Γράφει ο Μιχάλης Κ. Δερμιτζάκης Δικηγόρος ε.τ.
Κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος ύστερα από απόφαση του Ο.Η.Ε., που άρχισε να εφαρμόζεται το 1974. Σύμφωνα με το άρθρο 24 τού Ελληνικού Συντάγματος, «η προστασία τού φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα του καθενός…». Παρά ταύτα, η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, η ανεξέλεγκτη ίδρυση πολλών βιομηχανιών και η υπέρμετρη αύξηση πετρελαιοκίνητων μηχανών και οχημάτων συμβάλλουν σε υπερβολικό βαθμό στη μόλυνση του περιβάλλοντος. Οι πυρκαγιές των δασών, οι πλημμύρες, η οικοδομική αναρχία που οργιάζει – ακόμη και μέσα στα δάση και τις θάλασσες χτίζονται βίλες και καταστήματα – και η ανθρώπινη απληστία επηρεάζουν το φυσικό μας περιβάλλον, καταστρέφουν την υγεία των ανθρώπων και ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό τις όποιες προστατευτικές προβλέψεις τού Συντάγματος.
Όσες προσπάθειες και αν καταβλήθηκαν και όση καλή διάθεση και αν επιδείχθηκε μέχρι σήμερα – στις Διεθνείς συνάξεις των ισχυρών της Γης – από το 1997 στο Κιότο τής Ιαπωνίας για την προστασία τού περιβάλλοντος και τη μείωση των εκπομπών δηλητηριωδών αερίων μέχρι τη συμφωνία τού Παρισιού για το κλίμα με στόχο τη σωτηρία τού πλανήτη απέβησαν άκαρπες· γιατί άλλες είναι οι βουλές και οι ανάγκες των λαών και άλλα επιβάλλουν τα συμφέροντα των ηγετών των πανίσχυρων λαών. Η λήψη μέτρων, όμως, για την προστασία τού Πλανήτη, των ανθρώπων, της πανίδας και χλωρίδας στην ξηρά και τις θάλασσες είναι μονόδρομος και αδήρητη ανάγκη. Κι ακόμη πιο επιτακτική είναι η ανάγκη προστασίας τής παγκόσμιας βιοποικιλότητας, που μας εξασφαλίζει καθαρό αέρα, γλυκό νερό, καλή ποιότητα εδαφών, όπως και η προστασία τής άγριας φύσης και των υπό εξαφάνιση ζώων σε ξηρά και θάλασσα, που δυστυχώς όλο και αυξάνεται.
Η Ελλάδα παράγει κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες τόνους πλαστικών απορριμμάτων μεγάλο μέρος των οποίων καταλήγει και ρυπαίνει τη Μεσόγειο και τις ελληνικές ακτές και παραλίες των πανέμορφων νησιών μας. Υπάρχουν, όμως, δυστυχώς πολλοί, που με ελαφρά συνείδηση απορρίπτουν ολόκληρα νοικοκυριά τους, οικοσυσκευές, οικιακά απορρίμματα και ό,τι άλλο άχρηστο στις θάλασσες, τα δάση, την ύπαιθρο, τα ποτάμια κι όπου τούς βολεύει· όσο για τη φύση, τους είναι αδιάφορο το πώς θα καταντήσει. Είναι φρικτά αλλά συνήθη πλέον τα φαινόμενα να εκβράζονται στις ακτές τής Μεσογείου και των ωκεανών νεκρές από ασφυξία φάλαινες, που βρέθηκαν με τα στομάχια τους γεμάτα πλαστικά και νάυλον· και άλλοτε ολόκληρα κοπάδια νεκρών ψαριών κατά μήκος των ακτών! Η ασυνειδησία των ανθρώπων θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των συνανθρώπων τους και την ισορροπία στον Πλανήτη!
