάς; Πότε έναν ηθοποιό τον θεωρείτε ταλαντούχο;
Ταλαντούχος είναι ο διαθέσιμος, ο ανοιχτός ηθοποιός, που δεν παροπλίζεται πίσω από την εγκεφαλικότητα αλλά διαρκώς καλλιεργεί τα εκφραστικά του μέσα, παρακολουθεί την επικαιρότητα, ενδιαφέρεται για την πολιτική, αναρωτιέται για τα πάντα αρχής γενομένης για τον ίδιο του τον εαυτό. Ταλαντούχος ηθοποιός είναι ο ανήσυχος άνθρωπος.
INFO
«Η σημαία των Αθηνών»
Μαύρη κωμωδία σε δύο πράξεις
Συγγραφέας: Ανδρέας Κεντζός
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνικά – κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης
Φωτισμοί: Δημήτρης Κουτάς
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κυρμιζάκη
Μουσική: Μαρίνα Χρονοπούλου
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Τrailer: Δάφνη Δρακούλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γκίκα
Παίζουν (αλφαβητικά): Γιάννης Κοτσαρίνης, Μαρία Μαυροματάκη, Νίκος Παντελίδης, Ορσαλία Πιπίδη, Μαίρη Τσαβαλιά
Πάνω Σκηνή «ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ» Θεάτρου
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, Αθήνα (Σταθμός μετρό: Μεταξουργείο)
Tηλέφωνο: 210 5232097
Από 30 Ιανουαρίου 2024 και κάθε Τρίτη στις 21:00 Τετάρτη στις 19:00
Πέμπτη 21:00
Εισιτήρια: 16 € (γενική είσοδος) και 13 € (μειωμένο)
Κρατήσεις: 210 5232097
Προπώληση: www.more.com
Προσφορά προπώλησης: 8 € από 16 € (από 9 Ιανουαρίου έως και 9 Φεβρουαρίου).
Διάρκεια:=100’ με διάλειμμα
Kατάλληλο άνω των 15 ετών.