Οι κυβερνήσεις απέτυχαν να αποτρέψουν την οικολογική καταστροφή, είτε γιατί αδιαφορούν είτε γιατί αρνούνται να εφαρμόσουν τις αποφάσεις που κατά καιρούς λαμβάνονται για τη μείωση των καιρικών φαινομένων, η κλιμάκωση των οποίων προοιωνίζεται εφιαλτική και τη βιώνουν οι λαοί κάθε μέρα εντονότερα! Είναι, όμως, καιρός να συνέλθουν απ’ τον λήθαργο και να βάλουν φρένο στην αδιαφορία τους. Γιατί, όταν το κακό γιγαντωθεί, θα πλήξει και τους ίδιους! Επιβάλλεται, λοιπόν, με πρωτοβουλία, επιμέλεια και ευθύνη του ΟΗΕ, να:
1ον δημιουργηθεί ένας μηχανισμός χρηματοδότησης των αναπτυσσόμενων χωρών, το ύψος τής οποίας θα καθορίζεται κατά περίπτωση, με αντίστοιχη υποχρέωσή τους να μειώσουν στο ελάχιστο τις εκπομπές αερίων τού θερμοκηπίου και να είναι υπό συνεχή παρακολούθηση.
2ον Υποχρεωθούν αντίστοιχα με απειλή βαρύτατων κυρώσεων οικονομικών, εμπορικών κ.ά. και οι προηγμένες βιομηχανικά χώρες με υψηλές εκπομπές ρύπων να τις μειώσουν αισθητά. Είναι άτοπο και παράλογο να επιβάλλουμε περιορισμούς στους αναπτυσσόμενους λαούς και να εξαιρούνται οι πλούσιοι. Γιατί ο εφιάλτης, απ’ όπου και αν προέρχεται, παραμένει εφιάλτης και πρέπει με τα ίδια αυστηρά μέτρα για όλους τούς ρυπαίνοντες να αντιμετωπισθεί.
3ον Να ελέγχεται τακτικά από τον Ο.Η.Ε. η μείωση των ρύπων από τις χώρες που ρυπαίνουν, αναπτυσσόμενες και βιομηχανικές.
Η κλιματική αλλαγή δεν ήρθε μόνη της στον Πλανήτη ούτε και αφορά τις ξένες χώρες μόνο. Υπεύθυνος γι’ αυτήν είναι ο άνθρωπος, ο ξένος ΚΑΙ ο Έλληνας. Έγκριτοι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και για την Ελλάδα. Η χώρα μας πλήττεται συχνά από πλημμύρες, καύσωνες, ξηρασία και άλλα φαινόμενα ακραία. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι κομματικό, γιατί δεν αφορά μόνο ένα μέρος τού λαού, αλλά αφορά τη Χώρα ολόκληρη και το μέλλον μας, είναι θέμα Εθνικό και, ως τέτοιο, ΟΦΕΙΛΕΙ η πολιτική μας ηγεσία να το αντιμετωπίσει. Κομματικά τσιτάτα και αντεγκλήσεις εδώ δεν έχουν θέση. ΟΜΟΘΥΜΑ πρέπει να συμφωνήσουμε πως ίσαμε το 2050 θα μηδενίσουμε ως Χώρα τις εκπομπές αερίων τού θερμοκηπίου. Το όφελος θα είναι τεράστιο για τις ζωές των ανθρώπων, την ατμόσφαιρα και το περιβάλλον (πηγές: Μ. Ελλ. Εγκ. Χ. Πάτση και Έντυπος και Διαδικτυακός Τύπος).
Το τονίσαμε και άλλοτε και επιμένουμε να το επαναλαμβάνουμε: «η Γη είναι το σπίτι μας, το οποίο δανειστήκαμε από τις επόμενες γενιές. Αν δεν είμαστε ικανοί να το κάνουμε καλύτερο, τουλάχιστον ας τους το παραδώσουμε όπως το παραλάβαμε». Ωφέλιμο, πάντως, θα ήταν να θυμόμαστε και τον σοφό Θαλή, που μας διδάσκει σχετικά: «τι είναι μέγιστον; Ο τόπος (= η Φύσις)· διότι πάντα τα άλλα τα περιέχει ο κόσμος, τον δε κόσμον τον περιέχει η Φύσις».
